Την περασμένη Τρίτη το μεσημέρι περίμενα στην Ομόνοια τον συρμό του μετρό που θα με πήγαινε στην επόμενη δουλειά μου. Είχα καθίσει και διάβαζα την εφημερίδα μου. Ξαφνικά ένας κακάσχημος νεαρός άρχισε να με βρίζει και να με απειλεί. Γνώριζε το όνομά μου. Με χαρακτήριζε «προδότη», «κάθαρμα» και μου απέδιδε ευθύνες για τα όσα συνέβαιναν στη χώρα. Είπε ότι θα με έσπαγε στο ξύλο αν δεν ήμουνα γέρος. Ανασηκώθηκα και με φωνή πιο έντονη από τη δική του, του είπα πολλές φορές «χάσου από δω αλήτη», «ψώνιο», «βλαμμένε». Υποχώρησε και εξαφανίστηκε μέσα στον κόσμο που παρακολουθούσε χωρίς να αντιδρά. Είχα το «κινητό» στο χέρι για να καλέσω το «100». Και πλησίασα, για κάθε ενδεχόμενο, δύο μέτρα πιο μακριά, στο σημείο που βρίσκεται ο συναγερμός του σταθμού.
Χρυσαυγίτης; Δε φορούσε μαύρα ρούχα. Τα λόγια του και η στάση του ήταν όμως ξεκάθαρα χρυσαυγίτικη. Πιστεύω ότι μάλλον δυστυχής κακομοίρης ήταν, πιθανότατα «σαλεμένος».
Σας απασχολώ όμως με αυτό το μικροεπεισόδιο, για τους ακόλουθους λόγους:
– Από τον πολύ κόσμο που περίμενε το μετρό στην αποβάθρα, ένας μόνο, μάλλον νέος πολίτης, έδειξε να αντιδρά όταν ο τύπος εξαφανίστηκε: με ρώτησε αν είμαι όντως ο Σωμερίτης κι αυτό ήταν όλο. Δεν σχολίασε το «γεγονός».
– Αποδείχτηκε ότι ακόμα και εκεί, στην Ομόνοια, μέρα μεσημέρι, ένας αλήτης μπορεί να απειλεί στο όνομα της «πατρίδος» και αυτό είναι ιδιαίτερα επικίνδυνο για όλους: μήπως μαζί «με τα προσωπικά μας αντικείμενα» που μας λένε συνεχώς να προσέχουμε, πρέπει να προσέχουμε και τον κάθε φανατικό ή βλαμμένο;
Tο μάθαμε και από άλλα, πιο σοβαρά από το δικό μου περιστατικά, ότι μαζί με τους ξυρισμένους οργανωμένους τραμπούκους της ΧΑ, εμφανίζονται όλο και περισσότεροι «ανοργάνωτοι» σε σχολεία και γειτονιές, συνήθως σε βάρος των μεταναστών.
Και γιατί όχι όταν οι αρχές καλύπτουν τους «μπροστάρηδες»: σπάνια η αστυνομία βρίσκει εκείνους που κακοποιούν μετανάστες και ακόμα πιο σπάνια η δικαιοσύνη τους καταδικάζει. Ο κ. Δένδιας λέει κάθε τόσο πολλά• ελάχιστα πράττει. Θα το μπορούσε όμως, με την αστυνομία που έχει και που την αφήνει ως έχει;