Το ιστορικό πρόβλημα της ελληνικής Δεξιάς είναι ότι νίκησε δια της βίας. Αυτό εξηγεί εν μέρει γιατί στο εσωτερικό της ενδημούν ακόμη και σήμερα απόψεις που έχουν με τον φιλευθερισμό τη σχέση που έχει ο Φάντης με το ρετσινόλαδο και μάλιστα δίνουν τον τόνο.

Το πολιτικό πρόβλημα της ΝΔ του Μητσοτάκη επί των ημερών μας είναι ότι για να μπορέσει να νικήσει την καραμανλική παράδοση στο κόμμα συνάπτει ανίερες συμμαχίες με αυτό το ακροδεξιό κομμάτι ακολουθώντας μια στρατηγική περικύκλωσης του δεξιού χώρου όπως ακριβώς είχε κάνει και ο πατέρας Μητσοτάκης. Τότε, για να αντιμετωπίσει τον καραμανλικό υποψήφιο Στεφανόπουλο στην ηγεσία του κόμματος, τα βρήκε με τον σκληρό πυρήνα της αβερωφικής πτέρυγας.

Έτσι γεννήθηκε πολιτικά ο Σαμαράς και ο Καρατζαφέρης. Το πρόβλημα αυτό είναι δυστυχώς δομικό του ελληνικού πολιτικού συστήματος και όχι συγκυριακό σχετιζόμενο μόνο με περσόνες του δημόσιου βίου στη χώρα, τύπου Γεωργιάδη.

Ο Γεωργιάδης δηλαδή είναι ένα ακραίο σύμπτωμα αυτής της νόσου. Επίσης, δυστυχώς, με τον τρόπο της, η νόσος μετακυλλύεται και στην Αριστερά, τον ιστορικά αδύναμο και ηττημένο – όπου κι εκεί υπάρχουν άλλα ανοιχτά θέματα δημοκρατίας – δηλητηριάζοντας έτσι τη δυνατότητα συναινέσεων ως προς τη δυνατότητά μας να διαφωνούμε συντεταγμένα για το μέλλον αυτής της χώρας. Το γεγονός δηλαδή ότι σήμερα έχουμε και αυτό άλυτο κάνει πιο δύσκολες τις ζωές μας. Θα τα καταφέρουμε ωστόσο.

Από ανάρτηση στην προσωπική σελίδα του αρθρογράφου στο fb