—του Γιώργου Ζεβελάκη—

Σήμερα συμπληρώνονται 120 χρόνια από τον θάνατο του μεγάλου πεζογράφου μας στις 15 Απριλίου 1896. Δεν διασώθηκαν, νομίζω, μαρτυρίες λογίων που τον είδαν νεκρό εκτός από εκείνη του Ζαχαρία Παπαντωνίου (Ζ.Π.), δημοσιευμένη μεταγενεστέρως στο Σκριπ. Περιέχεται σε χρονογράφημά του στο οποίο νεκρολογούσε τον ατυχή Νικόλα, υπηρέτη της εκκλησίας του Αγίου Γεωργίου Καρύτση. Τον υπηρέτη του ναού που έζησε με «το παράπονο του τρελλού κατά της κοινωνίας η οποία τον εβασάνιζε, κατά της πολιτείας η οποία δεν εμπόδιζε την κοινωνίαν να τον βασανίζη». Που πλήρωνε με άγρια πειράγματα από τους λούστρους και τα μαθητούδια των δημοτικών σχολείων, τη μονομανία του να σαρώνει με μια μακριά σκούπα τα πεζοδρόμια της γειτονιάς. Ο Ζαχαρίας Παπαντωνίου θυμάται…

Διαβάστε τη συνέχεια στο dim/art