Ο Βενιζέλος θέλει, το ΠΑΣΟΚ, άραγε, μπορεί… να υπερβεί τον κακό του εαυτό, που ακόμα και σήμερα και έπειτα από όσα συνέβησαν στη χώρα και στο ίδιο, και παρά το γεγονός ότι έχει αγγίξει δημοσκοπικό πάτο με σταθερά μονοψήφια ποσοστά, εξακολουθεί να εμφανίζει, ενόψει συνεδρίου, ιδιαίτερα τις τελευταίες ημέρες, εικόνα μιας σκληρής και ακραίας, ορισμένες φορές, αντιπαράθεσης μηχανισμών και οπλαρχηγών για την εξασφάλιση αποκλειστικά και μόνο συνέδρων – «κουκιών», οι οποίοι υποτίθεται ότι θα τους δώσουν μια νέα θέση «στον ήλιο» της νέας ηγεσία!

Στο πεδίο αντιπαράθεσης αυτού του είδους είναι βέβαιο πως υπονομεύονται σημαντικά όλες οι τελευταίες προσπάθειες και πρωτοβουλίες του Ευάγγελου Βενιζέλου για ανασύσταση του ΠΑΣΟΚ ως, νέου ουσιαστικά, σύγχρονου σοσιαλδημοκρατικού ευρωπαϊκού κόμματος αλλά και η θαρραλέα και ανοιχτή πρόσκληση προς τη ΔΗΜΑΡ για συμπόρευση και από κοινού δημιουργία μιας νέας μεγάλης παράταξης της κεντροαριστεράς στη χώρα μας.

Διότι επί ενός πεδίου σύγκρουσης μηχανισμών για τη νομή της στενά κομματικής εξουσίας, ιδιαίτερα όταν ο ένας εκ των πόλων της σύγκρουσης, αυτός της κομματικής ορθοδοξίας, περιφέρει από χωρίον εις χωρίον και από δήμο σε δήμο το άταφο γηραιό πτώμα του ΠΑΣΟΚ των περασμένων δεκαετιών, σε μια λιτανεία για προσκύνημα επί των ιερών και των οσίων του κινήματος, τι κουβέντα μπορεί να γίνει για τη σύγχρονη κεντροαριστερά και τι δουλειά έχουν τα οποιαδήποτε άλλα κόμματα και κινήσεις του χώρου να συμμετέχουν και να εμπλέκονται σε μια δίχως τέλος βεντέτα και σε ένα εσωτερικό ξεκαθάρισμα λογαριασμών.

Νομίζω ότι είναι καιρός να ξεκαθαριστεί ένα θέμα. Πως είναι άλλο πράγμα το «όλον ΠΑΣΟΚ» ως ορισμός ενός πολιτικού υποκειμένου, που περιλαμβάνει πολιτικές απόψεις και πρόσωπα που κινούνται, από το φιλελεύθερο κέντρο έως τη δημοκρατική αριστερά και την οικολογία, και διαφορετικό πράγμα το «όλον ΠΑΣΟΚ» ως πολιτικός χυλός… χωρίς σαφές πολιτικό στίγμα, φυσιογνωμία και πολιτική πρόταση.

Το πρώτο θα έπρεπε, νομίζω, να θεωρείται αυτονόητο και πάντως επιθυμητό.

Το δεύτερο ως αποτέλεσμα αδιάκοπων συμβιβασμών και εσωκομματικών ισορροπιών, στη βάση μιας κακά εννοούμενης πολιτικής διαχείρισης προσώπων και προσωπικών φιλοδοξιών ή απαιτήσεων, απευκταίο, μη επιδιωκόμενο και μη αποδεκτό.

Ποιο μπορεί όμως να είναι σήμερα, τριάντα εννέα ολόκληρα χρόνια μετά τη μεταπολίτευση του 1974, ένα νέο προοδευτικό πολιτικό πρόγραμμα σε μια Ελλάδα που ψυχορραγεί, μέσα σε μια γενικευμένη πια οικονομική, κοινωνική και πολιτική κρίση;

Και ποιο το κόμμα ή τα κόμματα που θα το εκφράσουν;

Οι απαντήσεις δεν είναι εύκολες, όμως θα ήταν μια μεγάλη πρόοδος αν καταφέρναμε να διατυπώσουμε τα σωστά ερωτήματα, διανύοντας έτσι το μισό και πιο δύσκολο κομμάτι του δρόμου.

Αυτό θα ήταν, πιστεύω, σήμερα το κατάλληλο πεδίο αναφοράς και αντιπαράθεσης για ένα συνέδριο προοδευτικού κόμματος, που κάτι θα είχε να προσφέρει στον τόπο και την ευρύτερη δημοκρατική παράταξη. Και εκεί πρέπει να προσπαθήσει να στρέψει τη συζήτηση, το ενδιαφέρον και την προσοχή της κοινής γνώμης ο πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ, με μια φυγή προς τα εμπρός και με τολμηρές υπερβάσεις.

O Βασίλης Δ. Δεληγκάρης, είναι σύμβουλος επικοινωνίας