Ο Εμανουέλ Μακρόν άναψε ένα φυτίλι στο πολιτικό γίγνεσθαι της Ευρώπης. Μιλώντας σε ένα υπουργικό συμβούλιο, χρησιμοποίησε τον όρο «αποπολιτισμός». Ολόκληρη η Γηραιά Ήπειρος ασχολείται με την έννοια, τις προεκτάσεις, τους κινδύνους, τα Ακροδεξιά χαρακτηριστικά, τους αποκλεισμούς, τη βία του συγκεκριμένου όρου.
Θυμήθηκα τον Ρόναλντ Λέινγκ, ένα ριζοσπάστη Σκωτσέζο ψυχίατρο που αναφερόμενος στη βία, ανέλυε τον πόνο. Θέτοντας ως βασική προϋπόθεση τον ενεργούντα με τη βία ως προσωπικότητα που δημιουργείται εντός κοινωνιών που κυριαρχεί ο θυμός. Αυτός που προκαλεί τον πόνο, ενισχύει τους εσωτερικούς του κόμπους. Γεννιέται, όμως, και ενηλικιώνεται σε μια πολιτική και οικονομική ιστορία.
Δεν θα χαθούμε, όμως, σε ανάλογες αναλύσεις. Η σημερινή βία, έχει ξεπεράσει κατά πολύ, την αντίστοιχη των παλαιότερων εποχών. Σε όλες τις εκφάνσεις της ζωής μας. Στην πολιτική με την ενίσχυση του λαϊκισμού και των αυταρχικών καθεστώτων, με την οικονομική ανισότητα, με τα αδιέξοδα, με τη διάψευση των μύθων.
Από την διεθνή της αριστεράς και του γαλλικού διαφωτισμού, έχουμε εισέλθει στην διεθνή του Τραμπισμού. Από τον Όρμπαν έως τον Μπολσανάρο, μέχρι τον Πούτιν και τον Ερντογάν. Δημοκρατίες μεν, ανελεύθερες δε.
Ο πρόεδρος της Γαλλικής Δημοκρατίας δεν το έθεσε τυχαία. Δεν θέλει για κάποιο σκόπελο να αλλάξει την επικοινωνιακή ατζέντα, στις όχθες του Σηκουάνα. Θέτει κατά τη γνώμη μου, ένα ευρύτερο πλαίσιο που ξεπερνάει τα στενά όρια των ήδη πεπερασμένων διαχωρισμών.
Ο σύγχρονος λαϊκισμός πρωταγωνιστεί σε ολόκληρη την Ευρώπη. Είτε σαν πολιτική αντίληψη είτε ως προσωπική στάση που φτάνει στο σημείο της ξενοφοβίας, του ρατσισμού και των απαγορεύσεων. Την ίδια στιγμή που η ευρωπαϊκή Χριστιανοδημοκρατία, αγωνίζεται για τα δικαιώματα όλων των πολιτών ανεξαρτήτως χρώματος, καταγωγής, θρησκείας και ερωτικής επιλογής, απειλείται από την αμφισβήτηση της ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης. Την ίδια στιγμή, επίσης, που η ευρωπαϊκή σοσιαλοδημοκρατία αναζητά τον διαφορετικό δρόμο από τον εργατικό Μπλέρ, απειλείται από την άρνηση των ιδεών της.
Η «νέα βία», όπως την αποκαλούν οι μετά-μεταρρυθμιστές, έχει παρεισφρήσει σε όλες τις πολιτικές συνιστώσες της Ευρώπης. Η αδιαφορία στο θάνατο, η απο- ενοχοποίηση της ευθύνης του τροχαίου, ο ξυλοδαρμός, μέσα στην κεντρική λεωφόρο, οι μαζικές δολοφονίες στα σχολεία, η δικαιολογία της παιδεραστίας είναι η «νέα βία».
Αλλά και ο πολιτικός λαϊκισμός. Από το tea party της Αμερικής στην προσπάθεια κατάλυσης της δημοκρατίας με την έφοδο των ακροδεξιών στο Κογκρέσο. Από την χούντα στην ακατάσχετη χυδαιολογία και στο φαινόμενο του ανεμιστήρα. Όποιον πάρει ο χάρος χωρίς επιπτώσεις. Από τον «αυριανισμό» στα fake news και από εκεί στο τέλος του δρόμου που γεννά τη βία. Και στις πολιτικές της μορφές.
Ο «αποπολιτισμός» του Εμανουέλ Μακρόν, δεν είναι μια εφεύρεση πολιτική. Είναι ο κώδωνας ενός κινδύνου που ηχεί εντός του ευρωπαϊκού πολιτισμού και ξυπνά μνήμες της νύχτας των Κρυστάλλων. Είναι ο κίνδυνος των ανελεύθερων κοινωνιών, είναι η ευθύνη στην γενιά της κρίσης και είναι η υποχρέωση απέναντι σε μια νέα Ευρώπη. Είναι η πολιτική ανάγκη δημιουργίας ενός νέου ευρωπαϊκού μοντέλου συνύπαρξης των λαών. Με την ενίσχυση των ιδεολογιών που θα ενσωματώνουν τις αντιθέσεις και δεν θα αγγίζουν υπογείως τους κάθε λογής εμφύλιους.
Προσωπικούς και πολιτικούς…
Πηγή: www.skai.gr