Στις 22.12.2015 ψηφίστηκε ο νόμος 4356, τελευταίος για το 2015στην Ελληνική Βουλή με τίτλο:
«Σύμφωνο συμβίωσης, άσκηση δικαιωμάτων, ποινικές και άλλες διατάξεις»
Οι άλλοι δύο νόμοι του 2015 (παραμονή Χριστουγέννων ο ένας και προπαραμονή Πρωτοχρονιάς ο άλλος) που τέθηκαν σε ισχύ ήταν πράξεις νομοθετικού περιεχόμενου, κατά την προσφιλή συνήθεια των ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ. «Χουντικής εμπνεύσεως» νομοθετήματα χαρακτήριζε ο νυν Πρόεδρος της Βουλής κ. Βούτσης τις ΠΝΠ που εξέδιδε η προηγούμενη κυβέρνηση κι έτσι μέσα στο 2015 η κυβέρνηση Τσίπρα-Καμμένου παρέκαμψε τη Βουλή 17 φορές για να «σπάσει» όλα τα ρεκόρ αντικοινοβουλευτισμού και αντιδημοκρατισμού σε μια χρονιά.
Έθεσε, δηλαδή, 17 νόμους σε ισχύ ερήμην του νομοθετικού σώματος και κατ’ επέκταση της κοινωνίας που έστειλε 300 αντιπροσώπους στη Βουλή για τον λόγο αυτό: να νομοθετούν για λογαριασμό της.
Η παράκαμψη της Βουλής από την εκτελεστική εξουσία με την έκδοση ΠΝΠ μοιάζει να έχει γίνει «δεύτερη φύση» για την κυβέρνηση. Είναι το νέο στυλ διακυβέρνησης: αριστερή θεωρία βουτηγμένη σε υπερχειλίζοντα δεξιό αυταρχισμό. Η ώσμωση ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ δεν θα μπορούσε να έχει άλλο αποτέλεσμα.
Δεύτερη φύση η υποχώρηση της νομοθετικής εξουσίας έναντι της εκτελεστικής, δεύτερη φύση και η χειραγώγηση της δικαιοσύνης και η υποχώρηση των συνταγματικών ελευθεριών. Ο νόμος για το σύμφωνο συμβίωσης έπρεπε να λέγεται «Χειραγώγηση της Δικαιοσύνης και Σύμφωνο Συμβίωσης».
Βιτρίνα τα ατομικά δικαιώματα (σύμφωνο συμβίωσης) και πίσω από την κουρτίνα ασέλγεια κατά της διάκρισης των εξουσιών και του Συντάγματος. Ο ασφυκτικός εναγκαλισμός της κυβέρνησης στην Δικαιοσύνη πέρασε στα ψιλά των εφημερίδων γιατί εντέχνως στη δημόσια ατζέντα κυριάρχησαν τα φιλιά στα θεωρεία του κοινοβουλίου.
Στη χώρα μας υπάρχει ζήτημα δημοκρατίας και κράτους δικαίου πέραν από τον «τσαλαπατημένο» εδώ και πολύ καιρό πολιτικό και κοινοβουλευτικό ορθολογισμό.
Για πρώτη φορά στην Ιστορία του ελληνικού Έθνους, απονεμήθηκε πειθαρχική αρμοδιότητα των διορισμένων από την κυβέρνηση Προέδρων των Ανωτάτων Δικαστηρίων επί των δικαστικών και εισαγγελέων. Πειθαρχική αρμοδιότητα σ’ αυτούς που είναι αρμόδιοι και για την υπηρεσιακή εξέλιξη αυτών.
Πρόκειται για μια ευθεία υποβάθμιση της προστασίας της ανεξαρτησίας των δικαστικών λειτουργών και εισαγγελέων. Το «μακρύ χέρι» της κυβέρνησης, μοιάζει να χτυπά την πλάτη του κάθε δικαστικού και εισαγγελικού λειτουργού με το υπονοούμενο να είναι σαφές: Η κυβέρνηση σε παρακολουθεί, σε αξιολογεί, σε ελέγχει. Όμως δικαστική λειτουργία υπό κηδεμονία, υπό περιορισμό, δεν μπορεί να επιτελέσει τον συνταγματικό της σκοπό. Η δικαστική λειτουργία οφείλει να είναι ανεξάρτητη και αδιάφορη στις κυβερνητικές επιταγές. Η σύγχυση των εξουσιών δεν συνάδει με τα δημοκρατικά πολιτεύματα δυτικού τύπου.
Και τέτοιο δεν αποτελεί η Ελληνική Δημοκρατία, όταν Μητροπολίτες αφορίζουν πολίτες για τις σεξουαλικές τους προτιμήσεις και Υπουργοί καταργούν θεμελιώδεις εγγυήσεις του κράτους δικαίου, όπως η κατάργηση του άρθρου 177παρ.2 του Κώδικα Ποινικής Δικονομίας, αιφνιδιαστικά με μια εκπρόθεσμη (ν)τροπολογία στην Ολομέλεια που συζητούσε για το σύμφωνο. Χωρίς αιτιολογική έκθεση, χωρίς επιστημονική τεκμηρίωση, χωρίς τη συνδρομή του νομικού κόσμου της χώρας ο Αν. Υπουργός κ. Παπαγγελόπουλος αποφάσισε ότι για κακουργήματα αρμοδιότητας του Εισαγγελέα Οικονομικού Εγκλήματος ή του Εισαγγελέα Εγκλημάτων Διαφθοράς), εφεξής επιτρέπεται κατ’ αρχήν η αποδεικτική αξιοποίηση στοιχείων που έχουν συλλεγεί με μη νόμιμο τρόπο.
Ένας αναπληρωτής Υπουργός εισηγείται την ευθεία καταστρατήγηση των ατομικών και κοινωνικών δικαιωμάτων, όπως κατοχυρώνονται στο άρθρο 8 της Ευρωπαϊκής Σύμβασης Δικαιωμάτων του Ανθρώπου, της πάγιας νομολογίας του Ευρωπαϊκού Δικαστηρίου, και του Ελληνικού Συντάγματος στο άρθρο 19 § 3, σύμφωνα με την οποία «απαγορεύεται η χρήση αποδεικτικών μέσων που έχουν αποκτηθεί κατά παράβαση του άρθρου αυτού (απόρρητο των επιστολών και της ελεύθερης ανταπόκρισης ή επικοινωνίας) και των άρθρων 9 (άσυλο κατοικίας) και 9 Α (προστασία προσωπικών δεδομένων).
Αν λάβουμε υπόψη και την καταγγελία της Ένωσης Δικαστών και Εισαγγελέων ότι η νέα διάταξη εξυπηρετεί τη διεκπεραίωση εκκρεμούς ποινικής υπόθεσης και, επομένως, υπόκειται ευλόγως σε κριτική ως νομοθετική παρέμβαση adrem, τότε η κυβέρνηση είναι έκθετη.
Η κυβέρνηση με το αριστερό χέρι προσφέρει δικαιώματα και με το δεξί κόβει συνταγματικές ελευθερίες.
Ο διάβολος κρύβεται στις λεπτομέρειες. Ποτέ στον τίτλο.