Είναι αναμφίβολα και του Ζαλόγγου. Για έναν ολόκληρο κόσμο ο οποίος ζούσε στον ευδαιμονισμό που του εξασφάλισαν τα παραισθησιογόνα του εξωτερικού δανεισμού. Πόσο εύκολο, αλήθεια, είναι να μπει στον οδυνηρό δρόμο της απεξάρτησης;

Πώς να πιστέψει από το βάθος της χαράδρας ότι βλέπει σωστά και όχι ανάποδα τον δρόμο της επανακατάκτησης ενός αξιοπρεπούς επιπέδου ζωής, αυτή τη φορά με κόπο και μόχθο; Πώς να μη συμπεριφέρεται παράλογα ζώντας δεκαετίες αυταπατών; Πώς να μην έχει κάψει φλάντζα όταν «πληροφορείται» ότι η φοροδιαφυγή είναι φοροκλοπή και αντικοινωνική πράξη, ότι η «σύνταξη γήρατος» σε ηλικία μεσήλικα θα υποχρεώσει παιδιά και εγγόνια να λαμβάνουν πενιχρά βοηθήματα «βαθέος συνταξιοδοτικού γήρατος»;

Πώς ενώ αποζητά τη σωτηρία του δεν τολμά να δει το πρόβλημά του και καταφεύγει σε εξορκισμούς σε βολικές συνωμοσιολογίες και σε αόρατους εχθρούς που μας επιβουλεύονται;

Πώς και ποιους να εμπιστευθεί όταν μεταξύ του πλήθους των σωτήρων φιγουράρουν πρόσωπα που εμπορεύτηκαν πολιτικά τα παραισθησιογόνα; Πώς όταν κοντά στα ξερά δεν γλιτώνουν και τα χλωρά;

Πώς να μην οδηγείται σε παραλογισμούς προσδοκώντας μεσσιανικές κυβερνήσεις που μπορούν να προσφέρουν λύσεις χωρίς δυσάρεστες αποφάσεις; Πώς να μην αναζητήσουν καταφύγιο στην απόγνωση σε μεταφυσικούς κόσμους;

Πού την κεφαλήν κλίναι όταν ένας πρώην υπουργός ευτελίζει κάθε έννοια νομιμότητας και οι Τουαρέγκ της Σαχάρας γίνονται αίφνης «νοικοκυραίοι» μπρος στους πολιτικούς φυλάρχους με τα Τουαρέγκ που κυκλοφορούν στην άνυδρη αξιών και αρετών «ελληνική έρημο»;

Πού ?σαι εθνάρχη για να δεις / ανιψιό παραλλαγής.

Πώς όταν η αρχομανία των ιδεοληψιών έχει εκτοπίσει τον ορθολογισμό και όταν ο ανορθολογισμός εξελίσσεται στον πιο σύντομο δρόμο για την εξουσία;

Πώς είναι δυνατόν να γίνουν πιστευτοί όσοι επιζητούν καλύτερη παιδεία και προσφέρουν κάκιστες υπηρεσίες σε αυτήν και στις ιδέες τους κλείνοντας τα Πανεπιστήμια; Με τον Δ. Τσουκαλά, μάλιστα, να συμβουλεύει τους γονείς «να κάνουν λίγη υπομονή, επειδή η απεργία διοικητικών είναι επένδυση στο μέλλον των παιδιών τους»;

Πώς να πείσει η Αριστερά για πολιτικούς με «καθαρά χέρια» όταν ο Επικρατείας -ή, μήπως Επικαρπίας- Δ. Τσουκαλάς είναι εκατομμυριούχος με τα «εφάπαξ» της χρυσής εποχής; Νόμιμο; Ίσως και ναι. Ηθικό; Ας απαντήσουν οι ίδιοι. Και εσύ Νίκο Βούτση ως μη όφειλες εκ του σεμνού σου βίου να υποχρεώνεσαι σε άφεση παρελθόντων αμαρτιών που δίδεται αντί αυξημένης εισφοράς από ευκατάστατα στελέχη στο κόμμα.

Από πότε η δόμηση ήθους γίνεται με εισφορά χρημάτων;

Αχ, ποιητή με το «Καπνισμένο τσουκάλι», πόσο μακριά να δεις για να σκεφθείς πως δεν «ήταν μακρύς ο δρόμος ως εδώ, πολύ μακρύς αδελφέ μου», αλλά πολύ μακρύτερος ποιητή μου?

Εως πότε η ρητορική της μηδενιστικής προσέγγισης θα ακυρώνει κάθε δυνατότητα συνεννόησης; Σε ποια δυτική χώρα συμβαίνει ό,τι στην Ελλάδα, να μην συνομιλούν ο πρωθυπουργός με τον αρχηγό της αξιωματικής αντιπολίτευσης;

Μέχρι πότε θα εξαπατούμε εαυτούς και αλλήλους για την ανεξαρτησία μας, αν και πάντοτε βαθιά εξαρτημένη χώρα χωρίς ισχυρή οικονομία;

Μέχρι πότε η υλοποίηση των Μνημονίων θα χρησιμοποιείται ως πολιτικό άλλοθι για αντιδημοφιλείς -και όχι επωφελείς- μεταρρυθμίσεις από τους μεν και ως απορία (αριστερού) ψάλτου αντιμνημονιακός βηξ για τους δε;

Μέχρι πότε θα συμβαίνει ό,τι πρωτάκουστο όπως αυτό της Νάουσας; Γράφει ο κοινωνιολόγος-συγγραφέας Γ. Σιακαντάρης:

«Πριν από λίγες ημέρες, στη Νάουσα έκλεισαν τα σχολεία κατόπιν πρωτοβουλίας του δημάρχου και του συλλόγου γονέων και κηδεμόνων γιατί δεν υπήρχε καθόλου πετρέλαιο για να ζεσταθούν τα παιδιά. Ακολούθησε μια πρόταση του Ιδρύματος Σόρος για την προσφορά μερικών τόνων πετρελαίου, ώστε να καλυφθούν προσωρινά οι ανάγκες των σχολείων.

Τότε όμως ο πρόεδρος του συλλόγου γονέων και κηδεμόνων Νάουσας, Μανώλης Γαλίτης, δήλωσε στην εφημερίδα «Μακεδονία»: «Κατ? αρχήν μας προκάλεσαν εύλογες υποψίες οι λόγοι για τους οποίους ο φιλάνθρωπος αυτός μεγιστάνας σκέφτηκε ξαφνικά το πρόβλημα των σχολείων της Νάουσας. Δεν μας πείθει ότι η προσφορά του είναι ανιδιοτελής. Είμαστε βέβαιοι ότι από αυτή την »ευεργεσία« ο κ. Σόρος αναμένει ανταλλάγματα και δεν θέλουμε τα σχολεία των παιδιών μας να μπουν σ? αυτό το παιχνίδι», για να προσθέσει ότι «το πετρέλαιο θέρμανσης είναι υποχρέωση του κράτους και γι? αυτό λέμε όχι στο ίδρυμα του μεγιστάνα»».

Αυτός και αν είναι Ψυχρός Πόλεμος. Με αδιάψευστους μάρτυρες τα παγωμένα θύματα από τον άμαχο πληθυσμό.

Και το χειρότερο; Δεν υπάρχει η εναλλακτική λύση του Ούγκο Τσάβες για δωρεάν παροχή πετρελαίου. Με αριστερές παραφίνες και αντιμνημονιακές ναφθίνες. Υπονοείται..