Ηταν ο Αμερικάνος, ο Εβραίος, ο Τούρκος, ο Σκοπιανός, ο Αλβανός, τελευταία ο σκουρόχρωμος μετανάστης. Μήπως όμως ο βολικός «εχθρός» είναι δίπλα μας, όσο δίπλα μας είναι και ο φασίστας της διπλανής πόρτας; Ολοι με τη μορφή του καθημερινού ανθρώπου; Αυτά σκεφτόμουν το Σάββατο το βράδυ καθώς έβγαινα από τον θερινό κινηματογράφο της Ακράτας. Τον χειμώνα έχασα την εξαιρετική δανέζικη ταινία «το Κυνήγι» με τον σπουδαίο Ματς Μίκελσον.

Ο προτελευταίος κακός στις ταινίες Τζέιμς Μποντ υποδύεται τον Λούκας, έναν νηπιαγωγό που η ζωή του από τη μια στιγμή στην άλλη μετατρέπεται σε κόλαση μετά από μια αόριστη καταγγελία μιας φαντασιόπληκτης μικρής, της κόρης του καλύτερού του φίλου, για σεξουαλική παρενόχληση. Η ταινία αρχίζει με τον Λούκας, δεινό κυνηγό, να σκοτώνει ένα αμέριμνο ελάφι και να το τρώνε με την παρέα του μέσα σε μια βακχική ατμόσφαιρα. Η ίδια παρέα, αλλά και ολόκληρη η πόλη, του κλείνουν την πόρτα μόλις η διευθύντρια του νηπιαγωγείου γνωστοποιεί την καταγγελία, που από στόμα σε στόμα μετατρέπεται από υποψία σε βεβαιότητα. Πολλά παιδιά υπό πίεση «θυμούνται» ότι τα παρέσυρε στο υπόγειό του. Συλλαμβάνεται, η αστυνομία κάνει έλεγχο στο σπίτι του, διαπιστώνει ότι δεν έχει υπόγειο και, ελλείψει στοιχείων, τον απελευθερώνει την άλλη μέρα. Ομως η πόλη θέλει οπωσδήποτε ένοχο, η οικογένεια, οι φίλοι, η διευθύντρια, όλοι που με τόση ευκολία πίστεψαν το κοριτσάκι αρνούνται να δεχτούν την αναίρεση της καταγγελίας της.

Και ξεσπά η βία. Τον απολύουν από τη δουλειά του, τον διώχνουν από το σούπερ μάρκετ όπου πήγε ως πελάτης και τον ξυλοφορτώνουν, του σκοτώνουν τον σκύλο του, τρομοκρατούν τον γιο του. Ο κυνηγός μετατρέπεται σε θήραμα. Μόνη του άμυνα η βία, μια κουτουλιά στο πρόσωπο του υπαλλήλου του σούπερ μάρκετ και οι θρασύδειλοι αναδιπλώνονται προσωρινά. Η υποψία, η συκοφαντία, ο φόβος, το μίσος και τελικά η βία σε μια εφιαλτική κλιμάκωση. Ταινία με έντονους συμβολισμούς και σε πολλά επίπεδα.

Την προτείνω σε όσους επιμένουν ότι η επανεμφάνιση του ναζισμού στη χώρα μας είναι αποτέλεσμα μόνο της κρίσης. Η ταινία με τη συνδυασμένη δύναμη εικόνας και σεναρίου αποδεικνύει ότι όταν η κριτική σκέψη παροπλίζεται, ο καθημερινός άνθρωπος αργά και ανεπαίσθητα προετοιμάζει το πολιτιστικό υπόβαθρο που επάνω του αύριο θα πατήσουν οι εραστές της ωμής βίας, όταν η περίσταση τους το επιτρέψει.