Την περασμένη Πέμπτη, μία μεγαλειώδη, ηλιόλουστη, διαυγή, χειμωνιάτικη μέρα, συνέβη αυτό που λίγες μέρες πριν φαινόταν αδιανόητο. Οι κόρες του, η σύντροφός του, συγγενείς και φίλοι κηδέψαμε τον Γιώργο Κοτανίδη, που έκανε το  φοβερό διασκελισμό και από τη ζωή πέρασε στο επέκεινα.

Είναι δύσκολη η αναμέτρηση με το χαρτί όταν έχεις να γράψεις ένα σημείωμα στη μνήμη ενός ανθρώπου που τις δικές του σκέψεις για τους φίλους του που «έχασε», τις κατέγραψε με περισσή τρυφερότητα,  που δεν τους έλειπε το χιούμορ και η σωστή στάθμιση των σημαντικών της ζωής. Ακόμη κι εκείνες τις στιγμές, ο Γιώργος Κοτανίδης δεν έχανε κάτι που στη γνωριμία μας θαύμασα πολύ. Την οξυδέρκειά του, την από θέση διάθεση να κατανοήσει, την κατάφαση στη ζωή, τη γενναιότητα να υπερασπίζεται ό,τι θεωρούσε πως υπηρετεί το συμφέρον του συνόλου, ανεξάρτητα αν προϋπέθετε προσωπικό κόστος.

Είναι πολύ νωπή η στάση του το ταραχώδες 2015, όταν πιστός σε ό,τι πρέσβευε η Αριστερά του (και όχι αυτή που καπηλεύτηκαν), δηλαδή στην πρόοδο, την εξέλιξη, τη συμφιλίωση, το όνειρο μίας πατρίδας που θα προχωρούσε ως μέρος του πιο προοδευτικού σχήματος που έχει μέχρι στιγμής να επιδείξει ο κόσμος, την ΕΕ, δέχτηκε επιθέσεις που όμως δεν τον μετακίνησαν ούτε χιλιοστό. Και λίγο καιρό μετά, όταν κουβεντιάζαμε για τις συζητήσεις που θ? ακολουθούσαν της παράστασης «Ομπίντα», η γραμμή ήταν σαφής και μεγαλόθυμη: ήταν ώρα να μιλήσουμε πια για την Εθνική Ενότητα. Και έτσι, κάλεσε για να συνομιλήσει για την αμφιλεγόμενη προσωπικότητα του Νίκου Ζαχαριάδη (που ο ίδιος είχε βάλει σκοπό να φωτίσει), κόσμο από όλο το πολιτικό φάσμα της χώρας, με διάθεση μέσα από τη συζήτηση να προκύψει η αλήθεια και να δοθεί το σύνθημα να ανταμώσουμε ξανά. Και στην πρόσκλησή του ανταποκρίθηκαν όλοι.  

Όπως πιο πριν, στην προετοιμασία της παράστασης, είχε ανταποκριθεί ο στοργικός Σήφης Ζαχαριάδης, ο γιος του Νίκου Ζαχαριάδη, που στο πρόσωπο του Κοτανίδη αισθάνθηκε τη σιγουριά ότι ο πατέρας του θα αντιμετωπιζόταν με τιμιότητα. Ανταποκρίθηκαν οι μελετητές του Ζαχαριάδη, ο Γιώργος Πετρόπουλος και ο Νίκος Χατζηδημητράκος που του προσέφεραν την ιστορική τεκμηρίωση που είχε ανάγκη, αλλά και την αμέριστη υποστήριξή τους κατά τη διάρκεια των παραστάσεων (ο Πετρόπουλος στο τέλος κάθε παράστασης με ρωτούσε για την προσέλευση, καλούσε κόσμο, βοηθούσε στην επικοινωνία και πόσα ακόμη θα έκανε που δεν άντιληφθήκαμε). Ο Γιώργος Σορολοπίδης και πίσω του και δίπλα του οι εκδόσεις Καστανιώτη, που συστρατεύτηκαν για να κάνουν το πρώτο έργο που έγραψε ο αγαπημένος τους φίλος επιτυχία. Και δίπλα τους, οι εκδόσεις Γαβριηλίδης, και πιο πριν οι εκδόσεις Gutenberg που είχαν βοηθήσει στις προηγούμενες παραστάσεις του, το QED και στο Woman και κοντά σ? αυτούς, οι δημοσιογράφοι και τα Μέσα που αποδεχόντουσαν το ένα μετά το άλλο τα αιτήματα για χορηγίες επικοινωνίας, έσπευδαν για συνεντεύξεις, εξέφραζαν την εκτίμησή τους στον Άνθρωπο που τα δέχονταν με ικανοποίηση, χωρίς όμως να επαίρεται και να χάνει η φυσική του ευγένεια και καλοσύνη.

Για να μη μιλήσω για τους άλλους, τους βασικούς συντελεστές των παραστάσεών του, τον Σήφη Βαρδάκη, την Δώρα Χρυσικού και την Δώρα Σαμψώνα, τον Σπύρο Περδίου και τον Βαγγέλη Ρόκκο, τον Κώστα Κακουλίδη, την Μάνια Ντάνου, την Κλεοπάτρα Κοραή, την Βασιλική Ψαλίδα, την Πουλχερία Τζόβα τον Νίκο Γιατράκο (αναφέρω αυτούς με τους οποίους είχα συνεργαστεί κι εγώ και γνωρίζω), που όλοι ανταποκρίνονταν στην πρόσκλησή του για συνεργασία, βεβαίως για την καλλιτεχνική ποιότητα που διέβλεπαν, αλλά – κυρίως - επειδή τους δέσμευε η αγάπη που αισθανόντουσαν για τον  Γιώργο Κοτανίδη και εισέπρατταν απ? αυτόν. 

Όλους αυτούς (και δεκάδες άλλους) που για χρόνια τους μιλούσαμε για να συνεργαστούμε, την προηγούμενη Πέμπτη τους συναντήσαμε για να τον αποχαιρετίσουμε.  Και μαζί τους ήταν νεότεροι ηθοποιοί, οι σύντροφοί του, οι φίλοι του, οι συνοδοιπόροι του της κεντροαριστεράς, οι παρέες του που δεν εγκατέλειψε ποτέ.   Δακρυσμένοι, διασταυρώναμε τα βλέμματά μας και συνειδητοποιούσαμε ότι ο πόνος ήταν το ίδιο βαθύς, κοινός στην έντασή του σε όλους. Μας είχε αγγίξει εξίσου βαθιά η απώλεια αυτού του ανθρώπου που είχε καταφέρει να κατακτήσει ες αεί ένα κομμάτι όλων μας. Όπως τα καταφέρνουν εκείνοι οι χαρισματικοί άνθρωποι που έχουν αγαπήσει τους συνανθρώπους τους, έχουν προσφέρει στη ζωή, την έχουν κάνει με το πέρασμά τους λίγο πιο λαμπερή.

Γεια σου χρυσέ μας κύριε Κοτανίδη.