Σύμφωνα με τον Στουρνάρα, χωρίς απολύσεις δεν θα πάρουμε νέα δόση.

Σύμφωνα με τον Σαμαρά, αν οι βουλευτές δεν ψηφίσουν ό,τι τους λέει, θα έχουμε εκλογές, αλλά για παν ενδεχόμενο, θα αποφεύγουμε περιττές

κοινοβουλευτικές συζητήσεις, με τη μέθοδο των προεδρικών διαταγμάτων. Οι «κεντροαριστεροί» της κυβερνητικής κεντροδεξιάς-ακροδεξιάς, μας εξηγούν με τη στάση τους πως η μόνη «πατριωτική» στάση είναι η αποδοχή των αποφάσεων του Μαξίμου και ζήτω, λ.χ., ο Καψής! Και πως η μόνη Ευρώπη, είναι η νεοφιλελεύθερη.

Ναι, αναγνωρίζω ότι κάθε τόσο οι κυβερνητικοί μας λένε και μερικά άλλα, αλλά η ουσία είναι ότι ζούμε, από καιρό, σε μια χώρα εκβιαζομένων. Στο όνομα του Ευρώ, της Ευρώπης, ακόμα και της κεντροαριστεράς. «Μα τι άλλο θα μπορούσαμε να κάνουμε για να αποφύγουμε την πλήρη καταστροφή;» Αυτή είναι η συνήθης απάντηση και δεν θα ήθελα να τη συγκρίνω με πολλά ανάλογα μοιρολατρικά προηγούμενα.

Γιατί όμως οι αναγκαίες αλλαγές (και βεβαίως πολλές αλλαγές είναι

πράγματι αναγκαίες) δεν προχωρούν με τον ίδιο προκλητικά εκβιαστικό

τρόπο στην Ιταλία, την Ισπανία, την Πορτογαλία ή πρόσφατα στην

Ιρλανδία; Γιατί σε αυτές τις χώρες οι εκπρόσωποι των δανειστών δεν

κάνουν χρήση του ίδιου θράσους και οι συνομιλητές τους, προσέχοντας

φυσικά, δεν αποδέχονται «τα πάντα»; Τόσο που η καταχρεωμένη Ιταλία δεν «ελέγχεται» όπως εμείς, μήτε και η Ισπανία. Βέβαια, η Ιταλία και η Ισπανία είναι ισχυρές σε σχέση με μας, αλλά η Πορτογαλία; Το μόνο άλλο παράδειγμα είναι η πολύ μικρή Κύπρος, που σε μεγάλο βαθμό «κάψαμε» κι εμείς.

Δεν θέλω να απλοποιήσω τίποτε, αλλά το ερώτημα παραμένει. Και το ζούμε καθημερινά ακόμα και στις «λεπτομέρειες». Έδωσε (λέει)

μάχη σώμα με σώμα ο Σαμαράς για τη μείωση του ΦΠΑ. Το αποτέλεσμα το πληρώσατε ήδη στις περισσότερες καφετέριες και ταβέρνες της

περίλαμπρης παραοικονομίας μας, της φοροδιαφυγής (κυρίως έξω από την πρωτεύουσα) και της μαύρης εργασίας. Άρωμα μπλεχ… εκλογών;

Και όμως, ταυτόχρονα, μας απειλούν τώρα με άμεσες (περικοπές) ή έμμεσες (κρατήσεις και φόρους), γενικές μειώσεις μισθών και συντάξεων. Γενικές, δηλαδή όχι μόνο στο «κακό» δημόσιο, αλλά και στον ιδιωτικό τομέα.

Δηλαδή; Πρέπει να πέσει αυτή η απίθανα αντιδραστική κυβέρνηση που με ένα έστω παράδειγμα, την ΕΡΤ, μπορεί κανείς να αποδείξει την

τσαπατσουλιά της, την αδυναμία της να σχεδιάσει κάτι και τον

ολοκληρωτισμό της, αλλά και την πίστη της ότι όλοι οι πολίτες είναι

εξαγοράσιμοι;

Όχι, δεν πρέπει να πέσει η κυβέρνηση, τουλάχιστον όχι ακόμα: ακόμα

και ο ΣΥΡΙΖΑ καταλαβαίνει τις συνέπειες. Πρέπει όμως οι όσες

δημοκρατικές δυνάμεις να μην την αφήνουν στιγμή χωρίς κριτική (όταν

πρέπει) και πειστικές αντιπροτάσεις (όταν έχουν). Γιατί δεν μπορεί να

παραταθεί το καθεστώς τού «κυβερνώ με εκβιασμούς», έστω και με τις πλάτες της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Που σε λίγους μήνες θα αναλάβουμε την «προεδρία» της. Κάτω από τον έλεγχο του κ. Τόμσεν για κάθε μας κίνηση και κάθε πρωτοβουλία; Γιατί στην ουσία, δεν είμαστε πια εταίροι στην ΕΕ, είμαστε υποτελείς και συνεπώς δέσμιοι των δανειστών και των συμφερόντων τους. Η ευκαιρία είναι μοναδική, και για την Ευρώπη, να το εξηγήσουμε στους άλλους. Είναι αμφίβολο ότι θα το πράξουμε.