Ο τίτλος του σημερινού άρθρου αναφέρεται φυσικά στην ακολουθία της Μεγάλης Πέμπτης, όπου ακούγεται μεταξύ άλλων το «Σήμερον κρεμάται επί ξύλου, ο αίρων τις αμαρτίες του κόσμου». Μου αρέσει πολύ η φράση: «αυτός που σηκώνει τις αμαρτίες του κόσμου» και ας μου συγχωρεθεί η ιεροσυλία που τη μετέτρεψα στο μυαλό μου σαν «αυτός που ταλαιπωρείται από τα προβλήματα του κόσμου». Ξέρετε ποιος είναι αυτός; Είναι ο ταλαίπωρος κάτοικος της Αθήνας, αλλά και άλλων μεγάλων πόλεων της Ελλάδας. Μάλιστα, αυτός ταλαιπωρείται για τα προβλήματα όλου του κόσμου. Εξηγούμαι.

Η αφορμή για τη σκέψη αυτή ήταν μια διαδήλωση που είχαμε στην Αθήνα στις 30 Οκτωβρίου 2019, για τα συμβαίνοντα στη μακρινή Χιλή. Αμφιβάλλω αν οι περισσότεροι που μετείχαν στη διαδήλωση μπορούν να υποδείξουν στον χάρτη πού βρίσκεται η Χιλή, αλλά στη διαδήλωση ήταν παρόντες. Αμφιβάλλω ακόμα αν οι περισσότεροι γνωρίζουν για ποιον ακριβώς λόγο γίνονται οι διαδηλώσεις στη Χιλή. Αυτό όμως δεν τους εμποδίζει να κλείσουν για άλλη μια φορά το κέντρο της Αθήνας και να δημιουργήσουν το γνωστό χάος. Ανάρτησαν, μάλιστα, και ένα πανό στις κλούβες της αστυνομίας που έγραφε στα Ισπανικά «el pueblo unido jamás será vencido!» («λαός ενωμένος ποτέ νικημένος») και στα Ελληνικά ένα λίγο διαφορετικό σύνθημα «Από την Ελλάδα μέχρι τη Χιλή οι λαοί θα νικήσουν». Τώρα, τι σχέση μπορεί να υπάρχει μεταξύ των προβλημάτων που αντιμετωπίζουν οι Χιλιανοί και εμείς οι ταλαίπωροι εδώ στην Ελλάδα, μόνο οι οργανωτές - φοιτητές γνωρίζουν. Πάντως για ξεκάρφωμα, η διαδήλωση πέρα από την υποστήριξη στον λαό της Χιλής, περιείχε και λίγο από το άσυλο, το γνωστό ρεφραίν για τα «επιχειρηματικά συμφέροντα», καθώς και αιτήματα για πραγματικά δωρεάν σπουδές και δικαιώματα, χωρίς φυσικά υποχρεώσεις.

Για να πάρετε μια γεύση από τα τεκταινόμενα στη Χιλή αντιγράφω από έναν ελληνικό ιστότοπο μια ωραία ποιητική παράγραφο: «Ως εκ τούτου ας κρατήσουμε τις στιγμές άνοιξης στους δρόμους του Σαντιάγο. Ανοιξης, όχι μόνο επειδή, στο νότιο ημισφαίριο, ο Οκτώβρης σηματοδοτεί την επιστροφή των φύλλων στα δέντρα και του γλυκού καιρού· μα, γιατί, η συνέχιση των κινητοποιήσεων, σε μια ξεκάθαρα εξεγερσιακή κατάσταση, μπορεί να μη σημαίνει αυτόματα τον κοινωνικό μετασχηματισμό· αλλά η φουρνιά που θα επιχειρήσει την αλλαγή ξεπηδά μέσα από τέτοιους αγώνες». Αυτή την «εξεγερσιακή κατάσταση» ονειρεύονται και οι εδώ διοργανωτές των διαδηλώσεων συμπαράστασης.

Θέλω να σας απευθύνω μια ερώτηση που με βασανίζει εδώ και πολλά χρόνια. Ποιος μας ανέθεσε το δυσβάστακτο έργο να κουβαλάμε στην πλάτη μας τα προβλήματα όλων των άλλων λαών; Δεν μας φτάνουν τα δικά μας θέματα, αλλά πρέπει να ταλαιπωρούμαστε και με τα συμβαίνοντα στην άλλη άκρη του κόσμου; Θυμάται κάποιος από σας αν και πότε έγινε μια διαδήλωση στη Χιλή για την εισβολή των Τούρκων στην Κύπρο; Η σπίθα που άναψε τις διαδηλώσεις στη Χιλή ήταν η αύξηση στην τιμή του εισιτηρίου του μετρό. Θυμάται κανείς να έγινε κάποια διαδήλωση στη Χιλή όταν εδώ αυξήθηκε η τιμή του εισιτηρίου; Δηλαδή, εμείς γιατί πρέπει να συμπαραστεκόμαστε στον λαό της Χιλής, ενώ αυτός ο λαός δεν μας έχει συμπαρασταθεί ποτέ; Στο κάτω-κάτω ακόμα και ο Χριστός ζήτησε να «αγαπάμε τον πλησίον ως εαυτόν», δηλαδή στα ίσα και όχι παραπάνω από τον εαυτό μας. Μήπως εσείς έχετε κάποια εξήγηση για τη συμπεριφορά μας, η οποία δεν περιορίζεται στη Χιλή. Πριν από λίγο καιρό είχαμε τη συμπαράσταση στους Κούρδους, πριν από χρόνια τη συμπαράσταση στους Παλαιστίνιους και πριν από πολλά χρόνια την υποστήριξη στον λαό της Νικαράγουας! Μήπως κανένας από εσάς θυμάται να έχει ακούσει για οποιαδήποτε εκδήλωση στις χώρες αυτές που να υποστηρίζει την Ελλάδα; Προσωπικά δεν έχω διαβάσει ποτέ κάτι που να έχει σχέση με το θέμα αυτό. Ενώ εμείς είμαστε έτοιμοι να κατέβουμε στους δρόμους για τις πλέον απίθανες περιπτώσεις, οι οποίες μάλιστα μπορεί να είναι και αντίθετες με τα εθνικά συμφέροντα. Για παράδειγμα, στην πρόσφατη κρίση με την εισβολή της Ρωσίας στην Κριμαία, πήραμε θέση υπέρ των Ρώσων, έστω και αν αυτή η θέση ουσιαστικά δικαίωνε την εισβολή των Τούρκων στην Κύπρο το 1974. Είναι τόσο μεγάλη η πρεμούρα μας να κατέβουμε στους δρόμους που ελάχιστα μας απασχολούν οι επιπτώσεις από τις δράσεις αυτές. Αρκεί να έχουν κάποιο αριστερό σύνθημα και για εμάς αυτό είναι υπεραρκετό για τη διαδήλωση και την ταλαιπωρία του κόσμου.

Τον τελευταίο καιρό ανακαλύφθηκαν στην Ελλάδα και οι διαδηλώσεις «σε συνέχειες», σαν τα serial της τηλεόρασης. Θα σας δώσω ένα πρόσφατο παράδειγμα. Αντιγράφω από το site imerodromos.gr: «…Κάλεσμα στις συνδικαλιστικές οργανώσεις να δώσουν μαχητική απάντηση με την παρουσία τους στα δικαστήρια της πρώην σχολής Ευελπίδων στις 9 π.μ. στο κτίριο 7 απευθύνει το ΠΑΜΕ σημειώνοντας: “Την Πέμπτη 7 Νοέμβρη θα πραγματοποιηθεί η εξ αναβολής δίκη των νεολαίων αγωνιστών που διώκονται για τη συμμετοχή τους στις κινητοποιήσεις στο Αγαλμα του μακελάρη Τρούμαν ενάντια στους βομβαρδισμούς των ΗΠΑ - ΝΑΤΟ - Ε.Ε. - Τουρκίας στη Συρία. Με τα γνωστά κατασκευασμένα κατηγορητήρια που παραγγέλλει η Πρεσβεία των ΗΠΑ, η κυβέρνηση Ν.Δ., συνεχίζοντας τη δουλειά που ξεκίνησε ο ΣΥΡΙΖΑ, στοχεύει όσους αντιπαλεύουν τα εγκλήματα των ιμπεριαλιστών σε βάρος των λαών. Για αυτό στοχοποιούν τη λαϊκή αντίσταση και διώκουν όσους αγωνίζονται με συλλήψεις, δίκες και διώξεις”.

Σε κινητοποίηση στις 8.30 π.μ. καλούν και φοιτητικοί σύλλογοι. Μέχρι στιγμής, την κινητοποίηση στηρίζουν οι φοιτητικοί σύλλογοι: Φιλοσοφικής, Δασκάλων, Νηπιαγωγών, Ιστορικού – Αρχαιολογικού, Τουρκικών Σπουδών, Φυσικού του ΕΚΠΑ, ΝΦΕΕΜΠ και ΣΕΤ του ΠαΔΑ. Με το ψήφισμά τους, οι Φοιτητικοί Σύλλογοι απαιτούν να αποσυρθούν όλες οι κατηγορίες εναντίον των διωκόμενων φοιτητών, καλούν τους φοιτητές και τις φοιτήτριες να σταθούν αλληλέγγυοι στους συναδέλφους τους και να δυναμώσουν την πάλη ενάντια στις επεμβάσεις και την εμπλοκή της χώρας…».

Αυτό είναι το δεύτερο επεισόδιο. Το πρώτο επεισόδιο του serial εκτυλίχτηκε «στις 16 Απρίλη 2018 και αφορούσε την αντιιμπεριαλιστική – αντιπολεμική κινητοποίηση φοιτητικών συλλόγων, μαθητών και εργαζομένων… Ηταν μια μαζική κινητοποίηση ενάντια στην επέμβαση ΗΠΑ - ΝΑΤΟ - Ε.Ε. στη Συρία και τη συμμετοχή της τότε κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ στα επικίνδυνα σχέδια στην περιοχή, που είχε χτυπηθεί άγρια από τα ΜΑΤ. Μάλιστα, η κυβέρνηση επιστράτευσε τις ισχυρές δυνάμεις καταστολής για να προστατέψει το άγαλμα του μακελάρη Τρούμαν, το οποίο διαδηλωτές επιχείρησαν συμβολικά να αποκαθηλώσουν.

Στον απολογισμό της άγριας καταστολής περιλαμβάνονταν ο τραυματισμός διαδηλωτών, τα κατάγματα, τα ανοιγμένα κεφάλια με θλαστικά τραύματα. Και προφανώς η προσαγωγή και σύλληψη των δύο τραυματισμένων φοιτητών που παραπέμφθηκαν σε δίκη με αστήρικτες και βαρύτατες κατηγορίες…». (απόσπασμα από το ίδιο site).

Οπως μπορείτε να διαπιστώσετε, το πρώτο επεισόδιο που κατέληξε στη σύλληψη και παραπομπή δύο διαδηλωτών και πάλι αφορούσε ξένες χώρες, ενώ η διαμαρτυρία για τη δίκη τους είναι το δεύτερο επεισόδιο. Αυτό όμως που τσακίζει κόκαλα είναι ότι «οι διαδηλωτές επιχείρησαν συμβολικά να αποκαθηλώσουν το άγαλμα του μακελάρη Τρούμαν». Δηλαδή, πως είναι η συμβολική αποκαθήλωση; Να το ρίξουν προσπάθησαν. Δεν υπάρχει τίποτα το συμβολικό στην πράξη αυτή. Φυσικά ο Τρούμαν ήταν μακελάρης ενώ ο Στάλιν ήταν άγγελος με ανθρώπινη μορφή! Κούνια που μας κούναγε.

Να συμπαρασταθούμε στον λαό της Συρίας, αλλά υπάρχει κανένας λόγος να σκοτωνόμαστε μεταξύ μας γιατί στη Συρία ανακατεύονται οι ΗΠΑ, το ΝΑΤΟ και η Ε.Ε.; Παρεμπιπτόντως, και η Αγία Ρωσία είναι ανακατεμένη στη Συρία, αλλά αυτό δεν ενοχλεί τους οργανωτές. Η Ρωσία έχει πλήρη ασυλία στην Ελλάδα. Ομολογώ ότι η αντιμετώπιση αυτή με υπερβαίνει. Δυστυχώς τα σημεία των καιρών δεν είναι καλά. Μετά τη συντριπτική ήττα του Σύριζα στις εκλογές της 7ης Ιουλίου 2019, άρχισαν οι καθημερινές διαδηλώσεις, οι οποίες ταλαιπωρούν τους Αθηναίους και άλλους δημότες. Η κυβέρνηση προσπαθεί να βάλει κάποια τάξη. Ας ελπίσουμε ότι θα τα καταφέρει. Για να τα καταφέρει χρειάζεται και τη δική μας υποστήριξη.

Πηγή: www.kathimerini.gr