Ενίοτε αποδίδουν στους φανατικούς τιμή και ήθος. Μύθος. Ας μην αναφερθώ στην κατευναστική τόσων και όσων εγκλημάτων παραφιλολογία μεγαλείου (αν)ηθικότητας καθεστώτων και σφακτών με υγιείς προθέσεις κι οραματισμούς. Οι θρησκείες κατέχουν τα πρωτεία μαζί με την πολιτική σε ανάλογες καταχωρίσεις. Στο άλμπουμ και όσοι τιμώνται για να μας σηκώνουν το δάκτυλο. Όπως η ΑΑ (Ακαδημία Αθηνών) που σωρηδόν τα μέλη της ενδιαφέρονται για την ΑΑ (αντιαεροπορική άμυνα) του ΠΝ αλλά απαξιώνουν την παιδαγωγική. Δεν είναι επιστήμη διαδίδουν. Πρόεδροι παντού. Τουλάχιστον ελπίζουμε να μη βάλουν πόδι και στο Ίδρυμα Τριανταφυλλίδη, μια και ο Μανόλης Τριανταφυλλίδης, ο Δημήτρης Γληνός και ο Αλέξανδρος Δελμούζος είχαν ιδρύσει τον παιδαγωγικών ενδιαφερόντων «Εκπαιδευτικό Όμιλο». Ο μισθός τους δεν ήταν η Ακαδημία. Η αδιαμφισβήτητη αναγνώρισή τους ως συνεχιστών των μεγάλων μορφών τού Νεοελληνικού Διαφωτισμού στάθηκε αΐδια ανταμοιβή. Έτσι και του Παπανούτσου όπως του Κριαρά, του Κακριδή, του Γεωργακά, του Μαρωνίτη.
Κι εγώ φιλόλογος. Κλασικός κι εγώ. Σε κανένα δε μοιάζω. Τίποτα. Εκτός του Χαμίντ Καρζάι. Στη φάτσα. Ολόιδιοι. Συνέπειες του ινδοευρωπαϊσμού ή όχι ο πρώτος πρόεδρος του Αφγανιστάν μετά τη διεθνή (και δική μας) αντιταλιμπάν επέμβαση του 2001 επελαύνει τώρα στο συνειρμό μου μέρες του νεοημερολογήτικου Ίλιντεν. Η πεπαγωμένη πλέον Πρεσποσυμφωνία με δεσμεύει ως προς την αρχαιολογία και τον Αλέξανδρο, αφήνει ωστόσο παράθυρο δημόσιας νοσταλγίας για τη Ρωξάνη, η οποία ίσως υπήρξε πρόγονος της οικογένειας του Καρζάι, όμως ποτέ δεν της επέτρεψαν της ίδιας και του γιου της να διαβούν στην Ευρώπη. Φρόντισαν οι Ευρωπαίοι κατακτητές σύντροφοι του νεοαχιλλέα ανδρός της. Το δρόμο προς την Ευρώπη επιχειρούν ίσως τις μέρες αυτές μέλη της οικογένειας, μακρινοί συγγενείς τού πρώην προέδρου κάθε άλλο από νοσταλγία να επιχειρήσουν το απελπισμένο ταξίδι προς Ευρώπη.
Οι Ταλιμπάν επιστρέφουν. Οι Δυτικοί φεύγουν. Εγκαταλείπουν. Οι επίγονοι του Μουλά Ομάρ φρονηματίζουν πια ελεύθερα τον αφγανικό πληθυσμό και προωθούνται διαβεβαιώνοντας πονηρά πως «κοιτούν τη δουλειά τους». Συνεχίζουν τις δήθεν ειρηνευτικές συνομιλίες στην Ντόχα δίχως να ανακόπτουν στο ελάχιστο την προκλητική επιθετικότητά τους. Επιβάλλουν εαυτούς συνεπείς ως συνομιλητές λέγοντας απλώς ότι δεν ενδιαφέρονται να επεκταθούν εκτός Αφγανιστάν, στο Τατζικιστάν, στο Κιργιζιστάν. Ούτε φυσικά επουδενί προτίθενται να συντείνουν στην αμφισβήτηση του κινεζικού αιματηρού αυταρχισμού που αντιστοίχως φρονηματίζει τους «αδελφούς» Ουϊγούρους. Ιδεολόγοι κι αυτοί.
Τις νέες προσφυγικές ροές ποιος θα τις ανακόψει; Η υποδαύλιση της πυρηνικά έμπυρης αντιπαλότητας Ινδίας Πακιστάν; Η αντιπαιδαγωγική τών φρεγατών τής Ελλάδας ή ο κόλαφος της ανεπίλεκτης συνεννόησης της Δύσης με τον αυταρχικό Ερντογάν; Μήπως η υποχώρηση σε ό,τι αφορά τη διεκδίκηση επιβολής χώρου δικαίου από τη Δύση και η παράδοση της δικαιοδοσίας της σε ιδεοφόρους στρατηλάτες τύπου Ερντογάν και φανατικούς σουνίτες της Βακτριανής; Τη δημοκρατία στην ΕΕ την υπονομεύουν οι ρήτορες του αντιισλαμικού και αντιτουρκικού μίσους. Αυτοί τρέφουν τη δύσμοιρη και δυστυχή προοπτική μας. Συνάμα: ιδίως, πρωτίστως και κυρίως το ασαφώς φαιό μέλλον της ημετέρας, της διακοσαετούς.