Πάντα σε μιάν αναμέτρηση για δύο – όποια χαρακτηριστικά κι αν έχει – τα διακυβεύματα – έστω θεωρητικώς – γίνονται πιο ευκρινή για τον καθέναν από τους δύο . Οι παλιότερες εύλογες σκοπιμότητες καταργούνται περίπου , όπως στο ποδόσφαιρο …αλλιώς διαχειρίζεσαι την ποιότητά σου σε γκρούπ κι αλλιώς σε νοκ –άουτ.
Η ζωή και οι συγκυρίες τάφεραν κάπως απρόβλεπτα για πολλούς και πολλές και φυσικά για τον διεκδικητή της θέσης του επικεφαλής Νίκο Ανδρουλάκη.
Δεν υπάρχει ακόμα και εντός των πανηγυρικών πλαισίων για την μεγάλη προσέλευση , το μεγάλο κύμα του μεταρρυθμιστικού εκσυγχρονισμού ωστόσο σε λίγες εβδομάδες αυτό θα αρχίσει να φαίνεται και πάντα τηρουμένων των συνθηκών και των επικαλύψεων.
Εγκαλείται – περίπου – ο Ανδρουλάκης πως είναι προϊόν πρωτίστως του κόμματος .Και λοιπόν ; Ο Μπερλινγκουέρ ήταν στην αρχή ένας μεσαίος κομμουνιστής του PCI , έγινε προς μεγάλη έκπληξη πολλών τότε επικεφαλής του και με την ολιστική Παιδεία , που αποκτούσε εξέφρασε σε επίπεδο προοδευτικής δυτικής παράδοσης ο,τι πιο ρηξικέλευθο υπήρχε τότε. Θέλω να πω, πως μπορείς να είσαι περισσότερο ή λιγότερο διανοούμενος πολιτικός , η κομματική ποσόστωση στον σχηματισμό ως πολιτικού ατόμου να είναι αυτή ή η άλλη , όμως αυτό που θα εκφράσεις μετράει. Ο Παπανδρέου, ο Σημίτης, ο Βενιζέλος ήταν της μιας μεριάς και τα πήγαν καλά, ο Κων/νος Καραμανλής της άλλης, των πελατειακών και παλατιανών ημισκότεινων θαλάμων και τα πήγε καλά, ο Π. Κανελλόπουλος συντηρητικός διανοητής και αποτυχημένος πολιτικός…Πολλά λοιπόν τα παραδείγματα.
Το ζητούμενο είναι άλλο. Με δεδομένον ένα γνωστό και διακριτό πολιτικό λόγο της αντιπάλου , εκ των πραγμάτων ο Ανδρουλάκης επωμίζεται είτε εκλεγεί είτε όχι , το φορτίο μεγάλου βάρους να συμπυκνώσει ένα πατριωτικό ρεύμα μεταρρυθμισμού με όδευση και ιεράρχηση στόχων και προτεραιοτήτων .Αξιωματικά πλέον είναι ένα ρεύμα μειοψηφικό μεν σε επίπεδο ιδεών , πλειοψηφικό δε με κατάλληλους χειρισμούς , με διαχείριση της λαϊκότητας αυτού του λόγου χωρίς την εκπτωσή του σε λαϊκισμό.
Η κατανομή της ψηφοφορίας – λένε – πως έδειξε πολύ ΠΑΣΟΚ. Πιθανόν.
Ο μεταρρυθμιστής μπορεί με λιγότερη ή περισσότερη – κατά περίπτωση – ευκαιρία να αξιοποιήσει το ο,τιδήποτε και να το στρέψει προς τις ιδέες εκείνες , που ο ίδιος θεωρεί προσφορότερες . Αδιάφορο μου είναι αν το – κατ΄ανάγκη – Προοδευτικό Κέντρο θα λέγεται ΠΑΣΟΚ , ΠΟΤΑΜΙ ή καναρίνι.
Η ουσία είναι τι γάτες πιάνεις , εντός του διπόλου συντήρηση – πρόοδος.
Μα οι μηχανισμοί; Ας μην γελιόμαστε από την σύναξη τεσσάρων ανθρώπων , που βρίσκονται για να στήσουν μιαν επιχείρηση , από μια μέση κανονική οικογένεια όπου κατ΄ανάγκη υπάρχουν μηχανισμοί μέχρις ένα οποιοδήποτε μικρό , μεσαίο ή μεγάλο κόμμα οι μηχανισμοί δεν είναι μόνον αναπόφευκτοι μα και αναγκαίοι….υπό έναν όρο : να βαστάνε την πολιτική κι όχι να είναι οι ίδιοι αυτούσια ( μηδενικής αξίας ) πολιτική.
Οι συγκυρίες έφεραν τον Ανδρουλάκη με την χειραποσκευή να μπαίνει σ΄ένα τρένο που ξάφνου πέρασε. Αυτή η αποσκευή – η πρώτη- έχει τις αντιλήψεις του συγκεραστικά , έχει τον πατριωτισμό και την ευθύνη για την χώρα και τον διεθνικό της ρόλο , έχει σκόρπιες ιδέες που θα μπουν σε τάξη που είναι στην οδό του Κέντρου .Εκ των πραγμάτων σηκώνει το βάρος να ενσταλάξει στον κομματικό υπαρξιακό λόγο , τις αντιλήψεις για μια πορεία κανονικότητας , τις αποκτηθείσες εμπειρίες για τις τεκτονικές πολιτικές μετατοτοπίσεις στην Ευρώπη , να κερδίσει τον κόσμο που κατ΄αρχήν προτίμησαν άλλους με παραπλήσιες όμως απόψεις.
Η δημιουργία μιας διαφορικής αλλά όχι ανθενωτικής στάσης , η διεύρυνση των κομματικών οριζόντων στην βάση προγραμματικών συγκλίσεων και αδογμάτιστων διαπραγματεύσεων , η δημιουργία εντέλει μιας κοίτης εκσυγχρονισμού – δύσβατης μα επιθετικής – για το αναγκαίο φτιάξιμο ενός ρεαλιστικού πατριωτισμού είναι το πολύ βαρύ μα τιμητικό φορτίο , που επωμίζεται στην παρούσα συγκυρία ο Ανδρουλάκης . Κι αυτό είναι , που θα εκφράσει ή θα προσπαθήσει να κάνει , χωρίς εξάρσεις εμμονικής αυτοαναφορικότητας – που το πέτυχε – , μα με συνέπεια ρεαλισμού στον χώρο τον πολύ ευρύ που ανήκει και θέλει να τον διευρύνει .
Έχει εμπρός του βασιλική οδό , είτε κερδίσει είτε όχι και στο περίγραμμα των αντιλήψεων έδειξε πως κατανοεί πλήρως τις μεταρρυθμίσεις, τις αλήθειες, τις προσπάθειες και κάμποσα από αυτά , που έχει ανάγκη η Ελλάδα μετά.
Ο Ανδρουλάκης δεν είναι κομματικό στέλεχος , είναι πολιτικός , που αθροίζει και σκέφτεται κι έχει όλες τις δυνατότητες να εκφράσει όλο αυτό το διάσπαρτο κομμάτι , που περισσότερο θέλει ν΄ακούει για την χώρα και λιγότερο για τον κομματικό ναρκισσισμό.
Κάπως έτσι ορίζω την θετική μου στάση στον Ν.Ανδρουλάκη , με την ευχή να χρησιμεύσει κι άλλο στην πατρίδα..