Γενική είναι η εντύπωση ότι του Αλ. Τσίπρα δεν «του βγήκε» η προχθεσινή συζήτηση στη Βουλή. Την επεδίωξε, έστησε ένα σκηνικό προσδοκιών και τελικά ο ίδιος πέρασε «κάτω από τον πήχυ». Το οπλοστάσιό του αποδείχθηκε εξαιρετικά ελαφρύ και δεν διαθέτει πια τη δυνατότητα να καλύπτει μια τέτοια αντικειμενική αδυναμία με την προσωπική του παράσταση. Λογικό σε μεγάλο βαθμό, καθώς το προφίλ του έχει υποστεί μεγάλη φθορά τους 14 μήνες που βρίσκεται στην εξουσία και δεν κάνει πλέον το «γκελ» που έκανε στην κοινή γνώμη ως πρόσωπο. Ετσι κατάφερε να κερδίσει τις εκλογές του Σεπτεμβρίου, τώρα όμως έχει αρκετό κυβερνητικό παρελθόν που κρίνεται, και συνολικά η κυβέρνησή του διακρίθηκε για την ανικανότητα, την ασυναρτησία και τις αλλεπάλληλες παλινωδίες της (κοινώς κωλοτούμπες), το διάστημα που βρίσκεται στην εξουσία.
Προφανώς ο πρωθυπουργός κατάλαβε ότι δεν τα πήγε καλά και ότι ο αντιπερισπασμός που επιχείρησε για να αποσπάσει την προσοχή του κόσμου από τα τεράστια προβλήματα της οικονομίας, της υπερφορολόγησης, του προσφυγικού – μεταναστευτικού, δεν απέδωσε. Δεν το ομολόγησε φυσικά, αλλά παραπονέθηκε γιατί η συνεδρίαση άρχισε αργά και τελείωσε περί τις 3.30 το πρωί, θεωρώντας ότι το κοινό του πήγε κάποια στιγμή για ύπνο και δεν τον παρακολούθησε σε όλη τη διάρκεια της συνεδρίασης για να τον… δοξάσει. Και εδώ που τα λέμε, σε καμιά άλλη χώρα η Βουλή δεν συνεδριάζει μέχρι τις πρωινές ώρες, αλλά μάλλον δεν ήταν αυτός ο πραγματικός λόγος της δυσαρέσκειάς του, όταν ο ίδιος και η κυβέρνησή του κάνουν τα πάντα για τη διατήρηση των στρεβλώσεων σε όλους τους τομείς της λεγόμενης «ελληνικής πραγματικότητας».
Επί της ουσίας, ο Αλ. Τσίπρας εμφάνισε ως αποδείξεις διαπλοκής, διαφθοράς και παρεμβάσεων στη Δικαιοσύνη νομοθετικές ρυθμίσεις της κυβέρνησης Σαμαρά, προσπαθώντας παράλληλα να αποδώσει ευθύνες και στον Κ. Μητσοτάκη, χωρίς να παραλείψει να συνδέσει συγκροτήματα Τύπου και κόμματα στο όλο σκηνικό. Απέτυχε, γιατί ανέτρεξε σε χιλιοειπωμένες υποθέσεις που έχουν αναλωθεί πια από τον λαό, γιατί ήταν φανερό ότι ξεχώριζε τα μίντια και τα συγκροτήματα Τύπου ανάλογα με την πολιτική τους γραμμή, γιατί βρήκε στήριξη από τον Π. Καμένο (αναμενόμενο), ο οποίος ήταν εντελώς ακατάληπτος –άρα δεν ενέπνεε εμπιστοσύνη– σε όσα έλεγε, και από τον Ν. Μιχαλολιάκο (περίεργο) της Χρυσής Αυγής, ο οποίος έστρεψε τα πυρά του αποκλειστικά εναντίον της Ν.Δ. και καθόλου προς την κυβέρνηση. Κυρίως απέτυχε γιατί βρήκε μπροστά του έναν Κ. Μητσοτάκη που ήταν καλά προετοιμασμένος, στάθηκε κοινοβουλευτικά ως ηγέτης, δεν περιορίστηκε καμία στιγμή σε άμυνα, αλλά ανταπέδωσε τα ίσα με ονόματα και γεγονότα και κλιμάκωσε ζητώντας εκλογές. Αν μη τι άλλο, ο Κ. Μητσοτάκης κέρδισε προχθές την κοινοβουλευτική ομάδα του κόμματός του!
Επιθετικοί κατά της κυβέρνησης και του Αλ. Τσίπρα ήταν και οι άλλοι πολιτικοί αρχηγοί. Είναι φανερό, πάντως, ότι η Φ. Γεννηματά, ο Στ. Θεοδωράκης και ο Β. Λεβέντης νιώθουν πιεσμένοι από την αναβίωση του νέου δικομματισμού (Νέα Δημοκρατία – ΣΥΡΙΖΑ). Ενδεικτικό είναι ότι δεν συντάχθηκαν με το αίτημα του Κ. Μητσοτάκη για εκλογές, προβάλλοντας την ανάγκη για ανάδειξη νέας κυβέρνησης από τη σημερινή Βουλή, ενώ ο Δ. Κουτσούμπας του ΚΚΕ επέμεινε στη γραμμή ότι η διαπλοκή, η διαφθορά και οι επεμβάσεις στη Δικαιοσύνη είναι προϊόντα του καπιταλιστικού (ή αστικού) συστήματος, στο οποίο περιλαμβάνει και τον ΣΥΡΙΖΑ. Από την πίεση που ένιωσαν στη συζήτηση η Φ. Γεννηματά και ο Στ. Θεοδωράκης, δεν αποκλείεται να προέκυψε και η χθεσινή απόφασή τους να συναντηθούν, μήπως βρουν λύση στο πρόβλημα της Κεντροαριστεράς.
Συμπέρασμα: Ενδεχομένως για πρώτη φορά, ο Αλ. Τσίπρας έχασε καθαρά μία επικοινωνιακή μάχη.