Είπε να γελάσει το χείλι μας με τις πρώτες αναλαμπές της άνοιξης, που όλα τα κακά σκορπάει. Eξάλλου στο σύνολο τους ανεξαιρέτως οι τεχνικές αυτοβελτίωσης και ευτυχιοκρατίας, που ανθούν στην καθ’ ημάς Δύση, σκίζουν τα ιμάτια τους υπέρ μια άμεσης υιοθέτησης του γέλιου και της, αίφνης, ψυχικής ανάτασης ως προϋποθέσεων  του ευ ζην.[1]

Με τον κίνδυνο λοιπόν να χαρακτηριστούμε χαζοχαρούμενοι   σκάμε κάτι βεβιασμένα χαμόγελα, σπασμωδικές βίαιες ανάσες ευεξίας, αρνούμενοι αυτιστικά την περιρρέουσα ατμόσφαιρα.

 Όμως…για δες καιρό που διάλεξε! Το φως το εκτυφλωτικόν, του κατά Ελύτη Αιγαίου, αγκομαχά και ασμένως διαθλάται  ανήμπορο στις εκλάμψεις φονικών εκρήξεων! Η Ουκρανία χωράφι χέρσο  και τα λιβάδια της ; κόκκινες παπαρούνες σπαρμένου βιασμού!

Αχ, αυτή η άνοιξη των θείων Παθών, της Αλαμάνας, της Πράγας.

Και καλά με τα Πάθη του Θεανθρώπου. Έχουμε βέβαιη την καθιερωμένη ετησίως επανα-Ανάστασή του και κρατάμε μικρό καλάθι θρήνου.

Με τα ανθρώπων έργα όμως; πόσο ελαφρύ μπορεί να είναι το αβάσταχτο της ζωής ;[2]

Οι ιταλικές σαρδέλες ξεχείλισαν και επιμένουν, στοιβάζονται και στοιβάζουν, ήδη από το 2019, το γιορτινό πλην σοβαρό κίνημά τους, εκφράζοντας την αναγεννησιακή πλατεία της  σπιρτάδας και του πολιτισμού απέναντι στις ξενοφοβικές και λαϊκιστικές δυνάμεις του σκοταδισμού![3]

Εδώ τώρα όμως μας στοιχειώνει η πλατεία της Μπούκα, που καταβρόχθισε σε μια πελώρια μπουκιά αμάχους, γυναίκες, παιδιά. Η πόλη θέατρο, αλλοίμονο με νεκρούς δολοφονημένους  τους πρωταγωνιστές της,  οδυνηρά επιβεβαίωσε, για μια ακόμα φορά, τη θεωρουμένη ως νομοτέλεια (;) του πολέμου: τους ομαδικούς βιασμούς κυρίως γυναικών και κοριτσιών! Ωσάν εκ φύσεως, από την απαρχή του κόσμου, η σεξουαλική βία σε βάρος των αμάχων να είναι μια «αυτονόητη επακόλουθη, παράπλευρη απώλεια» και το χειρότερο μια τακτική πολέμου. Τακτική που επιχειρεί να ταπεινώνει τον αμυνόμενο, τον ανυπεράσπιστο. Τακτική που νεροκουβαλάει στο μύλο μιας ασύμμετρης επίδειξης δύναμης της πιο ακραιφνούς έμφυλης εξουσίας! Κατάφορη παραβίαση της ανθρώπινης αξιοπρέπειας αλλά και  της αξίας της ισότητας ανδρών -γυναικών.   Ο ΟΗΕ  δίνει την πιο αποστομωτική απάντηση σε τέτοιους μύθους-άλλοθι. Η Πλατφόρμα Δράσης της Διεθνούς Διάσκεψης ΟΗΕ (ΠΕΚΙΝΟ) -1995, στην παράγραφο 118, ορίζει  τη βία κατά των γυναικών ως έκφραση της ιστορικά διαπιστωμένης ανισότητας στις σχέσεις ισχύος μεταξύ ανδρών και γυναικών, που οδήγησε στην κυριαρχία των ανδρών επί των γυναικών και στις διακρίσεις σε βάρος τους!

Ωστόσο οι παραβιάσεις καλά κρατούν! Ένα κοκτέιλ αλκοόλ, ναρκωτικών και «ορμής» του ακάθεκτου επιβήτορα, στην πιο απάνθρωπη μορφή του,  είναι  πάλι το βαρύ τίμημα που πληρώνει ο άμαχος πληθυσμός (αυτή τη φορά της Ουκρανίας).

Όχι μία αλλά οκτώ (8)  αποφάσεις του Συμβουλίου Ασφαλείας των Ηνωμένων Εθνών,  από το  2000-2020,[4] για την κατάσταση των γυναικών στις ένοπλες συγκρούσεις καθορίζει απολύτως το τοπίο του διεθνούς δικαίου απέναντι στο απαράδεκτο  φαινόμενο της σεξουαλικής βίας σε καιρό πολέμου.

Η καταδίκη της χρήσης σεξουαλικής βίας, κυρίως κατά γυναικών και κοριτσιών,  ως εργαλείου πολέμου και η απόκρουση της αντίληψης ότι οι βιασμοί γυναικών στις εμπόλεμες περιοχές είναι απλώς «παράπλευρες απώλειες» αποτελούν την ουσία αυτών των κρίσιμων αποφάσεων του Συμβουλίου Ασφαλείας του ΟΗΕ,  με εμβληματικό το Ψήφισμα 1820/2008, που περιέλαβε τους βιασμούς αμάχων στα εγκλήματα πολέμου.

Ήδη εξετάζονται τα εγκλήματα πολέμου, που διαπράχθηκαν και δυστυχώς συνεχίζονται από τον εισβολέα του Κρεμλίνου, από το Διεθνές Δικαστήριο στα εργαλεία του οποίου οι εν λόγω αποφάσεις-ψηφίσματα του ΟΗΕ είναι κρίσιμης σημασίας.

Τίποτα λοιπόν δεν είναι «φυσικό και αυτονόητο». Ας αφήσουμε τη φύση στην ησυχία της,  και σε όσα εν σοφία εποίησεν, που βαλθήκαμε να της φορτώσουμε όλα τα, προπατορικά δήθεν, ωστόσο αταβιστικά αμαρτήματα του sapiens, έχοντας διακορεύσει ποικιλοτρόπως και την ίδια.

Η, κατά  τη γνώμη μας, απάντηση είναι πως, πληρώνοντας το κόστος της μεταπολεμικής αμεριμνησίας, τελούμε  σε εγρήγορση και συνειδητά, δημοκρατικά αντιστεκόμενοι, απαισιο-αισιόδοξοι.

Καλή ανά(σ)ταση, αδέρφια.