Ασχολούμαι με σοκολάτες. Φτιάχνω σοκολάτες, εισάγω σοκολάτες, προσπαθώ να εξάγω κι όλας. Δυο προμηθευτές μου, ο Ιταλός και ο Γάλλος, ξέρουν καλύτερα από εμένα το αντικείμενο. Ο ένας είναι 6ης γενιάς σοκολατοποιός και ο άλλος 5ης.
Κάθε φορά που το σκέφτομαι προσπαθώ να συγκρατήσω την οργή μου για το κράτος που φτιάξαμε. Αλήθεια έχουμε εμείς 6ης γενιάς οτιδήποτε παραγωγικό; Στρατιωτικούς, διπλωμάτες, πανεπιστημιακούς, δημοσίους υπαλλήλους και πολιτικούς. Αυτή είναι η βαριά βιομηχανία της χώρας μας. Η άσκηση εξουσίας και η παράδοσή της ως προίκα στους απογόνους μας.
Ακριβώς αυτός ο λόγος, ο πολιτικός νεποτισμός, με κάνει να μην αισιοδοξώ με την περίπτωση Κυριάκου Μητσοτάκη. Το ίδιο και με την περίπτωση Φώφης Γεννηματά. Πολιτικοί που θέλουν να διοικήσουν αυτή τη χώρα έχοντας πάρει τη σκυτάλη από τους γονείς τους. Έχοντας το όνομα. Πώς θα αλλάξουν τα πράγματα με αυτούς;
Την ίδια απαισιοδοξία είχα και με τον σημερινό πρωθυπουργό. Τον Αλέξη Τσίπρα. Ένας άνθρωπος μεγαλωμένος στο κατεστημένο. Μπορεί να μην υπήρχαν βουλευτές και υπουργοί στην οικογένειά του, αλλά στα τραπέζια και τις γιορτές ήταν εκεί. Βλέπεται ο «λαϊκός» Αλέξης ήταν παιδί μιας από τις πιο σκληρές εργολαβικές οικογένειες της χούντας και της μεταπολίτευσης. Πώς να αλλάξει κι αυτός το μοντέλο του πολιτικού γίγνεσθαι στη χώρα μας, το οποίο συνοψίζεται στην εξής φράση:
«Τα κόμματα δημιουργούνται από πολιτικές φατρίες στο κέντρο των οποίων δεσπόζουν οι πολιτικές και εργολαβικές οικογένειες της χώρας, που διαπλέκονται με στόχο την απομύζηση του πλούτου της χώρας μέσα από το πρόγραμμα των δημοσίων επενδύσεων».
Συνεπώς, ποια θα ήταν η λύση για τη χώρα; Ποια θα ήταν η λύση για τη προοδευτική παράταξη ενόψει των εκλογών της 12ης Νοεμβρίου. Κατά την άποψή μου, ο μόνος υποψήφιος που θα μπορούσε να ανανεώσει το πολιτικό σκηνικό στη χώρα είναι ο… ανιψιός της Δάφνης Σημίτη.
Στην αρχή νόμιζα ότι είναι επιτυχία των Συριζανέλ και της χυδαίας προπαγάνδας τους το ότι όλοι στην Ελλάδα γνωρίζουν ότι ο ανιψιός της Δάφνης Σημίτη είναι ο Σταύρος Θεοδωράκης. Μετά όμως θυμήθηκα που μου έφεραν κάποτε στο στρατό ως νεοσύλλεκτο ένα περιοδικό, τη «Θητεία», με τη φωτογραφία ενός συνταγματάρχη που χαιρετούσε δια χειραψίας τον υπουργό Άκη Τσοχατζόπουλο. Ήταν φτυστός εγώ. Με ρώτησαν τι τον είχα. Για να γελάσουμε είπα ότι είναι αδερφός της μάνας μου. Όσο και να το αρνήθηκα μετά, κανείς δεν είχε τα κότσια να με ξαναβάλει σκοπιά.
Είμαι πεπεισμένος ότι τα «fake news» περί συγγένειας Θεοδωράκη – Σημίτη τα έχει δώσει ο ίδιος ο Σταύρος και μάλιστα από νωρίς. Γιατί δεν εξηγείται αλλιώς, πώς ένα παιδί από την Αγία Βαρβάρα που πουλούσε κουλούρια με τον πατέρα του τις Κυριακές, που με το ζόρι κατάφερε να πάει σε μια σχολή δημοσιογραφίας, κατάφερε να γίνει κορυφαίος δημοσιογράφος, να ιδρύσει κόμμα, να μπει δυο φορές στη βουλή και μία στην ευρωβουλή, να μαζέψει το επιστημονικό δυναμικό της χώρας σε μια πολιτική προσπάθεια κ.ο.κ.
Δε γίνεται σε αυτή τη χώρα να προκόψουν τα παιδιά του λαού. Οι κάστες είναι κλειστές γιατί το σύστημα έχει σφραγιστεί από παντού. Ο γιος του πολιτικού ή του εργολάβου θα γίνει πολιτικός ή εργολάβος. Ο γιος του κουλουρτζή θα γλύφει από ότι πετάνε οι της πάνω κάστας.
Προσωπικά αυτό είναι που με έκανε να ταυτιστώ με τον Θεοδωράκη και να τον υποστηρίζω από την πρώτη ημέρα του Ποταμιού. Αν μπορέσει αυτός, θα μπορέσουν κι άλλοι. Θα σπάσουν οι κάστες, κι αν σπάσουν οι κάστες, μόνο τότε θα μπορέσει να διαλυθεί ο κοτζαμπασισμός, το πελατειακό σύστημα που κατατρώει τις σάρκες της χώρας και του λαού μας.
Δεν είναι τυχαίο που ο μόνος αναγνωρίσιμος πολιτικός που θεωρείται ως απειλή για το πελατειακό κράτος, που τολμάει να μιλάει για απολύσεις στο δημόσιο, και για άρση της μονιμότητας είναι ο Θεοδωράκης. Μιλάει κι ο Γιώργος Παπανδρέου, αλλά όταν το δίλημμα ήταν απολύσεις η οριζόντιες περικοπές, επέλεξε το δεύτερο. Ο μόνος, λοιπόν, διεκδικητής της ηγεσίας της δημοκρατικής παράταξης που δεν έχει γεννηθεί στα πούπουλα της κάστας που κυβερνάει από το 1831 και χτίζει το πελατειακό κράτος αδιαλείπτως από τότε, ο μόνος που δεν βρίσκει λογική στο πελατειακό κράτος και την ασυλία του δημοσίου είναι ο Θεοδωράκης.
Αντίθετα, η Γεννηματά, ο Ανδρουλάκης, ο Τσίπρας, ο Καραμανλής, ο Μητσοτάκης και οι υπόλοιποι θεωρούν δεδομένη την ασυλία του δημοσίου. Αυτό συμβαίνει γιατί τούτο το σύστημα υπηρετούν και γιγαντώνουν, αυτό που δίνει τα ρέστα του στους δρόμους σε όλων των ειδών τις εκλογές (εθνικές, δημοτικές, συνδικαλιστικές) με δύο στόχους: ο ένας είναι να απομακρυνθούν προς την απάθεια, την αποχή ή το άκυρο όλοι οι υγιείς πολίτες αυτής της χώρας, και μάλιστα οι νέοι, και ο άλλος είναι να μοιράζουν σε δικούς τους ανθρώπους, στα τσιράκια τους, τα αξιώματα, και τα μισθά που προκύπτουν από αυτά.
Η μόνη ελπίδα που υπάρχει για μένα σήμερα, είναι να ξυπνήσουν αυτοί ακριβώς, οι υγιείς δημοκρατικοί πολίτες, να αγνοήσουν την αισχρή προπαγάνδα των εργολάβων και των πολιτικών περί δήθεν σχέσεις διαπλοκής, να στηρίξουν Θεοδωράκη, κι αυτός με τη σειρά του να ανοίξει την κάνουλα για την ανανέωση της πολιτικής, με επίθεση προς το πελατειακό κράτος, και με επιλογή ανθρώπων εκτός συστήματος.