Το τελευταίο διάστημα ο Κώστας Καραμανλής αποφάσισε -άγνωστο για ποιους λόγους- να σπάσει την εκκωφαντική σιωπή του των τελευταίων πολλών χρόνων και συγκεκριμένα από τότε που απέδρασε από την κυβερνητική εξουσία στο παρά πέντε της χρεοκοπίας στην οποία είχε συμβάλλει τα μέγιστα.
Βέβαια, ενδεικτικό της απαξίωσής του είναι πως οι περισσότερες ομιλίες του γίνονται με αφορμή τα βιβλία του Μ. Κοττάκη και του Γ. Χαρβαλιά, δημοσιογράφων γνωστών υπερδεξιών και συνωμοσιολογικών πεποιθήσεων.
Ήταν φυσικό τα δημοσιεύματα για τη χθεσινή του ομιλία στην Πάτρα να επικεντρωθούν στις αναφορές του στη διαγραφή Σαμαρά και την προταθείσα υποψηφιότητά του για την Προεδρία της Δημοκρατίας και τούτου δοθέντος να εκτιμηθεί πως ήταν χαμηλών τόνων. Από κυβερνητικής πλευράς δε ήταν εύλογη η ικανοποίηση, στο πλαίσιο της προσπάθειας να διαφοροποιηθεί ο "Ακάματος" από την περίπτωση Σαμαρά.
Όποιος, όμως, δεν εμπλέκεται στους εσωτερικούς βυζαντινισμούς της Ν.Δ. μπορεί να ξεφύγει από αυτή την περιορισμένη και περιοριστική αντιμετώπιση και να ασχοληθεί με το σύνολο της ομιλίας Καραμανλή.
Σε αυτή την περίπτωση η εκτίμηση που προκύπτει είναι πως επρόκειτο για μια ομιλία-μανιφέστο που καλύπτει το χώρο της εντός και εκτός Ν.Δ. υπερδεξιάς.
Κατ' αρχάς ο πρώην, με θράσος χιλίων πιθήκων, αναφέρθηκε -και μάλιστα εισαγωγικά- στην περιπέτεια των μνημονίων, αποδίδοντας τις ευθύνες αποκλειστικά στην Ε.Ε., αποσιωπώντας τελείως τη δραματική κατάσταση της ελληνικής οικονομίας για την οποία φέρει τεράστιο μερίδιο ευθύνης. Εμφανίστηκε να ακολουθεί τη γνωστή αντιστροφή της πραγματικότητας πως, δηλαδή, "τα μνημόνια έφεραν την. κρίση" και όχι το αντίθετο.
Κατά τα άλλα η ομιλία χαρακτηριζόταν από έντονο ευρωσκεπτικισμό, "κωνσταντοπούλειο" αντιγερμανισμό και light αντισυστημισμό, με πληθωριστικές αναφορές στις ευθύνες των ελίτ.
Στις διεθνείς αναφορές του δύσκολα κρυβόταν ο φιλοπουτινισμός σχετικά με τον πόλεμο στην Ουκρανία, η επανάληψη εθνικιστικών στερεοτύπων για τα ελληνοτουρκικά ενώ σχετικά με τα Βαλκάνια περίσσεψε ο άκριτος φιλοσερβισμός.
Εν ολίγοις, ήταν μια ομιλία που έδειχνε γιατί ο (μικρο)Καραμανλής υπήρξε υποστηρικτής του "πρώιμου" Τσίπρα και αιμοδότης του με σειρά στελεχών.
Το δυστύχημα, βέβαια, για αυτόν είναι πως κανονικά θα έπρεπε κι αυτός να κάνει rebranding όπως και ο αγαπημένος του Αλέξης, ώστε να μη φαίνεται τόσο... παλιακός.
Εκτός, βέβαια, κι αν πλέον τον απασχολεί μόνο η πάσης φύσης υπερδεξιά. Ακόμα κι εκεί, όμως, απ' ότι φαίνεται δεν έχουν πολύ μεγάλη πέραση τα απολιθώματα.
Από ανάρτηση στο fb