Εκλογές παντού.

Χαρές και γλέντια στις φοιτητικές σχολές.

Χοροεσπερίδα θα διοργανώσει η φοιτητική παράταξη ΔΑΠ, που πρόσκειται στη Νέα Δημοκρατία. Επέτυχε νίκη λαμπρή με 40,3% έναντι 26% της Πανσπουδαστικής, που πρόσκειται στο ΚΚΕ.

1,86 η παράταξη του ΣΥΡΙΖΑ.

Στο διπλανό κτίριο θα γιορτάσει με αντάρτικα τραγούδια η Πανσπουδαστική διότι θριάμβευσε με ποσοστό 35% έναντι 26% της ΔΑΠ. 2,60% ο ΣΥΡΙΖΑ.

Ο ΣΥΡΙΖΑ δεν γιορτάζει αλλά επιφυλάσσει το τουλάχιστον διπλάσιο ποσοστό γιά το εαυτό του. 4,5%.

Στο μόνο που  τουλάχιστον όλοι συμφωνούν είναι ότι οι φοιτητές του ΠΑΣΟΚ έχουν γύρω στο 10%. Δεν είναι και γιά πάρτυ αλλά σε μια ταβέρνα υποθέτω ότι θα πανε…

Ξανακοιτώ τις διαμετρικά αντίθετες ανακοινώσεις.

Καλά, ωραία η μέθη της νίκης αλλά δεν καταλαβαίνουν ότι κάτι δεν πάει καλά.

Να βγεί κάποιος και να πει…

“Ρε παιδιά, μηπως να συμφωνήσουμε σε μιά επιτροπή από το Μαθηματικό, που θα ξέρουν να μετράνε, ή κάτι τελοσπάντων που θ’αναλάβει να μετρήσει τις ψήφους εκ μέρους όλων;”

“Μπα…κι αν δεν μας αρέσει το αποτέλεσμα” απαντούν όλοι εν χορώ..

Ίσως να είναι η αισιοδοξία της νιότης που τους κάνει να τα βλέπουν όλα υπέροχα.

Ή, ως φοιτητές της Φυσικής, να θέλουν να αποδείξουν    ότι η θεωρία των παράλληλων συμπάντων έχει εφαρμογή στη ζωή μας.

Επιστημονικά ενδιαφέρον.

Παρόμοια ροπή προς την επιστήμη δείχνουν και οι πολιτικοί ηγέτες της κεντρικής σκηνής.

Ο καθένας προσέρχεται με την αλήθεια του.

Προσέξτε, δεν μιλώ γιά την εκτίμηση ενός γεγονότος αλλά γιά την ύπαρξη ή όχι του ίδιου του γεγονότος.

“Εδωσα 13 σύνταξη”

“Όχι, δεν έδωσες.”

“Κι έκοψες τις συντάξεις”

“Εσύ τις εκοψες”.

“Δεν ψήφισες τα αμυντικά και τς συμμαχίες”

“Σιγά που δεν τα ψήφισα”

“Αυτά που υπόσχεσαι κοστιζουν 80 δις.”

“Τι λες τώρα, κοστίζουν 20”

Και πάει λέγοντας με λόγια πειστικά.

Αν και όπως ξέρω πια, τα πειστικά λόγια δεν αρκούν γιά να στηρίξουν την αλήθεια.

Να εγώ κάποτε, ως  στρατευμένος νέος σε εξωκοινοβουλευτικό κομματίδιο είχα αρκετό σουξέ στα πηγαδάκια της Νομικής κατατροπώνοντας τους αντιπάλους.

Αποχωρώ μιά μέρα, διαπιστώνοντας ότι τίποτα από όσα πίστευα δεν ήταν ούτε δημοκρατικό, ούτε αληθές.

Για δες φίλε μου, με πόση πειθώ υποστήριζα εντελώς λάθος πράγματα.

Θα μπορούσε ο καθένας μας να ψάξει το πραγματικό ή μη των γεγονότων ή των αριθμών..

Να γκουγκλάρει.

 Ή ας φτιάξουμε μία επιτροπή επιβεβαίωσης.

Εδώ που τα λέμε η πρόταση Μητσοτάκη γιά έλεγχο του κόστους των προγραμμάτων από το λογιστήριο του κράτους ακούγεται λογική.

Μπα…δύσκολο.

Η αοριστία, η άρνηση της επαλήθευσης, κάνουν τις υποσχέσεις πιό πειστικές.

Ας κλείσω με ένα αυτοσχέδιο στιχάκι γιατί βρίσκομαι, οπως σε καθε εκλογές, σε ποιητική διάθεση.

Που να κάθεσαι να ψάχνεις/“Τι είναι η αλήθεια;”…και λοιπά

Μέχρι κι ο Αϊνστάιν τόπε/ όλα είναι σχετικά

Μια είν’ η αλήθεια…του Αρχηγού μας/ Είν’ η μόνη αληθινή

Αυτη που θέλεις να πιστέψεις/ Η αλήθεια η βολική.