Η πρόσφατη αποστροφή του πρώην υπουργού Παιδείας των ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ Νίκου Φίλη στην Κ.Ε. του ΣΥΡΙΖΑ ο οποίος χαρακτήρισε ως «πιο κοντινό σύμμαχο κι ας βρωμάει» το ΠΑΣΟΚ, πέρα από την απαράδεκτη αλλά αντιπροσωπευτική του πολιτικού ήθους του κόμματος του περί διαχωρισμών «καθαρών και βρώμικων» στην πολιτική, δεν ήταν ούτε πρωτοφανής ούτε αυθόρμητη.
Ο κ. Φίλης έπιασε το νήμα που ξεδιπλώνει την πολιτική στρατηγική του ΣΥΡΙΖΑ από εκεί που το είχε αφήσει ο Πρωθυπουργός στο 2ο Συνέδριο του ΣΥΡΙΖΑ τον Οκτώβριο 2016, λειτουργώντας έτσι ως «αντίλαλος» στον προβληματισμό που προκαλούν εδώ και καιρό στον ΣΥΡΙΖΑ η κυβερνητική φθορά και οι μεγάλες απώλειες που καταγράφονται στις δημοσκοπήσεις. Όπως είχαμε επισημάνει χαρακτηριστικά στο : Η αναφορά του κ. Τσίπρα από το βήμα του Συνεδρίου ότι : «Οφείλουμε με το πολιτικό και θεωρητικό οπλοστάσιο της Αριστεράς να επιδιώξουμε προσεγγίσεις και συγκλήσεις και με την Ευρωπαϊκή Σοσιαλδημοκρατία αλλά και με τους Πράσινους…» και η μη συμμετοχή πασοκογενών στη νέα Κυβέρνηση και η υπερψήφιση της τροπολογίας Παππά, είναι τρία γεγονότα που από μόνα τους δεν συνιστούν συμμαχία, αλλά αποτελούν ενδείξεις προσέγγισης.
Από την πλευρά του ΠΑΣΟΚ, το βάρος μέχρι σήμερα (όπως είχε επισημανθεί στο ίδιο Δελτίο 32) είχε δοθεί ολοκληρωτικά στην χάραξη διαχωριστικής γραμμής με την ΝΔ, ειδικά μετά την εκλογή του Κυριακού Μητσοτάκη στην ηγεσία της. Το ΠΑΣΟΚ, στην προσπάθεια του να επαναπροσδιοριστεί στον πολιτικό χάρτη και να απεμπολήσει κατά το δυνατόν, την ταύτιση με την ΝΔ που είχε προκαλέσει η ευρεία συμμετοχή της σημερινής ηγεσίας και πολλών κορυφαίων στελεχών του στην κυβέρνηση Σαμαρά, ακολούθησε την πολιτική της «αβύσσου» έναντι του κόμματος της αξιωματικής αντιπολίτευσης.
Το κόμμα όχι μόνο παρασύρθηκε έτσι σε μια σειρά από ταυτίσεις και συμπορεύσεις στο κοινοβούλιο με την συγκυβέρνηση των ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ αλλά άφησε και ημιτελή την …περίφραξη του εδάφους προς την πλευρά του ΣΥΡΙΖΑ. Τόσο σε ευρωπαϊκό επίπεδο, με την άνευ ελάχιστης διαμαρτυρίας από πλευράς ΠΑΣΟΚ, ενσωμάτωσης του Αλ. Τσίπρα –έστω και ως παρατηρητή- στις συνεδριάσεις των Ευρωπαίων Σοσιαλιστών, όσο και στο εγχώριο επίπεδο, σε μια εν εξελίξει ευδιάκριτη ώσμωση, τα αποτελέσματα της οποίας θα φανούν ανάλογα με την έκβαση των διεργασιών και συζητήσεων στον ευρύτερο χώρο της κεντροαριστεράς.
Ωστόσο, το πρόβλημα για τους υπάρχοντες σχηματισμούς της κεντροαριστεράς παραμένει οξύ. Οι δυνάμεις τους αθροίζονται, αλλά δεν πολλαπλασιάζονται. Το μόνο που αλλάζει είναι το κόμμα που έχει το μεγαλύτερο ποσοστό στο άθροισμα τα τελευταία 3 χρόνια, όπως φαίνεται στον Πίνακα.
Στις ευρωεκλογές του 2014 η Ελιά που αποτελείτο από (ΠΑΣΟΚ, Συμφωνία για τη Νέα Ελλάδα, Δυναμική Ελλάδα, Μεταρρυθμιστική Αριστερά, Νέοι Μεταρρυθμιστές, ΠΟΛΙΤΕΙΑ 2012, Πρωτοβουλία Β΄), έλαβε 8,02% και το ΠΟΤΑΜΙ 6,61%, σύνολο 14, 63%
Στις εθνικές εκλογές του Ιανουαρίου 2015, το ΠΟΤΑΜΙ έλαβε 6,05%, το ΠΑΣΟΚ 4,68% και το ΚΙΔΗΣΟ 2,47%, σύνολο 13,2%
Στις εθνικές εκλογές του Σεπτεμβρίου 2015, το ΠΑΣΟΚ έλαβε 6,29% και το ΠΟΤΑΜΙ 4,09%, σύνολο 10,35%
Αυτό περίπου είναι σύμφωνα με τις δημοσκοπήσεις του τελευταίου μήνα το ποσοστό του χώρου αν αθροιστεί. Είναι, άρα, σαφές ότι με τα υπάρχοντα σχήματα, όσο και να φυλλοροεί ο ΣΥΡΙΖΑ δύσκολα ο χώρος θα ξεπεράσει κατά πολύ το ποσοστό των Ευρωεκλογών του 2014. Η μόνη υπαρκτή και κοινωνικά απαιτητή λύση είναι η υπέρβαση από όλους με τη δημιουργία ενός νέου σχήματος.
Από το Δελτίο Πολιτικής Ανάλυσης του ΔΙΚΤΥΟΥ για την Μεταρρύθμιση στην Ελλάδα και την Ευρώπη