Ο Αριστοτέλης έγραφε στα «Πολιτικά» ότι, άριστος άρχων μπορεί να είναι μόνον ένας πολίτης, που έμαθε να είναι καλός αρχόμενος, δηλαδή ένας πολίτης που, ως αρχόμενος, τήρησε το Σύνταγμα, τους νόμους του Κράτους και τα ήθη. Ο Τσίπρας απέδειξε ότι το παρελθόν του, ως καταληψίας, ως επικεφαλής του κινήματος «δεν πληρώνω, δεν πληρώνω», ως αρνητής των ακαδημαϊκών αρχών και ως υβριστής της αστικής δημοκρατίας, δεν μπορεί να γίνει καλός άρχων. Η καταστροφική του επτάμηνη διακυβέρνηση της χώρας δικαιολογήθηκε και από τον ίδιο ως επτάμηνη μαθητεία, που τον δίδαξε τον τρόπο με τον οποίο θα συνεχίσει. Η μεταστροφή του από αντι-μνημονιακό σε μνημονιακό, δηλαδή από αρνητή των μεταρρυθμίσεων και της ευρωπαϊκής πορείας της χώρας σε ηγέτη του οδικού χάρτη των μεταρρυθμίσεων και της συνεργασίας με τους ευρωπαϊκούς θεσμούς, ήταν απλώς ένα βήμα πίσω, μία τακτική υποχώρηση, προκειμένου να εφορμήσει και να σαρώσει την ευρωπαϊκή πορεία της χώρας.
Όλοι (ακόμη και οι πλέον κακόπιστοι, όπως ο γράφων) είχαμε πιστέψει ότι, μετά την απαλλαγή του από τους αγράμματους και τους έξαλλους παλαιοκομμουνιστές και αρνητές του ευρωπαϊκού κεκτημένου, θα συγκροτούσε μία κυβέρνηση άξιων, έμπειρων και αποφασισμένων πολιτών να υλοποιήσουν τις μεταρρυθμίσεις και τις υποχρεώσεις της χώρας, που εκπορεύονται από τον νόμο 4336/2015 (Μνημόνιο ΙΙΙ).
Έγραφα προ διμήνου σε δημοσίευμα σε τοπική εφημερίδα: Με την υπογραφή του Μνημονίου ΙΙΙ απεφεύχθη και η επιστροφή των Πανεπιστημίων στο φαύλο παρελθόν. Τουλάχιστον προς το παρόν, αφού ο πρωθυπουργός δηλώνει μεν ότι το Μνημόνιο ΙΙΙ δεν τον εκφράζει, αλλά το προσυπέγραψε, το ψήφισε η Βουλή (118 ψήφοι της συμπολίτευσης και 104 της αντιπολίτευσης) και δηλώνει ότι θα το εφαρμόσει. Απολύτως φυσιολογικό το να επιβάλλεται στην Ελλάδα να εκσυγχρονίσει το εκπαιδευτικό της σύστημα και να σταματήσει τις γελοιότητες με τις αντι-μεταρρυθμίσεις, που ετοίμαζαν από το 2013 οι Μπαλτάς, Κουράκης, Σπαθής, Φωτίου και οι λοιποί επαγγελματίες συνδικαλιστές του ΣΥΡΙΖΑ. Μία χώρα που έχει ανάγκη εκσυγχρονισμού και μεγάλων μεταρρυθμίσεων στη Δημόσια Διοίκηση, στη Δικαιοσύνη, στην Εκπαίδευση, στην Παραγωγή, στο Συνταξιοδοτικό, δεν έχει το δικαίωμα να προσπαθεί να υλοποιήσει τις ιδεοληψίες των συνδικαλιστών μιας αριστερίστικης παρέας. Εκείνα που δεν θελήσαμε να κάνουμε μόνοι μας έρχονται οι εταίροι και δανειστές μας να τα επιβάλουν. Ιδιαίτερα στην Παιδεία, τολμηρές μεταρρυθμίσεις, που έγιναν στο χρονικό διάστημα 2010-2012 από την Α. Διαμαντοπούλου, θα πρέπει να μείνουν και να επεκταθούν.
Βάσει του νόμου 4336/2015 (Μνημόνιο ΙΙΙ), ΦΕΚ 94/14-8-2015, τεύχος Α, σελ. 1026-1027, η Ελλάδα δεσμεύεται ότι «. . . οι αρχές θα διασφαλίσουν τον περαιτέρω εκσυγχρονισμό του τομέα της εκπαίδευσης, σύμφωνα με τις βέλτιστες πρακτικές της Ε.Ε. (δική μου προσθήκη: οι οποίες εκφράζονται μέσω της Συμφωνίας της Μπολώνια του 1999, στην οποία σήμερα συμμετέχουν 47 χώρες) και αυτό θα τροφοδοτήσει την προγραμματισμένη ευρύτερη στρατηγική ανάπτυξης. Οι αρχές, σε συνεργασία με τον ΟΟΣΑ και τους ανεξάρτητους εμπειρογνώμονες, θα επικαιροποιήσουν έως τον Απρίλιο 2016 την αξιολόγηση του ελληνικού εκπαιδευτικού συστήματος, που εκπόνησε ο ΟΟΣΑ το 2011 (δική μου προσθήκη: μετά από πρόσκληση και οργάνωση της τότε υπουργού παιδείας). Η εν λόγω επανεξέταση θα καλύπτει όλα τα επίπεδα εκπαίδευσης, περιλαμβανομένων των δεσμών μεταξύ έρευνας και εκπαίδευσης και της συνεργασίας μεταξύ πανεπιστημίων , ερευνητικών ιδρυμάτων και επιχειρήσεων, με σκοπό την ενίσχυση της καινοτομίας και της επιχειρηματικότητας». Και παρακάτω «. . . η επανεξέταση θα αξιολογήσει . . . τη λειτουργία και διακυβέρνηση των ιδρυμάτων τριτοβάθμιας εκπαίδευσης . . . «. Αυτή η απόφαση της Βουλής των Ελλήνων αναστέλλει την εφαρμογή των ιδεοληψιών των κ.κ. Μπαλτά, Σπαθή, Κουράκη, Φωτίου και πολλών ακόμη συνδικαλιστών, οι οποίοι στόχευαν στην μετατροπή των Πανεπιστημίων και των ΤΕΙ από Φυτώρια επιστημόνων σε φυτώρια συνδικαλιστών και κομματικών στελεχών.
Ματαίως όμως. Ο λύκος, με όποια προβιά και αν ενδυθεί, λύκος παραμένει. Ανειδίκευτος, αμόρφωτος, ιδεοληψίας, εραστής της εξουσίας, λαϊκιστής και συμπλεγματικός, δεν ξεχνά το παρελθόν του συνδικαλιστή και καταληψία, αναρριχήθηκε στην εξουσία του κόμματος και τέλος στην ηγεσία της χώρας.
Δεν θα ασχοληθώ με τους υπουργούς του, με την Τζάκρη, ως υπεύθυνης για το ΕΣΠΑ, με τον Κατρούγκαλο (ο κύριος 12%) ή τον Δ. Καμμένο (θυμάστε βέβαια την αφίσσα με το Άουσβιτς) και την Φωτίου. Ούτε καν με τον Φλαμπουράρη, ο οποίος ανταμείφθηκε με υπουργικό θώκο για την πλαστογραφία πιστοποιητικού και την εργολαβία των 3,9 δις ευρώ. Θα σας μιλήσω, όμως, για τους νέους ηγέτες του υπουργείου παιδείας. Τον Νίκο Φίλη και τον Θεοδόση Πελεγρίνη.
Ένας συνδικαλιστής δημοσιογράφος και ένας κακός κάκιστος, ως πρύτανης, έξαλλος πολέμιος των μεταρρυθμίσεων Διαμαντοπούλου ηγούνται πλέον του Υπουργείου της Παιδείας. Ο Θ. Πελεγρίνης ήταν ο έξαλλος πρύτανης, που αρνήθηκε να εφαρμόσει τους νόμους του Κράτους, αρνήθηκε την συνεργασία με το Συμβούλιο του ΕΚΠΑ και γελοιοποίησε το αξίωμα του πρύτανη πανεπιστημίου. Ήταν εκείνος, που αρνήθηκε να παρουσιαστεί στη Βουλή, ως πρύτανης, όταν του ζητήθηκε, διότι δεν αναγνωρίζει το Κοινοβούλιο, όπως είπε. Τον θυμάμαι στη Σύνοδο Πρυτάνεων στο Ρέθυμνο στις 23-10-2010, όταν αρνήθηκε να παραμείνει στη συνεδρίαση, επειδή επρόκειτο να έλθει η τότε υπουργός παιδείας Άννα Διαμαντοπούλου, προκειμένου να μας παραδώσει ένα προσχέδιο του νόμου για τα πανεπιστήμια. Διαμαρτυρήθηκε και αρνήθηκε την είσοδο της υπουργού στην αίθουσα συνεδρίασης (συνεπικουρούμενος από τους πρυτάνεις των Πανεπιστημίων Θεσσαλονίκης, Ιωαννίνων, Πελοποννήσου και Αιγαίου) διότι, όπως ισχυρίσθηκε, θεωρούσε απαράδεκτη την ενέργεια της κας Διαμαντοπιούλου να μας παραδώσει προσχέδιο νόμου, πριν ερωτηθεί για τις απόψεις της η Σύνοδος. Του υπενθύμισα τότε ότι ο πρύτανης, όταν συγκαλεί την Σύγκλητο, ετοιμάζει ημερησία διάταξη και εισηγήσεις για κάθε θέμα. Έτσι και η υπουργός μας παραδίδει προσχέδιο, προκειμένου αυτό να συζητηθεί στα όργανα και στις ακαδημαϊκές κοινότητες των πανεπιστημίων για ένα εξάμηνο, να υποβληθούν προτάσεις και στη συνέχεια να συνταχθεί σχέδιο νόμου, το οποίο θα υποβληθεί στη Βουλή προς συζήτηση, τροποποίηση και ψήφιση. Όπως και έγινε. Με την ψύχραιμη παρέμβαση του προεδρεύοντος Γιάννη Παλλήκαρη, πρύτανη του Πανεπιστημίου Κρήτης, παρέμεινε στην αίθουσα και «ανέχθηκε» την παρουσία της υπουργού.
Επίσης, να υπενθυμίσω ότι προεκλογικά ο νέος υπουργός Ν. Φίλης είχε πει δημοσίως ότι ο ΣΥΡΙΖΑ θα εφαρμόσει τις κυβερνητικές θέσεις του για την παιδεία, ασχέτως του τι λέει και επιτάσσει το Μνημόνιο ΙΙΙ.
Πρώτος στόχος της νέας Αριστερο – Ακροδεξιάς κυβέρνησης Τσίπρα θα είναι η αλλαγή του νόμου για την εκλογή πρυτάνεων. Υπενθυμίζω ότι σε κάποια πανεπιστήμια εκκρεμεί η εκλογή πρυτάνεων, διότι ο Α. Μπαλτάς δεν ήθελε οι νέοι πρυτάνεις να εκλεγούν με τον νόμο 4009 (Διαμαντοπούλου) και επεξέτεινε τη θητεία τους έως το τέλος Οκτωβρίου 2015, ώστε να προηγηθεί η αλλαγή του νόμου με την είσοδο των φοιτητών και υπαλλήλων στο εκλεκτορικό σώμα.
Η μετατροπή, επομένως, του Τσίπρα σε μνημονιακό, πρέπει τώρα να ξεπλυθεί με αίμα. Το αντίδωρο θα είναι να δοθούν τα πανεπιστήμια βορά στα χέρια των συνδικαλιστών και αριστεριστών. Ξεχάστε λοιπόν το «Παιδείας Άρξασθαι», το «Αιέν Αριστεύειν», την σύνδεση των πανεπιστημίων με την επιχειρηματικότητα και όλες αυτές τις . . . «νεοφιλελεύθερες ιδέες», τις οποίες επιβάλλουν οι δεσμεύσεις της χώρας και οι οποίες αναφέρονται ρητώς στον νόμο 4336/2015 (τεύχος Α, ΦΕΚ 94/14-8-2015, σελ. 1026-1027). Τα πανεπιστήμια στο λαό, δηλαδή στην υπηρεσία των συνδικαλιστών. Το είπε εξ άλλου στην εισήγησή του σε συνδιάσκεψη του ΣΥΡΙΖΑ και το δημοσίευσε στις 7-12-2014 ένας αρχισυνδικαλιστής του ΕΜΠ και στέλεχος του ΣΥΡΙΖΑ (Γεράσιμος Σπαθής, νυν Γενικός Γραμματέας Δια Βίου Μάθησης του Υπουργείου Παιδείας) σε άρθρο του στην ΑΥΓΗ. Το επαναλαμβάνω για να μην το ξεχνάμε. «Με την επιβολή του νόμου Διαμαντοπούλου – Αρβανιτόπουλου, διαμορφώθηκε ένα πλειοψηφικό ρεύμα μελών ΔΕΠ στα πανεπιστήμια με πυρήνα το επιθετικό, «εκσυγχρονιστικό», φιλοευρωπαϊκό ρεύμα που είχε αναδειχτεί με τη Διακήρυξη της Μπολόνια, ενισχύθηκε από την κίνηση των 1000 επί Γιαννάκου, για να ακολουθήσει η ενεργοποίηση των συναδέλφων στις Ιατρικές Σχολές και η τελική κατίσχυσή του στη συνδικαλιστική εκπροσώπηση των μελών ΔΕΠ μέσω της ΠΟΣΔΕΠ. Η μαζική [ηλεκτρονική] συμμετοχή αυτού του ρεύματος στις εκλογές για τα Συμβούλια Ιδρύματος και τις νέες Πρυτανικές Αρχές, είναι ενδεικτική των παραπάνω. . . . Οι δυνάμεις αυτές συσπειρώνονται σήμερα γύρω από τον στόχο «να τελειώνουμε επί τέλος μ’ αυτούς για να πορευτούμε στο δρόμο της απρόσκοπτης υλοποίησης της πολιτικής που υπαγορεύει ο [νεοφιλελεύθερος] εκσυγχρονισμός». Από την άλλη πλευρά η κατάσταση μεταξύ των φοιτητών είναι απογοητευτική. Ο μεγάλος όγκος των φοιτητών, «ο μέσος φοιτητής», δεν έχει καμιά απολύτως σχέση με το πάλαι ποτέ πολιτικοποιημένο ριζοσπαστικό κίνημα των φοιτητών. Το άγχος για την ολοκλήρωση όπως – όπως των σπουδών, η παραίτηση από κάθε ουσιαστική διεκδίκηση και αντίσταση στις αντιδραστικές ρυθμίσεις που τους αφορούν, η άκρατη εξατομίκευση και παραίτηση από κάθε συλλογική έκφραση είναι σήμερα το κυρίαρχο πνεύμα της μεγάλης πλειοψηφίας των φοιτητών. . . . Α) Μέτρα άμεσων επιπτώσεων στα περιεχόμενα των σπουδών και την επαγγελματική κατοχύρωση των αποφοίτων. Αυτό συνεπάγεται την κατάργηση όλων εκείνων των θεσμικών ρυθμίσεων που απορρέουν από τις Ευρωπαϊκές συμφωνίες. Συγκεκριμένα, την ακύρωση των δυο κύκλων σπουδών, των πιστωτικών μονάδων, την πιστοποίηση προγραμμάτων, την κατηγοριοποίηση προσόντων, την ισοτίμηση τίτλων σπουδών, την απόδοση των επαγγελματικών δικαιωμάτων και βεβαίως την κατάργηση των διδάκτρων. . . . Β) Δεύτερη προϋπόθεση η αποκατάσταση της Δημοκρατίας στα πανεπιστήμια. Η κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ δεν μπορεί και δεν πρέπει να υπολείπεται των επαναστατικών αλλαγών και αντίστοιχων θεσμοθετήσεων που εισήγαγε και εφάρμοσε ο ν. 1268/82».
Αυτά και πολλά ακόμη θα επιβάλλει η νέα ηγεσία του υπουργείου παιδείας. Εμείς, δηλαδή η κοινωνία των πολιτών, που προσβλέπουμε στην ισχυροποίηση των δεσμών με τους ευρωπαϊκούς θεσμούς, με την μεταρρύθμιση του εκπαιδευτικού συστήματος, με την μετάγγιση γνώσης, έρευνας και τεχνολογίας από τα πανεπιστήμια προς τις καινοτόμες επιχειρήσεις για την επίλυση τόσο του προβλήματος της ανεργίας όσο και της αύξησης των εξαγωγών καινοτόμων προϊόντων, θα μείνουμε με σταυρωμένα χέρια; Όχι φυσικά. Είναι εκ των ων ουκ άνευ αδήριτη η ανάγκη να συνενώσουμε τις προσπάθειές μας στον αγώνα για τον εκσυγχρονισμό, την υλοποίηση μεταρρυθμίσεων και την ανάδειξη του προβλήματος, που δημιουργεί η εμμονή της κυβέρνησης στον αναχρονισμό και στην οπισθοδρόμηση.