Στην Ελλάδα του 2013 συμβαίνει το εξής παράδοξο. Η Κεντροαριστέρα, το πλειοψηφικό ιστορικά πολιτικό ρεύμα στη χώρα μας, κινδυνεύει να αφανιστεί. Γι’ αυτό υπάρχουν πολλές ερμηνείες, από τη διόγκωση του πελατειακού κράτους και του κρατισμού τη δεκαετία του 1980 έως τους πολλούς ατυχείς χειρισμούς της περιόδου 2009-2012. Και βέβαια η κακή τύχη του ΠΑΣΟΚ που κλήθηκε να διαχειριστεί τη μεγαλύτερη οικονομική κρίση μεταπολεμικά.
Είμαστε όμως εδώ που είμαστε. Τι θα κάνουμε τώρα; Θα αφήσουμε την παράταξή μας, τη μεγάλη Δημοκρατική παράταξη να εξαφανιστεί, ή έστω να φυτοζωεί και τον ΣΥΡΙΖΑ, ένα κόμμα που καμία σχέση δεν έχει με την Κεντροαριστερά, να κανιβαλίζει την παράταξη; Και αν όχι, όπως είναι η αυτονόητη απάντηση, τι πρέπει να κάνουμε ώστε να αναστρέψουμε αυτήν την κατάσταση;
Θα μου επιτρέψετε να πω ότι όλοι εμείς οι απλοί ψηφοφόροι ή τα κατώτερα και μεσαία στελέχη της παράταξης πολύ λίγα μπορούμε να κάνουμε προς αυτή τη κατεύθυνση. Θα πρέπει επιτέλους να αναλάβουν δράση οι ηγεσίες όλων των κομμάτων της Κεντροαριστεράς καθώς και οι προσωπικότητες που κινούνται εδώ και καιρό αυτόνομα σε αυτόν το χώρο. Η διαδικασία βέβαια θα είναι δύσκολη, ίσως και λίγο επαναστατική. Διάλογος χωρίς προαπαιτούμενα για να καταλήξουμε σε ένα προγραμματικό, ιδεολογικό και αξιακό πλαίσιο αποδεκτό από όλους. Κατόπιν επικύρωση αυτής της συμφωνίας με την ίδρυση ενός νέου κομματικού φορέα και εκλογή του αρχηγού με ανοιχτή ψηφοφορία από τα μέλη και τους φίλους της παράταξης με όσο το δυνατόν περισσότερες υποψηφιότητες. Και βέβαια ανάδειξη νέων στελεχών, όχι μόνο στην ηλικία αλλα και στις ιδέες. Θεωρώ ότι αυτή είναι η πλέον έντιμη, καθαρή, δημοκρατική και βιώσιμη λύση.
Δυστυχώς όμως μέχρι τώρα παρατηρούμε το ακριβώς αντίθετο. Όχι μόνο κανείς δεν παίρνει πρωτοβουλία προς αυτή την κατεύθυνση αλλά οι περισσότεροι ακολουθούν τις δικές τους προσωπικές ή κομματικές πορείες. Ο μόνος που έχει απευθύνει κάλεσμα, ίσως και αναγκαστικά λόγω των αρνητικών δημοσκοπήσεων, είναι ο πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ. Είμαι από αυτούς που χρεώνουν στον Ευάγγελο Βενιζέλο πολλά λάθη και παραλήψεις κατά τη διάρκεια της τελευταίας διετίας, όμως τουλάχιστον τώρα κάνει αυτό που πρέπει και αναλαμβάνει την ιστορική του ευθύνη έναντι της παράταξης.
Από την άλλη μεριά ο συμπαθής και σε έμενα Πρόεδρος της ΔΗΜΑΡ, αναβάλλει συνέχεια τη συζήτηση προφασιζόμενος διάφορους λόγους και εσχάτως εμφορούμενος από σύνδρομο πολιτικού μικρομεγαλισμού δήλωσε ότι δε συζητάει καν με το ΠΑΣΟΚ και ότι θέλει να αναλάβει το δικό του κόμμα ηγετικό ρόλο στην Κεντροαριστερά. Επίσης πρόσωπα με καταγεγραμμένο έργο όπως η Άννα Διαμαντοπούλου και ο Γιάννης Ραγκούσης ακολουθούν μοναχικές πορείες μην έχοντας ξεκαθαρίσει τι θέλουν να κάνουν και ο Ανδρέας Λοβέρδος κάνει μια κομματική προσπάθεια που πολύ δύσκολα θα τελεσφορήσει.
Ο χρόνος όμως τελειώνει. Αν δεν παρθούν πρωτοβουλίες σύντομα, η μεγάλη Κεντροαριστερά θα περάσει οριστικά στην ιστορία και τη θέση της θα πάρει μία λαϊκίστικη, κομμουνιστογενής Αριστερά η οποία μόνο κακό μπορεί να κάνει στον τόπο. Και τότε η ιστορία θα είναι αμείλικτη με όλους όσους δεν έπραξαν το καθήκον τους.