Είναι μία από τις δημοφιλέστερες συζητήσεις στις συνάξεις για την ανασυγκρότηση του λεγόμενου ενδιάμεσου χώρου, μεταξύ ΝΔ και ΣΥΡΙΖΑ. Αν υπήρχε ο Έλληνας Ρέντσι, τότε θα ήταν όλα εύκολα και απλά, θα δημιουργούνταν μια μεγάλη κεντροαριστερά, που θα κυριαρχούσε πολιτικά και θα άφηνε πίσω της τη σημερινή εικόνα του κατακερματισμού και της αποστασιοποίησης.
Θα ήταν πραγματικά ιδανικό: Αν υπήρχε ένας νέος, ωραίος, με ισχυρή πολιτική σκέψη, σπουδαία συγκρότηση, επικοινωνιακό ταλέντο, ηγετικά χαρίσματα και λοιπά και λοιπά, τότε οπωσδήποτε θα συγκέντρωνε την αποδοχή ακόμη και εκείνων που ονειρεύονται για τον εαυτό τους τον αρχηγικό ρόλο, γιατί κάποιος που φαίνεται ότι μπορεί να φέρει εκλογικές νίκες συσπειρώνει. Αλλά, αν υπάρχει, πώς θα βρεθεί; Θα ψαχτούν τα βιογραφικά πανεπιστημιακών και άλλων επιστημόνων με περγαμηνές μεταξύ 40 και 45 χρόνων; Θα γίνει η αναζήτηση μέσω fb με βάση τα πολιτικά σχόλια σε συνδυασμό με την ηλικία που φαίνεται στο προφίλ του χρήστη; Μήπως πάλι θα αξιοποιηθεί η κομματική δεξαμενή, για να βρεθεί ένα στέλεχος που βγήκε από τον κομματικό σωλήνα αλλά μπορεί να πλασαριστεί ως νέο και άφθαρτο πρόσωπο λόγω ηλικίας; Να θεωρηθεί προϋπόθεση η αναγνωρισιμότητα, άρα να γίνει το casting μόνο μεταξύ προσώπων που έχουν αποκτήσει πέραση στο κοινό μέσω τηλεόρασης; Να προτείνει καθένας από τους εμπλεκόμενους στις διεργασίες όποιους έχει στο περιβάλλον του με ανάλογα χαρακτηριστικά και να ακολουθήσει ψηφοφορία;
Ακόμη κι αν βρισκόταν ο 40άρης αρχηγός της κεντροαριστεράς, θα έπρεπε να είναι καλύτερος από τον Αλέξη Τσίπρα και από τον Σταύρο Θεοδωράκη. Όχι και τόσο εύκολο. Ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ έχει αποδείξει τις ηγετικές του ικανότητες και έχει εκπαιδευτεί πια στο ρόλο, με αποτέλεσμα να μπορεί κανείς να του καταλογίσει διάφορα σε πολιτικό επίπεδο, λαϊκισμό κ.ο.κ., αλλά όχι ότι είναι λίγος για ηγέτης. Και ο επικεφαλής του Ποταμιού μπορεί να έχει πατήσει τα 50, αλλά λόγω ιδιοσυγκρασίας και ύφους μπορεί άνετα να συνομιλήσει με τη νέα γενιά, ενώ, επειδή δεν έχει καθόλου κομματικό παρελθόν, είναι ένας πολιτικός αρχηγός που οπωσδήποτε εκφράζει το «νέο», πιο νέο δεν γίνεται.
Το θέμα για την κεντροαριστερά δεν είναι να βρει τον Έλληνα Ρέντσι, αλλά να πει και καμιά αλήθεια, αφού πρώτα παρουσιάσει το σχέδιό της για τη χώρα, τι προτείνει για να βγούμε από το αδιέξοδο και να δούμε φως μπροστά. Τα πράγματα είναι πια πολύ συγκεκριμένα: Η πλειοψηφία των πολιτικών δυνάμεων, σε επίπεδο κομμάτων και προσώπων, δίνει μάχη για την επιστροφή στο status quo ante, επενδύοντας στην ψευδαίσθηση ότι θα δανειζόμαστε από τις αγορές και στην προσδοκία ότι οι εταίροι δεν θα θελήσουν να μας αδειάσουν, για να μην αναστατώσουν την Ευρωζώνη. Η δυναμική είναι δυναμική οπισθοδρόμησης, οι εκπρόσωποι του λαϊκισμού έχουν πάρει το πάνω χέρι και η μεταρρυθμιστική διστακτικότητα έγινε αδράνεια.
Επομένως, το διακύβευμα για όποια πολιτική δύναμη ή για όποια πολιτικά πρόσωπα θέλουν να συμβάλουν στην ανακοπή αυτής της πορείας προς τα πίσω δεν είναι αν θα βρουν κάποιον που να μπορεί να «πουληθεί» ως νέος και αθώος, αλλά αν μπορούν να φτιάξουν τον οδικό χάρτη για την έξοδο από την κρίση και να μας πουν μια ιστορία που να συγκινεί ή έστω απλώς να κινητοποιεί.
Όσο επικεντρώνεται η συζήτηση στον αρχηγό, τόσο χάνεται η ουσία. Το να επιδιώκεται να γοητευτούν οι νέοι με έναν νέο πολιτικό αρχηγό είναι επικοινωνιακό κόλπο και τακτικισμός. Είναι, δηλαδή, κάτι από αυτά που κάνουν οι παλιοί.
«Ένα έξυπνο μυαλό με μια καλή καρδιά είναι πάντα ένας ανίκητος συνδυασμός». Τόσο απλά μίλησε για το τι/ποιος αξίζει ο Νέλσον Μαντέλα, που έγινε Πρόεδρος της Νότιας Αφρικής στα 77 του χρόνια και θαυμάστηκε-αγαπήθηκε-άρεσε σε ολόκληρο τον κόσμο.