Στις 18 Φεβρουαρίου αναμένεται, με πολύ ενδιαφέρον, η ανακοίνωση των πολιτικών προτάσεων των 58. Είναι, όντως, μια θετική εξέλιξη, επειδή πλέον θα μπορούμε να συζητάμε επί συγκεκριμένων προτάσεων.
.
Πέραν αυτού, ορισμένες φορές αναρωτιέμαι εάν οι 58 θα μπορούσαν να επιδοθούν σε ένα είδος πολιτικών παρεμβάσεων που να έχουν ως αφορμή συγκεκριμένα περιστατικά από την τρέχουσα ειδησεογραφία τα οποία αναδεικνύουν βαθύτατα προβλήματα της παιδείας μας, της οικονομίας μας, της κουλτούρας μας, κ.λπ.. Στόχος τέτοιων παρεμβάσεων πρέπει, κατά την ταπεινή μου γνώμη, να είναι, πρώτον και κύριον, η άσκηση πίεσης για την επίλυση των εν λόγω προβλημάτων (με κατάθεση συγκεκριμένων προτάσεων, εάν είναι δυνατόν) και, δεύτερον, το να αποδείξουν οι 58 και οι συν αυτοίς στην κοινή γνώμη ότι αποτελούν την πολιτική δύναμη που εκφράζει, πραγματικά, το «νέο», καθώς συλλαμβάνει, με τις «ευαίσθητες κεραίες» της, τα αιτήματα των καιρών και πρωτοπορεί.
.
Ας αναφέρω ένα παράδειγμα:
.
Πρόσφατα, διάβασα στο Protagon αλλά και στο «ΒΗΜΑ» ότι δεν επετράπη σε αριστούχο τυφλό μαθητή, με ιδιαίτερες διακρίσεις σε Ολυμπιάδες των Μαθηματικών, της Φυσικής αλλά και στο σκάκι, να εγγραφεί στο Φυσικό Τμήμα του ΑΠΘ, επειδή το αποκλείει ο κανονισμός του εν λόγω Τμήματος, καθώς δεν δέχεται ως φοιτητές άτομα με κινητική αναπηρία στα δύο άνω άκρα ή με προβλήματα όρασης. Είναι δυνατόν η Ελλάδα να θεωρείται σύγχρονο προηγμένο κράτος –πόσω μάλλον μέλος της ΕΕ- και να τίθενται, ακόμη, τέτοια νομοθετικά (αλλά και πρακτικά) εμπόδια στη μόρφωση συνανθρώπων μας με ειδικές ανάγκες? Θεωρώ, λοιπόν, ότι θα είχε νόημα μια δημόσια δήλωση-παρέμβαση των 58, αρκετοί εν των οποίων είναι και πανεπιστημιακοί δάσκαλοι, για την επίλυση αυτού αλλά και πολλών ομοειδών προς αυτό προβλημάτων. Απαιτούνται λύσεις όχι μόνον σε νομοθετικό επίπεδο αλλά και μέριμνα για τη δημιουργία της υποδομής (π.χ. εγκαταστάσεων) που θα εξυπηρετήσει τη μετακίνηση και την πρόσβαση ανθρώπων με ειδικές ανάγκες σε Πανεπιστήμια, Εργαστήρια, Βιβλιοθήκες, κ.λπ.
.
Πάντως, είτε ο νεαρός τυφλός μαθητής γίνει, τελικώς, ένας ευσυνείδητος Καθηγητής Φυσικής σε ένα ελληνικό σχολείο, διδάσκοντας, με το προσωπικό του παράδειγμα, στους μαθητές του, όχι μόνον Φυσική αλλά και τι σημαίνει πείσμα και αγώνας για την κατάκτηση της γνώσης και της αρετής (τι πιο σπουδαίο απ’ αυτό?), είτε γίνει ένας νέος Δημήτρης Χριστοδούλου –που, ειρήσθω εν παρόδω, στο International Congress of Mathematicians (ICM) του 2014, στη Σεούλ, θάχει την τιμή νάναι plenary speaker, κάτι που δεν έχει ξανασυμβεί με Έλληνα μαθηματικό, πάρα μόνον με τον Κωνσταντίνο Καραθεοδωρή, στο ICM του 1932, στη Ζυρίχη-, αυτό που έχει σημασία είναι να του δοθεί η δυνατότητα να δοκιμάσει τις πνευματικές του δυνάμεις και να αναπτύξει τις δεξιότητές του σε ένα φιλικό και ευχάριστο πανεπιστημιακό περιβάλλον. Γιατί αυτό σημαίνει ισότητα ανθρώπων και ευκαιριών, αυτό σημαίνει πολιτισμός!
.
Υπάρχουν και πολλά άλλα παραδείγματα από την επικαιρότητα που προσφέρονται για παρέμβαση των 58, όμως σταματώ εδώ, για να μην γράψω ένα ακόμη μακροσκελές κείμενο (όπως ήταν το προηγούμενό μου).
.
Κλείνοντας, θα ήθελα να τονίσω ότι ο τυφλός αριστούχος μαθητής -που, εμείς οι μεγαλύτεροι του έχουμε κάνει τη ζωή δύσκολη, διότι δεν φροντίσαμε να φτιάξουμε μια πιο πολιτισμένη, πιο ανθρώπινη, πιο αξιοπρεπή και αξιοκρατική Ελλάδα- αποτελεί μέλος μιας γενιάς που έρχεται (!) και που κάποτε τα όνειρά της θα πάρουνε εκδίκηση. Και, τότε, φοβάμαι ότι η κρίση της θάναι αμείλικτη για εμάς, εάν, έστω την τελευταία στιγμή, δεν καταφέρουμε να κάνουμε μεγάλες αλλαγές στον τρόπο που σκεφτόμαστε, που ζούμε και που πολιτευόμαστε (με την ευρεία έννοια του όρου). Εγώ εξακολουθώ να ελπίζω ότι το μπορούμε, παρά τον μύχιο φόβο μου ότι ενδέχεται να κάνω λάθος και η πολιτισμική κρίση της κοινωνίας μας να είναι τόσο βαθιά, ώστε κάθε προσπάθεια αντιστροφής της πορείας της να αποδειχθεί –προς το παρόν, τουλάχιστον- ανέφικτη. Σε αυτήν τη «δυσάρεστη» περίπτωση, βέβαια, η ελπίδα να δημιουργηθεί κάτι νέο θα έχει και την καθαρά αριθμητική και βιολογική της παράμετρο, καθώς οι φθαρμένες και φθοροποιές ιδέες τότε μόνον ενδέχεται να πάψουν να έχουν πέραση, όταν οι ίδιοι οι φορείς τους αποτραβηχτούν από μόνοι τους, λόγω μεγάλης ηλικίας, ή εκλείψουν, κάποτε, φυσιολογικά (υπό την προϋπόθεση ότι δεν θα έχουν ήδη «μολύνει» και τις επόμενες γενιές).