Η ομόφυλη επικοινωνιακή καταιγίδα δεν επέτρεψε μια ειλικρινή και υπεύθυνη συζήτηση για τα παιδιά που ξεκινούν τη ζωή τους χωρίς οικογένεια, εγκαταλελειμμένα σε κάποια ιδρύματα. Γιατί περί αυτού ο λόγος και το νομοσχέδιο που έχει κατατεθεί προς ψήφιση στη Βουλή. Ένα νομοσχέδιο που δεν έρχεται ν’ αντιμετωπίσει την ουσία ενός κρίσιμου για την ποιότητα της κοινωνίας μας προβλήματος
Περίπου 2000 νέα παιδιά βρίσκονται κάθε χρονιά στο έλεος των κάθε λογής ιδρυμάτων και απ’ αυτά τα 200 μόνο υιοθετούνται και ακόμα 12-13 βρίσκουν αναδόχους. Τα υπόλοιπα παραμένουν παιδιά ενός «κατώτερου Θεού» αφημένα στην τύχη τους, τη στιγμή που αυξάνονται ολοένα και περισσότερο οι οικογένειες που θέλουν να τα μεγαλώσουν σαν δικά τους.
Το νομοσχέδιο της κυβέρνησης δεν βάζει το δάχτυλο στους τύπους των ήλων, αφήνοντας τους υποψήφιους γονείς και τα παιδιά να αντιμετωπίσουν την γραφειοκρατική κρατική αλαζονεία, τις ατέρμονες – παράλογες συχνά – διαδικασίες και κυρίως την έλλειψη κοινωνικών δομών ικανών να συνδράμουν, να συμβουλέψουν να στηρίξουν.
Όσο για το δικαίωμα να παρέχεται, όταν εκπληρώνονται οι ουσιαστικές προϋποθέσεις, η δυνατότητα της αναδοχής και στα ομόφυλα ζευγάρια, η θέση των διαφωνούντων βουλευτών του ΣΥΡΙΖΑ είναι χαρακτηριστική: «Αναλογίζεστε τον πιθανό χλευασμό και τον εκφοβισμό μιας κοινωνίας ανέτοιμης να αποδεχτεί αυτό το θεσμό;» Δεν έχουν άδικο οι «αριστεροί» βουλευτές. Η συντριπτική πλειοψηφία της ελληνικής κοινωνίας λέει όχι στο δικαίωμα αναδοχής σε ομόφυλες οικογένειες. Όπως και οι εξ ίσου «προοδευτικές» κοινωνίες της Ρωσίας, της Πολωνίας, της Ουγγαρίας, της Λετονίας.
Και σε πλήρη αντίθεση με τις ευρωπαϊκές κοινωνίες που έχουν από χρόνια λύσει τα βασικά προβλήματα των ανθρωπίνων δικαιωμάτων.
Ας ελπίσουμε ότι οι εκπρόσωποι του λαού θα αναλογιστούν ψηφίζοντας ότι υπάρχουν οι πολιτικοί που προχωρούν μπροστά διαμορφώνοντας την κοινωνική συνείδηση και υπάρχουν και εκείνοι που την ακολουθούν πειθήνια κάνοντας τον σταυρό τους…