Η σταδιακή επέλαση του ΣΥΡΙΖΑ προς την διακυβέρνηση, έχει ως αφετηρία την δολοφονία Γρηγορόπουλου και την έμφαση, που έδωσε στη δράση του – κατ’ αυτόν – αστυνομικού παρακράτους. Προέτρεψε τους πολίτες να δώσουν την στήριξη στα αιτήματα του κατάδικου Ρωμανού, και πολλοί το έκαναν στο πλαίσιο του ανθρωπισμού. Ο – κάθε άλλο παρά διαταραγμένος – νεαρός με ένα απερίγραπτο μίσος και  προκαταρκτική ηδονή καλεί τους πάντες να κάνουν ρημαδιό την Αθήνα ή και την χώρα, δεν διστάζει να απομυθοποιήσει αστήρικτα τον νεκρό σύντροφό του και να ρίξει μια μούντζα κοροϊδίας προς όσους τον στήριξαν στα – υποτιθέμενα – μαθησιακά του δικαιώματα. Η οικογένειά του, εντός της οποίας ανετράφη με ίντριγκες, διαταραχές, δολοφονίες, πλούτο και δημοσιότητα, δεν αισθάνθηκε την ανάγκη να τον αποδοκιμάσει, άλλωστε προς αυτήν είναι το μίσος που μετουσιώνεται σε καταστροφική οργή κατά πάντων.
Βέβαια , «ένοχος ένοχον ου ποιεί» .
Κι ο ΣΥΡΙΖΑ από άλλη θέση, από τις πολλές που αλλάζει, ετοιμάζεται για τα Δεκεμβριανά ως μια ακόμα πιθανή οδυνηρή συνέχεια του αδήλωτου εμφύλιου που καιρό τώρα άρχισε κόντρα στην αναγκαιότητα προκοπής, ευνομίας και μείωσης του κοινωνικού παρασιτισμού.
Ο Θουκιδίδης έγραφε, πως ο πόλεμος είναι ο βιαιότερος διδάσκαλος, θα έλεγα πως ο αδήλωτος διχαστικός και ύπουλος κρατικο-παρακρατικός εμφύλιος χωρίς τέλος είναι πολύ χειρότερος και μάλιστα δόλια επικαιροποιημένος μετά 70 χρόνια. Το εκτροφείο ας προμηθεύσει κι άλλους πολλούς Ρωμανούς για να κατασπαραχτείτε κι εσείς στον λάκκο τους, αυτό όμως δεν πρόκειται να σας ελαφρώσει έναντι της γραφόμενης Ιστορίας.

Άλλωστε προ πολλού  αυτό το  κόμμα, κατά παρέκκλιση  κάθε  ανεκτής  φυσιολογίας, μετέρχεται  την νοσηρότητα  της  αποπροσωποποίησης  κατά την ψυχιατρική – ψυχαναλυτική ορολογία. Ο νόμιμα  πράττων εαυτός  παρακολουθεί  τον διαδηλώνοντα  άλλο μισό σάμπως  να  είναι δυό  άσχετοι  διαφορετικοί,  ο ένας εαυτός υπογράφει  και άλλος ατάραχα λέει  πως  είναι σα να μην υπέγραψε  καθότι εξαναγκάστηκε, ο ένας μισός  εαυτός ομνύει κατά  της τρομοκρατίας – που ποινικά  χαρακτηρίζεται πρωτογενώς έγκλημα –  ενώ ταυτόχρονα παρατηρεί τον άλλο που  πιθανώς  συνεργάζεται μαζί της στην σύνταξη Νόμων του Κράτους.

Όταν μάλιστα  αυτός ο διχασμένος  ασύνδετος εαυτός  συνειδητοποιεί  τα  πρακτέα του , τότε  μετέρχεται  του  προπαγανδιστικού  ψεύδους  ως  αμυντικού  μηχανισμού.

Θα  κοπιάσουμε, αλλά  ετούτη  η  βαλίτσα  δεν  θα  πάει μακριά απλώς  και μόνον   επειδή  οι  βαστάζοι  της   , κινούνται  ανάμεσα  στην  αποπροσωποποίηση   και  στην ιδεοληψία.