Αποδείχθηκε λοιπόν ότι για την χώρα και την κεντροαριστερά ακόμα και αν δεν υπήρχε η ΔΗΜΑΡ θα έπρεπε να εφευρεθεί. Όποιοι μετά και το εκλογικό αποτέλεσμα δεν φτάνουν σε αυτό το συμπέρασμα τότε δεν κατάλαβαν τίποτε. Όπως δεν καταλάβαιναν κατά την διάρκεια του εκλογικού αγώνα όταν παρέμεναν με το όπλο παρά πόδα για να στηλιτεύσουν με ύφος κήνσορα υπαρκτές αδυναμίες της ΔΗΜΑΡ και να επιτεθούν με πάθος φαρμακερό κατά του Φώτη Κουβέλη, ενίοτε με χαρακτηρισμούς ανοίκειους. Και η ΔΗΜΑΡ και ο Κουβέλης έκαναν λάθη στην διάρκεια του εκλογικού αγώνα, αλλά το κύριο είναι ότι στάθηκαν όρθιοι στο τσουνάμι του λαϊκισμού και αυτό πρέπει να τους πιστωθεί. Ποια τα αποτελέσματα της γραμμής «ορκίζομαι πίστη και αφοσίωση στο μνημόνιο»; Πρώτον δεν διέσωσαν το ΠΑΣΟΚ από την συντριβή παρά το γεγονός ότι επέλεξαν – πολλοί, όχι όλοι – να το ψηφίσουν. Δεύτερον «έστειλαν» ένα κομμάτι δυνητικών ψηφοφόρων της ΔΗΜΑΡ στην «Δράση». Στέρησαν έτσι ένα μικρό αλλά και αριθμητικά και ποιοτικά πολύτιμο κομμάτι από την ΔΗΜΑΡ. Το γεγονός ότι η ζημιά ήταν μικρή οφείλεται και στην σκληρή – και με κόστος σε επίπεδο ανθρωπίνων σχέσεων – αντίδραση που προβάλλαμε όσοι μείναμε σταθεροί στην επιλογή στήριξης της ΔΗΜΑΡ. Η «Μεταρρύθμιση» ήταν ένα από τα πεδία διεξαγωγής αυτής της πολιτικοϊδεολογικής σύγκρουσης. Κυρίως όμως οι απώλειες εξανεμίστηκαν από την στάση ευθύνης πολλών αριστερών που παρά την κριτική τους τοποθέτηση απέναντι στην ΔΗΜΑΡ ξεχώρισαν το κύριο από το δευτερεύον. Τα άρθρα της Μαριλένας Πολιτοπούλου στην «Μεταρρύθμιση» αποτελούν υπόδειγμα και καθρέφτη για τον τρόπο που αντέδρασαν αυτοί οι αριστεροί που κατέληξαν στην κάλπη της ΔΗΜΑΡ.

Όλοι αυτοί πρέπει να είναι εξαιρετικά ικανοποιημένοι από τον τρόπο που κινήθηκε η ΔΗΜΑΡ κατά την διάρκεια των διερευνητικών εντολών. Η πρόταση της για οικουμενική κυβέρνηση με αποστολή την αγκύρωση της χώρας στην ΕΕ και το ευρώ και την σταδιακή απαγκίστρωση από το μνημόνιο συνάντησε ευρύτερη συναίνεση. Σήκωσε πολύ μεγαλύτερο βάρος από όσο επέτρεπε η εκλογική της επίδοση. Ξέρω ότι πολλοί παρ’ ότι αντιλαμβάνονται τις δυσκολίες του εγχειρήματος θα ήθελαν να σηκώσει ο Κουβέλης την εντολή που πέταξε ο Τσίπρας, να φτιάξει μια ολιγομελή κυβέρνηση από άφθαρτα πρόσωπα, να κρατήσει αυτή η κυβέρνηση μέχρι τις ευρωεκλογές του 2014 και να αναλάβει δέσμευση η ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ να την στηρίζουν χωρίς δεύτερη συζήτηση. Και οι ίδιοι αντιλαμβάνονται ότι οι προυποθέσεις είναι και πολλές και ανέφικτες. Και αν για εσωκομματικούς λόγους ο κ. Βενιζέλος θα έδινε χρόνο για τους ίδιους ακριβώς λόγους ο κ. Σαμαράς θέλει εκλογές. Χρειάζεται έστω μια οριακή βελτίωση του αποτελέσματος για να παραμείνει στην ηγεσία της συντηρητικής παράταξης.

Εκτός λοιπόν συγκλονιστικού απροόπτου (το οποίο κάθε λογικός άνθρωπος ελπίζει ότι θα επισυμβεί) πηγαίνουμε για εκλογές. Για το γεγονός ότι ενώ η χώρα βρίσκεται στην δίνη μιας πρωτοφανούς κρίσης και διακυβεύεται η θέση της στην ΕΕ πηγαίνει σε εκλογές που είναι βέβαιο ότι θα αναπαράγουν το μετεκλογικό αδιέξοδο, την αποκλειστική ευθύνη φέρει ο ΣΥΡΙΖΑ. Δεν είμαι καθόλου βέβαιος ότι θα πληρώσει ακριβά την ανεύθυνη στάση του, αλλά για το καλό του τόπου και της Αριστεράς πρέπει να κάνουμε τα αδύνατα δυνατά προς αυτή την κατεύθυνση. Και εδώ θα αναδειχθεί ο ρόλος της ΔΗΜΑΡ και αυτήν την φορά δεν επιτρέπονται λάθη και ασάφειες . Δηλαδή δεν θα ψηφίσει κάποιος ΔΗΜΑΡ αν δεν είναι σαφή τα μέτωπα και σαφέστατη η μετεκλογική της στάση. Αν αυτά ξεκαθαρίσουν έγκαιρα και υποστηριχθούν με μια φωνή τότε όχι μόνο θα αντέξει, αλλά θα ανεβάσει τις δυνάμεις της. Στις εκλογές που πέρασαν το κόμμα που πρώτο μίλησε για «κυβερνώσα αριστερά» είδε τον ΣΥΡΙΖΑ να κακοποιεί με εκλογική όμως επιτυχία το σύνθημα αυτό μετατρέποντας το στην ανέφικτη αριθμητικά και προγραμματικά «κυβέρνηση της Αριστεράς». Το σύνθημα πέρασε τις τελευταίες ημέρες και γιατί η ΔΗΜΑΡ πρόβαλε καθυστερημένα και αισχυντηλά την πρόταση της «προς όλες τις προοδευτικές δυνάμεις» για την αγκύρωση στο ευρώ και την σταδιακή απαγκίστρωση από το μνημόνιο. Και όσο υπήρχε δισταγμός και γλωσσοδέτης ως προς την καθαρή συμπερίληψη του ΠΑΣΟΚ στις προοδευτικές δυνάμεις, ο ψευτοανδρεοπαπανδρεϊσμός του Τσίπρα εύρισκε ευήκοα ώτα.

Στις εκλογές που έρχονται τα πράγματα ως προς την κυβέρνηση είναι πλέον απλά. Η ΔΗΜΑΡ πρέπει από τώρα να δηλώσει ότι ζητάει την ενίσχυση των πολιτών για να δώσει κυβερνητική λύση με όσες δυνάμεις δέχονται να δεσμευτούν σε ένα πρόγραμμα σαν αυτό που εισηγήθηκε τώρα παράλληλα με την πρόταση για οικουμενική κυβέρνηση. Η πρόταση θα αφορά και τον ΣΥΡΙΖΑ με την απαραίτητη διευκρίνιση ότι αν δεν θέλει και εμμένει στην άκαμπτη στάση του, η ΔΗΜΑΡ θα προχωρήσει με όσους θέλουν. Η χώρα δεν θα μείνει ακυβέρνητη ούτε θα υποχρεωθεί σε τρίτες κατά σειρά εκλογές επειδή ο ΣΥΡΙΖΑ θα αποδειχθεί κατ’ εξακολούθηση ανεύθυνος. Όσο πιο ισχυρή βγεί η ΔΗΜΑΡ απο την κάλπη τόσο πιο προοδευτική θα είναι η κυβέρνηση ευρείας λαικής και κοινοβουλευτικής βάσης που θα συγκροτηθεί. Σε κάθε περίπτωση στις 18 Ιουνίου η χώρα θα έχει κυβέρνηση.

Για να ισχυροποιηθεί η ΔΗΜΑΡ και να παίξει αυτόν τον ρόλο πρέπει να διεξάγει ένα σκληρό διμέτωπο αγώνα. Από την μια απέναντι στον συντηρητική πόλο που προσπαθεί να συμπτύξει η ΝΔ. Πρόκειται για συντηρητική ευρωπαική επιλογή στην γραμμή Μέρκελ και – αλήστου πολιτικής μνήμης – Σαρκοζί που με την εμμονή τους στην ατέρμονη λιτότητα οδήγησαν την Ευρώπη σε αδιέξοδο, τις χώρες του νότου σε πρωτοφανή ύφεση και πολιτικά ενίσχυσαν τον αντιευρωπαϊσμό και την ακροδεξιά. Όσο και να προσπαθεί ο κ. Σαμαράς να αποστασιοποιηθεί από αυτήν τη πολιτική συνδέθηκε στενά μαζί της τους τελευταίους μήνες. Ισοδύναμα ισχυρό πρέπει να είναι το μέτωπο απέναντι στον ΣΥΡΙΖΑ. Η ΔΗΜΑΡ πρέπει να κάνει φύλλο και φτερό την πρόταση του ΣΥΡΙΖΑ για κυβέρνηση της Αριστεράς και να μην ξαναπιάσει τον όρο στο στόμα της γιατί άθελα της τροφοδοτεί τον τυχοδιωκτισμό του ΣΥΡΙΖΑ. Ακόμα και αν – πράγμα απίθανο – αρθεί η αριθμητική αδυναμία για την συγκρότηση «κυβέρνησης της Αριστεράς» παραμένει αγεφύρωτο το στρατηγικό και προγραμματικό χάσμα. Και η επισήμανση αυτή δεν περιορίζεται στο ΚΚΕ, αλλά συμπεριλαμβάνει και τον ΣΥΡΙΖΑ. Συμφωνώ απολύτως με την παρατήρηση του Γιώργου Φλωρίδη (Βήμα Κυριακής 13 Μαίου) ότι ο ΣΥΡΙΖΑ « δεν ανήκει στο φιλοευρωπαικό τόξο». Μια δύναμη , λοιπόν, της ευρωπαϊκής αριστεράς όπως η ΔΗΜΑΡ πρέπει να κόψει οριστικά τον ομφάλιο λώρο με αυτήν την αριστερά. Και ταυτόχρονα να αντιπαρατεθεί με όλες της τις δυνάμεις στην καρικατούρα του νέου δικομματισμού που πάει να στηθεί: από την μια μια συντηρητική παράταξη του δεξιού ευρωπαϊσμού και από την άλλη μια ανερμάτιστη, ανεύθυνη και αντιευρωπαϊκή αριστερά. Ε, όχι υπάρχει ζωή και αλλού, υπάρχουν άνθρωποι που πιστεύουν στις μεταρρυθμίσεις , υπάρχουν προοδευτικοί πολίτες που κινούνται στον χώρο του δημοκρατικού σοσιαλισμού, της σοσιαλδημοκρατίας και της κεντροαριστεράς. Τον κόσμο αυτό δεν μπορεί να τον εκφράσει, όπως στο παρελθόν το ΠΑΣΟΚ. Και αυτό γιατί η εκλογική συντριβή του δεν συμπύκνωνε μόνο την αποδοκιμασία για την οικονομική πολιτική αλλά και για τις ευθύνες του για ένα πολιτικό σύστημα που έφτασε στα όριά του και καταρρέει. Το τι θα κάνει στο μέλλον το ΠΑΣΟΚ ή τμήματα του είναι μια άλλη συζήτηση, που βεβαίως μας αφορά. Όμως δεν είναι μια συζήτηση που μπορεί να διεξαχθεί μέσα σε ένα εκλογικό μήνα κατά την διάρκεια του οποίου θα «πέφτουν κορμιά». Η ΔΗΜΑΡ πρέπει να εκπροσωπήσει τον χώρο του δημοκρατικού σοσιαλισμού, της σοσιαλδημοκρατίας, τον χώρο της ευρύτερης κεντροαριστεράς. Να μην φοβηθεί τις λέξεις, να πει τα πράγματα με το όνομα τους, να πάρει χωρίς δισταγμό θέση στον κεντροαριστερό χώρο, κόβοντας οριστικά τον ομφάλιο λώρο με την παλαιοκομμουνιστική αλλά και την νεοκομμουνιστική Αριστερά. Αλλιώς δεν έχει ζωτικό χώρο, ούτε λόγο ύπαρξης. Αν το κάνει αυτό έχει λαμπρό μέλλον και θα συσπειρώσει ευρύτατες δυνάμεις. Μια τέτοια καθαρή πολιτική και στόχευση μπορούμε να την υπηρετήσουμε με κέφι και να στρατευτούμε όπως τον παλιό καιρό.