Από κρίσιμη ψηφοφορία σε κρίσιμη ψηφοφορία και από κρίσιμο Eurogroup σε κρίσιμο Eurogroup περάσαμε έξι χρόνια σε μνημόνια και συνεχίζουμε. Η ελληνική ρουτίνα προβλέπει απεργιακές κινητοποιήσεις κάθε φορά που νομοθετούνται πακέτα μέτρων λιτότητας, θέαμα χαμηλής ποιότητας μέσα στη Βουλή, πόλωση και ασυγκράτητη σεναριολογία για τις πολιτικές εξελίξεις. Κάπως έτσι φτάσαμε ως εδώ και τίποτα δεν δείχνει ότι αυτό είναι το τέρμα της καθόδου. Οι κίνδυνοι είναι μεγάλοι και είναι μπροστά.
Ο ελληνικός μπελάς έχει κουράσει τους εταίρους-θεσμικούς πιστωτές που δείχνουν πλέον ανοιχτά τον εκνευρισμό τους. Με την ΕΕ να συνταράσσεται ενόψει βρετανικού δημοψηφίσματος, λόγω καλπασμού της ακροδεξιάς και διαρκούς πολιτικής αστάθειας στο Νότο, με την ευρωπαϊκή οικονομία στο όριο της ύφεσης, το δημογραφικό πρόβλημα να οξύνεται και την ανεργία των νέων σε ανεξέλεγκτη τροχιά, δεν αποκλείεται -σύντομα- η κούραση να εξελιχθεί σε αδιαφορία. Το ελληνικό πρόγραμμα δεν βγαίνει, η χώρα μας δεν συμμορφώνεται και δεν προσαρμόζεται, δεν υπάρχουν άλλες αντοχές και έχουν όλα πια δοκιμαστεί, επομένως δεν είναι δύσκολο να παραιτηθούν από την προσπάθεια διευθέτησης του ελληνικού ζητήματος. Πόσο μάλλον όταν τα αρνητικά επιτόκια φέρνουν μείωση των αποταμιεύσεων των Γερμανών και Ολλανδών πολιτών που καταλογίζουν την ευθύνη γι αυτό στην πολιτική Ντράγκι και στο δανεισμό των υπερχρεωμένων κρατών της ευρωζώνης. Το εύκολο είναι να αναπτυχθεί δυναμική εγκατάλειψης της ελληνικής υπόθεσης μέσα σε μια ΕΕ που έχει πια τόσα υπαρξιακά προβλήματα και αντιμετωπίζει τόσο σκληρά διλήμματα (κορυφαία ανάμεσά τους το προσφυγικό και η απειλή του τζιχαντισμού) ώστε έλκεται από την προοπτική να αφαιρεί και να πετάει εκκρεμότητες. Ανεξάρτητα από το αν αυτό θα έχει επιπτώσεις για την ίδια την ΕΕ, κανείς εδώ δεν έχει πραγματικό λόγο να γελά χαιρέκακα για το κακό που θα τους βρει αφού προέχει το κακό που θα βρει τη δική μας θεσμικά υπανάπτυκτη χώρα που δεν έχει παραγωγική βάση, υγιή διοίκηση, κανόνες διαφάνειας, αξιόπιστο και αποτελεσματικό σύστημα Δικαιοσύνης, στιβαρό κράτος πρόνοιας. Η μελλοντική εικόνα γίνεται ακόμη πιο ζοφερή αν συνεκτιμηθεί η ενίσχυση των αντιευρωπαϊκών τάσεων στο εσωτερικό της ελληνικής κοινωνίας, ειδικά μεταξύ νέων ανθρώπων που δεν έχουν θετικά βιώματα από την ελληνική παρουσία στο σκληρό πυρήνα της ΕΕ και δεν έχουν καταλάβει ότι χάρη σε αυτή ακόμη παραμένουμε στην ομάδα των ισχυρότερων χωρών του πλανήτη.
Με άλλα λόγια, αν έξω και μέσα αναπτυχθεί δυναμική παραίτησης, θα έχουμε για πρώτη φορά μετά το ξέσπασμα της κρίσης μια τέλεια σύμπτωση προσεγγίσεων δανειστή-οφειλέτη. Αλλά αυτή η τελειότητα μπορεί να αποδειχθεί μοιραία.
Δημοσιεύθηκε στον Ελεύθερο Τύπο