Η Αριστερά κάποτε «έβαζε φωτιά στο τόπια» του αντιαμερικανισμού. Μάλιστα στην κρίση των Ιμίων ανέβηκε στα κεραμίδια εξαιτίας του «ευχαριστώ» στη Βουλή του Κώστα Σημίτη προς την κυβέρνηση του Μπιλ Κλίντον, η οποία αποδεδειγμένα απέτρεψε την πολεμική σύγκρουση Ελλάδας-Τουρκίας.
Τώρα που ο ΣΥΡΙΖΑ βρέθηκε στον θώκο της εξουσίας, δεν έχει καμιά πολιτική και ηθική αναστολή να βλέπει τον Αλέξη Τσίπρα να σφιχταγκαλιάζεται με τον Ντόναλντ Τραμπ, τον «διάβολο», όπως έμμεσα τον αποκάλεσε ο πρωθυπουργός κατά την επίσκεψή του στον Λευκό Οίκο. Προφανώς, η ιστορική ρήση του Ιωσήφ Στάλιν εμπνέει ακόμα τους πρώην κομμουνιστές. Ο εναγκαλισμός με τον πιο ακραίο, ανερμάτιστο και βαθιά συντηρητικό πρόεδρο των ΗΠΑ, θεωρήθηκε αναμενόμενος, επιβεβαιώνοντας την πλήρη μετάλλαξη της αποκαλούμενης «Ριζοσπαστικής Αριστεράς».
Μέχρι πρότινος αρκετοί ήταν εκείνοι που δυσκολεύονταν να κατανοήσουν και να αποδεχτούν τη σύμπραξη του Αλ. Τσίπρα με τον Π. Καμμένο. Αν και κάποιοι ήταν πεπεισμένοι ότι πρόκειται για όσμωση, δεν ήταν λίγοι εκείνοι που την αντιμετώπιζαν μεν ως παράταιρη, αλλά αναγκαίο κακό. Εξ ου και τη χαρακτήριζαν κίνηση τακτικισμού, προκειμένου η χώρα να διασφαλίσει την απαιτούμενη κυβερνησιμότητα. Δεν της προσέδιδαν πολιτικό βάθος. Πόσω μάλλον διέβλεπαν σ’ αυτή ουσιαστική σύγκλιση.
Χρειάστηκε να δουν την απόλυτη ταύτιση του Έλληνα πρωθυπουργού με τον Ντόναλντ Τραμπ για να αντιληφθούν ότι ο Αλέξης Τσίπρας αναδεικνύεται ως η πλέον εμβληματική μορφή αλλεπάλληλων μεταμορφώσεων, τόσο στην εσωτερική, όσο και στη διεθνή πολιτική σκηνή. Αναιρεί τον παλιό πολιτικό του εαυτό, φορώντας διαρκώς νέα κουστούμια. Βέβαια, η ενδυμασία του προσαρμόζεται ανάλογα με το ποιοι είναι οι συνομιλητές του.
Στα ευρωπαϊκά διαβούλια, στις συνόδους κορυφής και στις συναντήσεις με τους ευρωσοσιαλιστές, εμφανίζεται κεντροαριστερός ευρωπαϊστής. Στην Ελλάδα, παρουσιάζεται δισυπόστατος. Οι αμφιταλαντεύσεις, οι αμφισημίες και οι αμφιθυμίες του είναι χαρακτηριστικές. Μιλώντας στο συριζαίικο ακροατήριο για να το ντοπάρει ανασύρει από το παρελθόν τον υποτιθέμενο ριζοσπαστισμό του. Αντιθέτως, απευθυνόμενος στον επιχειρηματικό κόσμο δείχνει να έχει προσχωρήσει στον ρεαλισμό. Αποκαλυπτική είναι η εικόνα που πρόβαλε στη συνάντησή του με ξένους και Έλληνες επενδυτές κατά την επίσκεψη του Μακρόν στην Αθήνα.
Στην πραγματικότητα ενδύεται με ό,τι θεωρεί ότι εξυπηρετεί τις πολιτικές και προσωπικές του στοχεύσεις και ανάγκες. Μοναδικός του γνώμονας, να δώσει εκείνα που θα του ζητηθούν για να αποσπάσει αυτά που επιδιώκει. Μετά, λοιπόν, τη μνημονιακή του αναστροφή συνεχίζει ακάθεκτος τους μεταμορφισμούς του. Ο πρώην εκφραστής ενός παρωχημένου και επιβλαβούς αντιαμερικανισμού –αρκεί να θυμηθούμε τον πρωταγωνιστικό του ρόλο κατά την επίσκεψη του Μπιλ Κλίντον στην Αθήνα– στην πρόσφατη συνάντησή του με τον Τραμπ, «έκανε γαργάρα» τους φόβους που εξέφρασε πριν από έναν χρόνο για τον Αμερικανό πρόεδρο. Μάλιστα έφτασε στο σημείο να μιλά για κοινές αρχές και αξίες, συμπλέοντας μαζί του. Μήπως τελικά ο «διάβολος» που επικαλέστηκε ο Αλέξης Τσίπρας δεν βρίσκεται στον Τραμπ, αλλά στον ίδιο;
Το κόστος του εναγκαλισμού του Έλληνα πρωθυπουργού με τον Αμερικανό πρόεδρο ήταν 2,4 δισ. δολάρια για την αναβάθμιση των F16. Στις διεθνείς σχέσεις αναμφίβολα κυριαρχούν τα συμφέροντα. Το ερώτημα όμως είναι: Τι πήρε η Ελλάδα από την πολυδιαφημιζόμενη συνάντηση του Τσίπρα με τον Τραμπ; Φιλοφρονήσεις, επαίνους και δηλώσεις χωρίς κανένα πρακτικό αντίκρισμα. Τι σημαίνει η δήλωση του Τραμπ «η Ελλάδα έχει επενδυτικές ευκαιρίες»; Στην ουσία τίποτα.
Το αν γίνουν επενδύσεις στη χώρα μας δεν εξαρτάται από τις καλές διαθέσεις του πλανητάρχη. Αντιθέτως, οι επενδύσεις εξαρτώνται αποκλειστικά και μόνο από το εσωτερικό περιβάλλον της Ελλάδας. Από την ικανότητα της κυβέρνησης να δημιουργήσει τις απαραίτητες συνθήκες για την προσέλκυσή τους. Και το κυριότερο, από τη βούλησή της να ξεριζώσει όλα εκείνα τα εμπόδια που στέκονται τροχοπέδη στις επενδύσεις. Το Ελληνικό, οι Σκουριές, η Ζάκυνθος και πολλές άλλες περιπτώσεις δείχνουν ότι η κυβέρνηση του κυρίου Τσίπρα δεν είναι ικανή να ανταποκριθεί στο αυξημένο επενδυτικό ενδιαφέρον.
Από την πολυδιαφημιζόμενη συνάντηση Τραμπ-Τσίπρα, η Ελλάδα δεν πήρε τίποτα. Μόνο έδωσε. Το κόστος των F16 είναι ιδιαιτέρως βαρύ. Πάντως είναι τραγελαφικό η καταχρεωμένη και καθημαγμένη χώρα μας αντί να προσελκύει επενδύσεις στον τόπο που θα έδιναν ανάσες στην ελληνική οικονομία, να κάνει κάτι πρωτοφανές: Επενδύει αστρονομικά ποσά στην πολεμική βιομηχανία των ΗΠΑ. Έπειτα από την «εθνική επιτυχία» της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ τα λόγια όχι απλώς περιττεύουν, αλλά χάνουν τη σημασία τους.
Δεν ξέρω αν ο Αλέξης Τσίπρας έχει μελετήσει τον Μακιαβέλι, το βέβαιο είναι ότι ο τρόπος που πολιτεύεται δείχνει να έχει επηρεαστεί από τα όσα γράφει στον Ηγεμόνα: «Όλοι βλέπουν αυτό που δείχνεις, λίγοι αντιλαμβάνονται αυτό που είσαι στην πραγματικότητα» Και συμπληρώνει: «Ο ηγεμόνας δεν πρέπει να τηρεί τις υποσχέσεις του, εάν αυτό δεν είναι πλέον προς το συμφέρον του? πρέπει να ωραιοποιεί την αθέτηση του λόγου του, γιατί οι άνθρωποι είναι τόσο αφελείς, ώστε πάντα θα βρίσκονται κάποιοι που θέλουν να εξαπατηθούν»