ΤΗΝ ΡΩΜΙΟΣΥΝΗ ΝΑ ΤΗΝ ΚΛΑΙΣ!
Ο ΑΛΕΞΗΣ κοιτάχτηκε μια τελευταία φορά στον καθρέφτη. Ήταν έτοιμος για όλα. Αν καθάριζε και σήμερα είχε σίγουρα άλλον ένα, μη σου πω δύο, χρόνια στο Μαξίμου. Όχι πως φοβότανε δηλαδή. Θα ψηφίζανε όλοι και θα λέγανε κι ένα τραγούδι. Είχανε δει πού βρισκόταν τώρα ο Λαφαζάνης για να το παίζει τσαμπουκάς. Έκανε καλή δουλειά και ο Καμμένος. Άπαιχτος ο κερατάς. Πώς το σκέφτηκε να κάνει το υπουργείο Άμυνας μοναστήρι της Παναγίας Σουμελά!
Λίγο οι δημοσκοπήσεις τον προβλημάτιζαν μόνο, αλλά του έλεγε ο Καραμανλής να μη φοβάται τίποτα. Ό,τι είχαν πει πριν από την εκλογή του Πάκη, ίσχυε απόλυτα. Άσε που και οι Ευρωπαίοι τον καθησύχαζαν κάθε φορά που υπέγραφε.
Δεν ήταν τελικά και τόσο κακό να είσαι σοσιαλδημοκράτης.
Χαμογέλασε αυτάρεσκα. Αυτό που είπε με τις αυταπάτες ήταν η καλύτερή του έμπνευση. Μπορεί και να του δίναν και μια τρίτη ευκαιρία για την ειλικρίνειά του.
Δυνάμωσε την κασέτα με την ομιλία του Ανδρέα…
Ο ΚΥΡΙΑΚΟΣ προσπάθησε να διώξει τις μαύρες σκέψεις απ’ το μυαλό του. Εντάξει, μπορεί να κέρδισε ο Τσίπρας λίγο χρόνο, αλλά πόσο θ’ άντεχαν οι Έλληνες χωρίς καφέ, τσιγάρο και μπύρα; Όποτε και να ψήφιζαν, Κυριάκο θα ψήφιζαν.
Έριξε μια ακόμα ματιά στη λίστα των στελεχών του. Εντάξει δεν ήταν και ό,τι καλύτερο, αλλά δεν θα τα ‘βαζε κι αμέσως με το πελατειακό κράτος και τον λαϊκισμό. Ας γινόταν πρώτα πρωθυπουργός με το μπόνους και οι μεταρρυθμίσεις μπορούσε να περιμένουν γι’ αργότερα.
Ξανάπιασε την ομιλία του. Δεν έπρεπε να κάνει κανένα απολύτως λάθος και κυρίως δεν έπρεπε ν’ αφήσει κανένα υπονοούμενο για τον Καραμανλή και τον Σαμαρά.
ΜΗ-ΤΣΟ-ΤΑ-ΚΗΣ μονολόγησε ικανοποιημένος από τον εαυτό του.
Ο ΣΤΑΥΡΟΣ δεν ήταν στα κέφια του. Όσο το σκεφτόταν τόσο πιο απίστευτο του φαινόταν. Όλοι θέλανε το καινούργιο και ψήφιζαν το παλιό. Και τι δεν είχε κάνει μέσα σε δύο χρόνια για να μπει το νερό στ’ αυλάκι, μέχρι και τον Μεσσία είχε φέρει στο Ποτάμι μπας και γίνει κανένα θαύμα. Χαμογέλασε. Τι θαύμα να περιμένεις άμα ζητάς συνεχώς τον χωρισμό εκκλησίας – κράτους…
Και να πεις ότι είχε ν’ αντιμετωπίσει και τίποτα αστέρια. Ο Αλέξης ήταν το νέο-παλιό, ο Κυριάκος το παλιό-νέο και η Φώφη το παλιό-παλιό.
Ξαφνικά αναπήδησε. Αυτό είναι φώναξε. Θα συμπορευτούμε μόνοι μας!
Η ΦΩΦΗ είχε κάθε λόγο να είναι ικανοποιημένη. Με το θολό ποτάμι του Σταύρου είχε καθαρίσει, με τον ΓΑΠ ήταν στα μαχαίρια. Άμα γουστάρουνε ας έρθουν στη Δημοκρατική Συμπαράταξη να κάνουν τη ΔΗΜΑΡ, ψιθύρισε χαιρέκακα.
Τα είχε πάρει και λίγο με τον Σημίτη, είναι η αλήθεια. Ακούς εκεί να πει ότι χρειάζεται κάτι ευρύτερο. Τα ήξερε αυτή αυτά τα ευρύτερα. Να ψηφίσουν καμιά διακοσαριά χιλιάδες και να βγει αρχηγός όποιος κι όποιος…
Την είχαν κουράσει και οι αφόρητες πιέσεις των ευρωσοσιαλιστών να μπει στην κυβέρνηση με τον ΣΥΡΙΖΑ. Κάθε πράγμα στον καιρό του. Πληκτρολόγησε στο κινητό το τηλέφωνο του Κώστα.
Ο ΜΗΤΣΟΣ σηκώθηκε από τη θέση του και κατευθύνθηκε προς την έξοδο πριν ανάψουν τα φώτα. Ήταν η δέκατη φορά που έβλεπε το «Γκουντ μπάι Λένιν»!
Δεν την χόρταινε αυτήν την ταινία, συγκινιόταν κάθε φορά το ίδιο.
Είχε βαρεθεί τη ζωή του μ’ αυτές τις ατέλειωτες κατεπείγουσες συνεδριάσεις και τους καυγάδες των κάθε λογής μνημονιακών υπαλλήλων.
Ευτυχώς είχε σταματήσει από καιρό να γράφει ομιλίες. Αύριο θα τους διάβαζε μία από το πρώτο μνημόνιο…
Η ΘΕΟΠΕΦΤΑΤΟΥ ρούφηξε απολαυστικά την τελευταία γουλιά του καφέ της. Αύριο το πρόγραμμα είχε μπύρα!
Ο ΦΙΛΗΣ τα είχε βρει σκούρα. Έπρεπε να διαβάσει 7500 σελίδες σε 3 μέρες. Τον είχε λούσει κρύος ιδρώτας. Το καλύτερο που είχε καταφέρει σαν φοιτητής ήταν να διαβάσει 3 σελίδες σε 7500 μέρες!