Ομολογώ πως η αρνητική θέση των δυο κεντροαριστερών εταίρων -όπως κι αν φορέθηκε αυτή- στη διακύβευση που ονομάζεται εκσυγχρονισμός της οικονομίας και εν προκειμένω, αποκρατικοποιήσεις, δεν με ξένισε, γνωρίζοντας τις ιδεολογικές τους συμπεριφορές. Ο διαχρονικός και φανερός ερωτισμός που διαχέει την ατμόσφαιρα ανάμεσα στην Κεντροαριστερά και τον κρατισμό, είναι μια κολόνια που κρατάει χρόνια. Ουσιαστικά, αυτό που εκπορεύτηκε την Τετάρτη ήταν ότι η καθ’ ημάς Αριστερά, σπιτωμένη στα παλαιά πρότυπα, δυσκολεύεται να λογικευτεί αντίστοιχα με τα αιτήματα της κοινωνίας των πολιτών, ή, στην καλύτερη περίπτωση, πείθεται πολύ δύσκολα.
Το ΠΑΣΟΚ κοιμάται όπως έστρωσε, κινούμενο από τις παρυφές ενός περονικού λαϊκισμού στον εκσυγχρονισμό, που όμως ως ιδεολόγημα του ήταν αχώνευτος. Άλλωστε κι ο σημερινός αρχηγός του, προϊόν αυτής της τραμπάλας ήταν, όπως φάνηκε κάποτε με την άποψή του για το Ασφαλιστικό Γιαννίτση, και προφανώς σήμερα έντιμα και με κόστος αντιλαμβάνεται τα αδιέξοδα της θολής του θέσης για το όλον ΠΑΣΟΚ. Η λογική επαγγελματιών βετεράνων του, ρίχνει τη χώρα στα ζάρια.
Η ΔΗΜΑΡ, μάλλον δεν κατάλαβε τι συνέβη ανάμεσα στις δύο εκλογές που πέρασαν. Ότι δηλαδή θεωρήθηκε ως πούρος μεταρρυθμιστικός φορέας, σύγχρονος με τους καιρούς. Η συμπεριφορά της τα λίγα τελευταία 24ωρα, τη δείχνουν άτολμη κατά το ήμισυ και διαζευγμένη με την φιλοσοφική και την κοινή λογική, αφού η προτεινόμενη κίνησή της αναιρεί το ποθούμενο, δηλαδή τη συγκυβέρνηση. Σήμερα, το θέμα δεν είναι ο επίμονος παλαιολιθικός αυτοπροσδιορισμός του Σοσιαλδημοκράτη ή του Αριστερού Ανανεωτή. Όταν επεξεργαστείς τις προτεραιότητες της χώρας και της κοινωνίας και μεθοδικά τις παλέψεις, αυτονόητα σου ανήκουν οι παραπάνω αυτοπροσδιορισμοί, ειδάλλως είναι αδειανά πουκάμισα που δεν αφορούν τις αγωνίες της πατρίδας. Δεν αρκεί η μετριοπάθεια κόντρα στις εξαλλοσύνες του ΣΥΡΙΖΑ. Αυτό που χρειάζεται, είναι πολιτική ορθοφροσύνη και θυσία, αν χρειαστεί. Λέτε να την έχουμε αποκεί που δεν την περιμένουμε;
Ο Νίκος Γκιώνης είναι Πολιτικός Μηχανικός