Ένα εμμονικό μίσος του βασιλιά Κων/νου Α’ κατά του Ελ. Βενιζέλου και η μεγαλομανία ενός ευφυούς φιλόδοξου πολιτικού, του Δημητρίου Γούναρη είναι οι απλούστερες αιτίες του ολέθρου του 1922. Ασφαλώς υπήρχαν οι γεωπολιτικές διακυβεύσεις, τα προσδοκώμενα ωφελήματα και η ουσία ενός εγχειρήματος πολιτικού. Μόνον που, από την παλιά Εγκάρδια Συνεννόηση είχε απομείνει σχεδόν αποδυναμωμένος μόνον ο Λόυντ Τζώρτζ της Αγγλίας και οι παλιοί σύμμαχοι έγερναν προς τους Νεότουρκους, πιά…
Παρά τις προειδοποιήσεις του αυτοεξόριστου Βενιζέλου, η πολιτική και βασιλική ελίτ της δεκαετίας του 1920, επέλεξε την προφανή καταστροφή της διέλευσης του Σαγγαρίου και της ολέθριας και ασύντακτης πορείας προς την κατάκτηση της εσχατιάς της ασιατικής Τουρκίας.
Αφού πέρασαν όπως- όπως το ποτάμι και ξεκίνησαν την πορεία τους, κατάλαβαν κάποια από αυτά που πράγματι συνέβαιναν. Έτσι με πρόχειρες κορμοσχεδίες ξεκίνησαν να διαβούν από την ανάποδη τον Σαγγάριο και να γυρίσουν. Ήταν μάταιο. Ο εφιάλτης του αίματος, του ξεριζωμού και της οικονομικής καταστροφής είχε ξεκινήσει ανεπίστρεπτα.
Έκτοτε, κάμποσες πολιτικές διακυβερνήσεις ακούμπησαν τον Σαγγάριο μα δεν τόλμησαν να τον διαβούν σε καιρό ειρήνης, πλην ίσως της τελευταίας δικτατορικής κυβέρνησης Ιωαννίδη – Ανδρουτσόπουλου με την εισβολή των Τούρκων στην Κύπρο και την αυτονόητη έναρξη, της περιόδου που μάθαμε να την αποκαλούμε Μεταπολίτευση.
Η ολιγόμηνη διακυβέρνηση Τσίπρα , βάδιζε απαρχής την δικιά της στράτα προς τον Σαγγάριο, θέλετε γιατί είχε σχέδιο εξόδου από την ΕΕ, θέλετε γιατί κόντρα στον ορθό λόγο και τους συσχετισμούς που αυτός όριζε αυτοί επέλεγαν την αστοχασιά, θέλετε γιατί μέσα σε πολλούς κρύβονταν το διακύβευμα ενός αναίμακτου τρίτου, τέταρτου, πέμπτου κοκ, γύρου , θέλετε γιατί συνυπήρχαν αυτά κι άλλα τόσα μέσα σε ένα άτσαλο μείγμα εμμονικής ανευθυνότητας και καταστροφικής άγνοιας, τον Σαγγάριο τον διάβηκαν χωρίς καν τις σχεδίες επιστροφής.
Η ανεξίτηλη αλήθεια είναι πως ο Αλέξης Τσίπρας, είναι πλέον ένας αρχηγέτης της εθελούσιας από αυτόν χρεοκοπίας, της δραματοποίησης της υπάρχουσας φτωχοποίησης , του ευτελισμού της αξιοπρέπειας – που κι ο ίδιος θα ’λεγε – των πιο ανήμπορων στρωμάτων του πληθυσμού και του διχαστικού μίσους που έφερε με τον εξαρχής πολεμικό του λόγο , προφανώς χωρίς ουσία και περιεχόμενο.
Δευτερευόντως , επανέφερε τις χειρότερες πρακτικές του θνήσκοντος παρασιτικού πελατειακού συστήματος, κατά τον πλέον στοχευμένο τρόπο υπερβαίνοντας τους μεταπολιτευτικούς καιροσκοπισμούς και υιοθετώντας, με τον πιο αντιαισθητικό λόγο, τρόπο και βουλησιαρχική αντίληψη, επικαιροποιήσεις των μεθοδεύσεων Δηλιγιάννη και Τζουμπέ.
Τα 3 δις. των φόρων του προγράμματός του αφορούν στον ισόποσο εσωτερικό δανεισμό με ΠΝΠ, οι οφειλές προς ιδιώτες ανέβηκαν περίπου κατά 2 δις, έναντι σωρευτικών χρεών 5.5 δις της προηγούμενης 7 ετίας προς αυτούς, από ενός δε σημείου κι ύστερα η οικονομική – διπλωματική – νομοθετική απραξία κόστιζε 9.000.000 Ευρώ ημερησίως στο απομειούμενο έτσι κι αλλιώς ΑΕΠ.
Ο ζόφος όμως των ανθρώπινων ψυχών, πόσο αποτιμάται; Μοιάζουμε οι συντριπτικά περισσότεροι με τον χωρομέτρη Κ. ή τον τραπεζικό εκτιμητή Γιόζεφ Κ., δραματικούς ήρωες του Καφκικού ζόφου στα αριστουργήματα ΠΥΡΓΟΣ και ΔΙΚΗ του Φρ.Κάφκα. Ετούτοι οι μυθιστρηματικοί ήρωες προσπαθούν απεγνωσμένα να τρέξουν σαν τυπικοί αστοί την επαγγελματική και οικονομική τους καθημερινότητα , αλλά εξουθενώνονται από τις ενοχές και τα απάτητα μονοπάτια, που ανάλγητα, σαδιστικά και ανορθολογικά τους υποχρεώνουν οι αδυσώπητες τοπικές εξουσίες, ώσπου ο ζόφος της νυχτός και του απειλητικού αύριο τους εξουθενώνουν, μετατρέποντας τους σε αδύναμους ψυχικούς ρακοσυλλέκτες.
Κύριε Πρωθυπουργέ, μοιάζετε με από άμβωνος ιεροκήρυκα της αξιοπρέπειας, μόνον που απλώς μοιάζετε γιατί αυτή η τελευταία δεν κηρύσσεται, δεν απονέμεται, είτε την έχεις είτε όχι.
Στο ασύντακτο και διχαστικό δημοψήφισμά σας, θα πασχίσουμε για το ΝΑΙ, εκτός των άλλων, για την προσπάθεια επαναπόκτησης της συλλογικής και ατομικής μας αξιοπρέπειας στα πλαίσια μιας, κατά το δυνατόν, ευνομούμενης αστικής δυτικότροπα ελληνικής δημοκρατίας