Είναι εντυπωσιακή η πολιτική εμμονή του Προέδρου της ΔΗΜΑΡ και των γνωστών συνεργατών του, στις μανιέρες των αποκλεισμών και των αποκλειστικοτήτων, αναφορικά με τις συμμετέχουσες συλλογικότητες στον υπό σύσταση, τρίτο πόλο. Όπως ενδιαφέρουσα είναι μια εντελώς άλλη αντίληψη, πολύ κομψά διατυπωμένη, από τον Σ. Λυκούδη. Κοινό χαρακτηριστικό όμως και των δύο, είναι πως εμμέσως απευθύνονται προς την κοινωνία των πολιτών, όπως κι αν την ορίσουμε, ενώ πρωτίστως απευθύνονται προς τα μέλη ενός κομματικού οργάνου. Όσοι έχουν περάσει από κόμματα, ξέρουν καλά πόση αυταρέσκεια εντέχνως φορτισμένη συγκινησιακά, εμπεριέχουν οι τοποθετήσεις στα στενά κομματικά όργανα, ίσως όσην ακριβώς απλοϊκότητα εμφανίζουν και οι από άμβωνος ή μπαλκονιού, θρησκοληπτικές ή πολιτικές ομιλίες (συνήθως).
Το εγχείρημα της σύστασης του τρίτου πόλου, υπερβαίνει πλήρως, κατά την άποψή μου, τις όποιες κομματικές διεργασίες, χωρίς φυσικά και να τις παραβλέπει, για μερικούς απλούς λόγους, όπως:
– Ο τρίτος πόλος, αφορά κατ? εξοχήν σήμερα ανέστιους κομματικά πολίτες, που προσπαθούν να εντάξουν εαυτούς περισσότερο σε ένα πολιτικό και λιγότερο κομματικό αρχικά κέλυφος, που πέρα από ανέξοδες ρητορικές απλουστεύσεις, θα ιχνηλατήσει τις δυνάμεις και τις δυνατότητες επανατοποθέτησης της χώρας στον νέο καταμερισμό της εργασίας, με σαφή όμως την ικανότητα διάκρισης της μεταρρύθμισης από την απορρύθμιση.
– Θα μπορούσα να ονομάσω αυτήν την προσπάθεια αναζήτησης, ως την πορεία προς ένα μετριοπαθή -και γι? αυτό καθόλου δημοφιλή- ριζοσπαστισμό, με έμφαση σ΄ αυτά που η μεταπολίτευση ακούμπησε αλλά τελικώς άφησε ανέπαφα, όπως την ορθολογική διακυβέρνηση της οικονομίας και την σταδιακή και δύσκολη αλλαγή της παραγωγικής βάσης της, αντίληψη που συνεπάγεται και δραστικές αλλαγές συσχετισμών ανάμεσα στον πρωτογενή τομέα, την μεταποίηση και τις παροχές υπηρεσιών.
– Ετούτα ακούγονται ελάχιστα θελκτικά από πλειοψηφίες και συντεχνίες, αλλά ενίοτε και από όσους τα κουβεντιάζουμε και τα προτείνουμε, όπως άλλωστε είναι τρομερά δύσκολη και η μετάβαση από τον ριζοσπαστισμό αιτημάτων της πολιτικής Δημοκρατίας, στον κρυμμένο αλλά ουσιαστικό ριζοσπαστισμό διακυβεύσεων μιας άλλου τύπου διακυβέρνησης Πολιτικής και Οικονομίας.
Στα πλαίσια των όσων ενδεικτικώς ανέφερα, ο προσωπικός πολιτικός λόγος του Φ. Κουβέλη, αποδεικνύεται απλουστευτικός και εντελώς άχρωμος και απομαγευτικός για την ουσία της σημερινής προσπάθειας. Γενικεύσεις περί αποτυχίας του νεοφιλεύθερου μοντέλου χωρίς ανάλυση, αν μιλάμε για βαρβαρότητα της παγκόσμιας απορρύθμισης της κοινωνίας, αλλά και της αγοράς των χρηματοπιστωτικών αλισβερισιών ή τού, έτσι κι αλλιώς, κολοβού ελληνικού νεοφιλελευθερισμού (;), του ξεχειλωμένου πελατειακού και εντελώς πελατειακού κρατισμού. Δεν μας τονίζουν οι εισηγήσεις της πλειοψηφίας της ΚΕ της ΔΗΜΑΡ, τι έφταιξε και οι απόπειρες στοίχισης ενός κοινωνικού κράτους στη βάση των καλύτερων σοσιαλδημοκρατικών πρακτικών, όπως π.χ. στο ΕΣΥ, υστέρησαν δραματικά σε σχέση με τα προσδοκώμενα αλλά και τα διεθνή στάνταρ. Μήπως φταίει η κουτοπόνηρη λογική των πολιτών, που ανεβάζουν τις ιδιωτικές δαπάνες για την Υγεία σε ποσοστά μεγαλύτερα του μέσου ευρωπαϊκού όρου, παρότι οι δαπάνες για την Δημόσια Υγεία είναι πολύ υψηλές και το επίπεδο των γιατρών, κατά κανόνα, επαρκέστατο;
Αλλά ακόμα και στον καιρό που η ΔΗΜΑΡ συμμετείχε στην κυβέρνηση, εξαιρώντας τις προτάσεις Ρουπακιώτη, η συμπεριφορά της θύμιζε υβρίδιο παλαιού ΠΑΣΟΚ και μετριοπαθούς ΣΥΡΙΖΑ, αναφορικά με τα αιτούμενα των καιρών. Δυστυχώς για τον Φ. Κουβέλη, ίσως και για όλους μας, οι εποχές όπου καλλιεπείς ρητορείες του τύπου “Αριστερά της Ευθύνης”, όπως παλιότερα άλλες, π.χ., “Σοσιαλισμός με ανθρώπινο πρόσωπο”, κ.λπ., σήμερα ελάχιστα μπορούν να πουν. Κι ακόμα περισσότερο, ετσιθελικοί αποκλεισμοί, κατ? ουσίαν απολιτίκ αλλά ουσία εξόχως κομματικοί, θα κριθούν από την κοινωνία και τις επικαιροποιήσεις. Κι ακόμα, οι μεμονωμένες, ποδοσφαιρικού τύπου μετεγγραφές πολιτικών, μερικοί εκ των οποίων μικρή σχέση έχουν με το μεταρρυθμιστικό και εκσυγχρονιστικό προφίλ της εκλογικής βάσης της ΔΗΜΑΡ, του Ιουνίου του 2012, δεν συνιστούν καν προϋπόθεση εγχειρήματος.
Τους αγωνιούντες για την κοινωνία των μεταρρυθμίσεων και την ιχνηλάτηση μιας λειτουργικής και κυβερνητικής φιλελεύθερης Σ/δημοκρατίας, οι απόψεις του Σ. Λυκούδη τους αφορούν, όσο αυτές ξεφεύγουν από τις καντρίγιες των κομματικών οργάνων και απευθύνονται εμπράκτως προς αυτούς.
Είναι δικαίωμα του Φ. Κουβέλη να δρα κατά μόνας και ψευδοηγεμονικά, αλλά παρθενογένεση πολιτικού, δεν γίνεται, πώς να το κάνουμε. Κατά τα λοιπά, το χειροκρότημα διαρκείας θα δείξει. Για όλους μας. Και για μας που συνταχθήκαμε με την πρόσφατη έκκληση που παραπέμπει στην ελληνική ΕΛΙΑ, μια πρώτη μικρή κατάκτηση θα είναι όταν δεν θα μιλάμε για τους 58, αλλά για τους πολλούς, που θα φανερώνει την πρώτη διάχυση της προσπάθειας στην ελληνική κοινωνία.