«Ο μεγάλος καλλιτέχνης δεν φαίνεται από την είσοδό του στη σκηνή, αλλά κατά την έξοδό του από αυτήν», είχε πει η μεγάλη Γαλλίδα ηθοποιός του θεάτρου Σάρα Μπερνάρ και το ρητό αυτό βρίσκει την τέλεια αποτύπωση και εφαρμογή του στο πρόσωπο του Βαγγέλη Βενιζέλου.

Ο Βαγγέλης Βενιζέλος αποχώρησε, λοιπόν, από την ηγεσία του ΠΑΣΟΚ, μετά από μόλις 3 χρόνια στο τιμόνι του, πριν ακόμα λήξει η θητεία για την οποία είχε λάβει εντολή.

Τρία χρόνια που όμως έχουν φανεί σαν αιώνες στο πολιτικό προσωπικό, στην κοινωνία, στους απλούς πολίτες, και σε εμάς τους ελάχιστους εναπομείναντες στο άλλοτε κραταιό κόμμα. Τρία χρόνια που έχουν φανεί σαν αιώνες κυρίως στον ίδιο τον Βαγγέλη Βενιζέλο, τρία μόλις χρόνια που εμπεριέχουν σε πολύ συμπυκνωμένο χρόνο τις παθογένειες της πολιτικής ζωής, τις αντιφάσεις της μεταπολίτευσης, τις δημοκρατικές κατακτήσεις του πολιτικού κόσμου, τις αντοχές της κοινωνίας, τη δοκιμασία των θεσμών, τις προσπάθειες για μεταρρυθμίσεις, την αναβίωση του λαϊκισμού, την τερατογένεση των νεοναζί, την αμφισβήτηση της ευρωπαϊκής προοπτικής της χώρας, την ανάδειξη των πλέον συντηρητικών αντανακλαστικών του ελληνικού λαού και την αποθέωση της εθνολαικιστικής πολιτικής ατζέντας της κομμουνιστογενούς- ‘πρώτη φόρα’- αριστεράς.

Πάμε όμως λίγο πιο πίσω…

Εν έτει 2007, λοιπόν, ημέρα Κυριακή, στο βροχερό Λονδίνο και ετοιμάζομαι να πάω στο εκλογικό κέντρο στη Russell Square για να ψηφίσω στις εσωκομματικές εκλογές για την ανάδειξη προέδρου στο ΠΑΣΟΚ.

Το αποτέλεσμα έχει ήδη κριθεί υπέρ του ΓΑΠ, τόσο σε επικοινωνιακό επίπεδο όσο και σε επίπεδο εσωκομματικών συσχετισμών. Βέβαιος για την επερχόμενη ήττα μας, ρίχνω στην κάλπη το όνομα του Βαγγέλη Βενιζέλου και δεν το μετάνιωσα ούτε για μία στιγμή…

Την Παρασκευή 5.6.2015 με την συγκλονιστική ομιλία του στη Βουλή στην προ ημερησίας διάταξης συζήτηση, μου επιβεβαίωσε με τον καλύτερο δυνατό τρόπο γιατί δεν μετάνιωσα για την επιλογή ήττας που είχα κάνει…

Νομίζω ότι ο Βαγγέλης Βενιζέλος είναι μία sui generis περίπτωση στον πολιτικό χάρτη, σίγουρα δε στον μικρόκοσμο του ΠΑΣΟΚ. Δεν θα σταθώ στην εξαίσια ρητορική του ικανότητα, στην απόλυτη προσήλωσή του στους θεσμούς ή στην απαράμιλλη κοινοβουλευτική του παρουσία, ούτε βέβαια στις εν πολλοίς αυτοκαταστροφικές του προσωπικές πολιτικές επιλογές, στο αμφισβητούμενο από πολλούς έργο που άφησε στη θητεία του στα διάφορα υπουργεία ή και στην αλαζονεία που κάποιες φορές ίσως εκπέμπει.

Αυτό που τον χαρακτηρίζει είναι μία δομική αντίφαση, μια αέναη εσωτερική του διαπάλη μεταξύ του ΠΑΣΟΚ και της αναγκαιότητας υπέρβασής του. Ο Βαγγέλης Βενιζέλος είναι ΠΑΣΟΚ, είναι πολύ ΠΑΣΟΚ, ασύγκριτα περισσότερο από όσο είναι ο ΓΑΠ και ο Κώστας Σημίτης, ακόμα κι αν δεν προέρχεται από τα σπλάχνα του. Εκεί εστιάζεται και η κριτική των περισσότερων επικριτών του σε σχέση με  το παρελθόν του και τις επιλογές του (π.χ ο νόμος ‘περί ευθύνης υπουργών’, σχέσεις με την Εκκλησία κ.λ.π).

Ταυτόχρονα όμως συνειδητοποίησε και διέγνωσε (ή έστω αναγκάσθηκε από τις συνθήκες να διαγνώσει) την απόλυτη αναγκαιότητα υπέρβασης αυτού του πολιτικού υποκειμένου και την αδήριτη ανάγκη (ανα)συγκρότησης του ευρύτερου χώρου της κεντροαριστεράς, της προοδευτικής δημοκρατικής παράταξης, του φορέα της ελληνικής σοσιαλδημοκρατίας…

Πόσο ειρωνικό ακούγεται ότι το πιο ‘δεξιό’ ΠΑΣΟΚ της ιστορίας, το ΠΑΣΟΚ του Βενιζέλου πάλεψε όσο ποτέ για την συγκρότηση μιας σύγχρονης, ευρωπαϊκής, μεταρρυθμιστικής, σοσιαλδημοκρατικής παράταξης….

Επιπλέον, είναι ο μόνος πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ που δεν έγινε πρωθυπουργός. Ταυτόχρονα όμως κλήθηκε να διαχειρισθεί καταστάσεις ο ίδιος, ως αντιπρόεδρος σε διαδοχικές κυβερνήσεις, και να λάβει αποφάσεις, που σε συνθήκες ευρωπαϊκής κανονικότητας, ουδείς πρωθυπουργός θα χρειαζόταν να λάβει.

Δεν είναι τυχαίο άλλωστε ότι στη συνείδηση της κοινωνίας ο Βενιζέλος, ταυτίσθηκε τόσο πολύ με τα ‘επάρατα’ μνημόνια, περισσότερο και από τον πρωθυπουργό ΓΑΠ, περισσότερο από τον πρωθυπουργό Σαμαρά, πολύ δε περισσότερο από τον πρωθυπουργό Τσίπρα που θα υπογράψει εντός ολίγου πανηγυρικά το τρίτο μνημόνιο.

Ταυτόχρονα είναι, πέραν πάσης αμφιβολίας, ο άνθρωπος-πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ που έβαλε το κομματικό συμφέρον πάνω από το προσωπικό του και το εθνικό συμφέρον πάνω από το κομματικό.

Μετά την ήττα του στις εσωκομματικές εκλογές του 2007 παρέμεινε στο ΠΑΣΟΚ, δεν έφυγε, δεν το διέσπασε, δεν ίδρυσε κόμμα, δεν δημιούργησε καν τον Όμιλο Προβληματισμού που είχε κατά νου.

Σε απόλυτη αντίθεση βέβαια με τον προκάτοχό του και γόνο του σπουδαίου ονόματος…

Αποδέχθηκε χωρίς αστερίσκους και αιρέσεις τη θέση του Υπουργού Οικονομικών, μετά από πρόταση του ΓΑΠ, έλαβε αντιδημοφιλείς αποφάσεις με τεράστιο πολιτικό και κοινωνικό κόστος  (PSI, ΕΕΤΗΔΕ κ.λ.π), εφάρμοσε την μόνη υπεύθυνη εθνική στρατηγική στην οποία προσχώρησαν με τη σειρά άπαντες: Nέα Δημοκρατία, ΛΑ.Ο.Σ, ΔΗΜΑΡ και εσχάτως ΣΥΡΙΖΑ και ΑΝΕΛ, τώρα που τελειώνουν σιγά σιγά οι αυταπάτες και οι ονειρώξεις της «αξιοπρέπειας».

Ο Βενιζέλος, για πρώτη φορά στην ιστορία του ΠΑΣΟΚ, έβαλε πιο ψηλά τον πήχη της εθνικής ευθύνης από τον κομματικό πατριωτισμό, από τον εκ γενετής λαϊκισμό του ΠΑΣΟΚ, και το πλήρωσε… Και το πλήρωσε τόσο το ΠΑΣΟΚ με την εκλογική αποστέωσή του όσο και ο Βενιζέλος που έγινε ο αποδιοπομπαίος τράγος για όλα τα δεινά της μεταπολίτευσης.

Ο άνθρωπος που αγαπ(ης)άμε να μισούμε…..

Παράξενο, αλλά αυτό το παρηκμασμένο ΠΑΣΟΚ, το τόσο απαξιωμένο στη συνείδηση του κόσμου, το ανύπαρκτο κοινωνικά και στα όρια της επιβίωσης κοινοβουλευτικά, είναι το πιο σοβαρό κόμμα της πολιτικής ζωής σήμερα…

Διαλύθηκε και ο λαός το τιμώρησε όχι για τα λάθη που έκανε (και ήταν πράγματι πολλά), αλλά γιατί επιχείρησε, έστω και αργά, να διορθώσει αυτά τα λάθη… αλλά ήταν πράγματι αργά, γιατί η κοινωνική του βάση, αλλιώς μαθημένη εν πολλοίς από το ίδιο το ΠΑΣΟΚ, είχε ήδη σαλπάρει για τον ‘χαμένο σοσιαλιστικό παράδεισο’ στην αγκαλιά του λοιμοκαθαρτηρίου που λέγεται ΣΥΡΙΖΑ…

Και ο Βενιζέλος ;;

Ο Βαγγέλης Βενιζέλος, στα δύσκολα αυτά χρόνια της κρίσης, αν δεν υπήρχε θα έπρεπε να τον ανακαλύψουμε… για να κάνει την βρώμικη δουλειά, για να έχουμε κάποιον να του ‘πετάμε βελάκια’ και να βρίζουμε, για να μπορούν- σε τελική ανάλυση- να κάνουν σήμερα πολιτική καριέρα εκ του ασφαλούς οι Καμμένοι, οι Νικολόπουλοι, οι Βούτσηδες, οι Φίληδες, οι Στρατούληδες και τόσοι άλλοι υποδειγματικοί εκπρόσωποι της νεοελληνικής ‘υπερήφανης’ παρακμής….

Όχι, συντρόφισσες και σύντροφοι, δεν μας άξιζε ο Βαγγέλης Βενιζέλος αλλά ευτυχώς που υπήρχε….

ΥΓ : Σύντροφε Βαγγέλη, σε ευχαριστούμε που υπήρξαμε, έστω και εν αγνοία σου, συνοδοιπόροι, σε αυτά τα πολύ δύσκολα χρόνια της απαξίωσης του ΠΑΣΟΚ, της λοιδορίας, της συκοφάντησης… Κι ας μην έχουμε γνωριστεί ποτέ από κοντά, κι ας μην έχουμε ανταλλάξει ούτε καλημέρα, κι ας μην έχουμε κάνει ούτε μία χειραψία.. Σήμερα που ολοένα και περισσότεροι θα γίνονται ‘μετά Χριστόν’ προφήτες, η παρουσία σου μέχρι σήμερα και η απουσία σου από εδώ και πέρα θα μας κάνει ακόμα πιο περήφανους για την ορθή και συνειδητή επιλογή ήττας που κάναμε το 2007…