«Η Ελλάδα και η Ρωμιοσύνη δεν πεθαίνει ποτέ κουφάλες Ευρωπαίοι. Όταν εμείς κτίζαμε ναούς και γράφαμε κωμωδίες, εσείς ζούσατε στις λάσπες, τρώγατε ωμό κρέας και μιλούσατε άπλυτοι με άναρθρες κραυγές». Τάδε φέρεται να έφη το 2016 ο νέος πρόεδρος του Ελληνικού Διαστημικού Οργανισμού που θα μας εκπροσωπήσει άλλωστε και στα Ευρωπαϊκά όργανα. Όμως αυτά και πολλά άλλα – όπως η στενή του σχέση με τον άγιο Πορφύριο τον Καυσοκαλυβίτη ο οποίος πρέβλεπε τις τεχνολογικές εξελίξεις – φαίνεται πως ήταν αρκετά για να διαδεχθεί εντός ολίγων ωρών τον παραιτηθέντα καθηγητή Σταμάτη Κριμιζή.
Κατά τον κ. Χριστόδουλο Πρωτοπαπά, αυτό είναι το όνομα του νέου προέδρου, ο προαναφερθείς άγιος – που άλλωστε συνεργάστηκε επιτυχώς και στο πρόγραμμα Hellas Sat – μπορούσε να κάνει με τα μάτια και μόνο σεισμολογικές έρευνες υπεδάφους, να βλέπει στο σύμπαν μακρύτερα κι απ το πιο ισχυρό τηλεσκόπιο, να προκαλεί με το μυαλό του και μόνο συστολή του χρόνου πολύ πέραν των δυνατοτήτων και των πιο σύγχρονων πειραματικών διατάξεων (πράγμα που πιστοποιεί και η σημερινή ηγουμένη της Ιεράς Μονής Αγίου Ιωάννου Μακρινού Μεγάρων).
Όλα βέβαια αυτά δεν θα ήταν παρά ένα ακόμη παραπολιτικό κουτσομπολιό αν δεν ακουμπούσαν σ’ αυτό που κατά πάσαν πιθανότητα πρεσβεύει για την επιστήμη και την τεχνολογία ένα ευρύτερο κοινωνικό ακροατήριο και βέβαια η κυβέρνηση που τοποθέτησε τον κ. Πρωτοπαπά στην καίρια αυτή θέση. Ότι δηλαδή, αυτά που παλιότερα λέγαμε πως είναι έργα του διαβόλου, σήμερα φαίνεται πως το νέο πολιτικοθρησκευτικό σύμπλεγμα (του οποίου ο κ. Πρωτοπαπάς απολεί μέρος) όχι μόνον τα έχει ενστερνισθεί, αλλά είναι και σε θέση να τα υπερβεί διαμέσου μιας θαυματουργού πνευματικότητας, που θα έλεγε κι ο Ζουράρις. Με άλλα λόγια δεν θέλουμε επιστήμονες αλλά ιεροφάντες, οραματιστές. Μπροστά στη δύναμη αυτής της συμμαχίας, των νέων θεοσοφιστών με την κατά συνθήκην αριστερά, τίποτα δεν είναι ακατόρθωτο. Έτσι άλλωστε – δια των θαυμάτων – προσερχόμεθα και στη μεταμνημονιακή παλινόρθωση.
Όμως πρόβλημα υπάρχει και με τον κ. Κριμιζή. Στη νέα υπηρεσία που διορίστηκε, βρήκε μπροστά του, κατά τα λεγόμενά του, το κομματικό κράτος το οποίο πρακτικά τον καθιστούσε διακοσμητικό. Αντί δηλαδή να του παραδοθεί εν λευκώ η διοίκηση του οργανισμού, αφού αυτός ήταν ο γνώστης και ο εξάγγελος, έπεσε πάνω στους αγράμματους γραμματείς, τους ημετέρους και τη γνωστή γραφειοκρατία. Όπως άλλωστε συμβαίνει παντού. Ανεξαρτήτως λοιπόν του διαμετρήματος του κ. Κριμιζή, θα μπορούσαμε να του καταλογίσουμε μια σχετική αφέλεια, αν όχι εθελοτυφλία, γι αυτό που προσδοκούσε και γι αυτό που του “υποσχέθηκαν”. Το επιχείρημα της άγνοιας κινδύνου δεν ευσταθεί. Όπως δεν ευσταθεί και η άποψη – η ευρέως διαδεδομένη – ότι αρκεί να φέρουμε τα μεγάλα μυαλά πίσω στη χώρα μας, αυτά δηλαδή που αλλού μεσουρανούν, για νάρθει με τη σειρά της κι ανάπτυξη. Δυστυχώς, η τεχνολογία, δεν είναι κάτι σαν ένα ρομποτάκι που κατασκευάζεται σε κάποιο ΤΕΙ και βγαίνει στην τηλεόραση με θαυμαστικά. Είναι ένα σύνολο παραγόντων μεταξύ των οποίων η μη συμπλεγματικότητα της πολιτικής απέναντι στην επιστήμη, η δημοκρατικότητα των δομών, η ελευθερία στην ανάληψη του ρίσκου, η συνεργασία Δημόσιου – Ιδιωτικού. Δεν ξέρω αν αυτό που χρειαζόμαστε σήμερα είναι πράγματι μια διεθνώς ανταγωνιστική υπηρεσία διαστήματος με έναν άξιο επικεφαλής επιστήμονα όπως ο κ. Κριμιζής. Η συνταγή πάντως φαίνεται να αποτυγχάνει. Όχι μόνο σ’αυτόν τον τομέα αλλά παντού: στο Φεστιβάλ Αθηνών, στη Λυρική Σκηνή, στον ΟΣΕ, στον ΕΟΤ, στο Νιάρχος, στην Εθνική Τράπεζα. Το παλιό καθεστώς, της Τρικούπη, της Ρηγίλλης και της Κουμουνδούρου βγαίνει πάντα νικητής.