Επιμένω ο αδαής στη θεωρία των μοτίβων ως επίχαρμη διαφώτιση των τεκταινόμενων του συλλογικού γίγνεσθαι. Κάτι σαν ρητορική της ιστορίας αντί του ντετερμινισμού και του απροσμέτρητα ανανταπόδοτου σημασιολογικά κυκλοκαταναγκασμού.Φτάνει πια κι η γραμμή της βίας του Μομιλιάνο. Με στάσεις και μιμήσεις παραλληλίζεται η ιστορία, που μόνον οι Lausberg, Κοϊντιλιανός, Ζηνόδοτος Ερμογένης και Ερμοκράτης ίσως και να αντιλαμβάνονταν. Άφεριμ! Ματζίριδες. Μετανάστες. Απέξω.
Απέξω θα τα πω. Αφήνοντας τις φερέλπιδες και αυτόματες αναλογίες να μη με συνεπάρουν. Όπως πρόσφατα στην Τυνησία. Ράδια καραμέλα. Με επαναστάσεις και Ταχρίρ. Εγώ είδα το Γέλτσιν να βομβαρδίζει το δήθεν Κοινοβούλιο, το συχνά επανερχόμενο μοτίβο του συγκεντρωτισμού έναντι στις κεντρόφυγες δυνάμεις. Απλό, κατανοητό, εύπεπτο;
Το κατέβασα κι αυτό από τα αποθέματα της μνήμης. Που συντηρούμε έως να πεθάνουμε. Την παιδικότητα ή και την πρώιμη εφηβεία. Τότε πρωτοείδα Παζολίνι, Κατά Ματθαίον στην αρχή αλλά μετά και τα άλλα. Και άκουγα, πού να δεις στην κρατική τηλεόραση για τον οπλαρχηγό Ντόστουν, που προσπαθούσα να μην μπερδεύω με το χριστιανό Αούν χιλιάδες χιλιόμετρα δυτικά. Η συνδήλωση και η προφανής συνάφεια τις μέρες αυτές με καταδιώκουν.
Γιατί η κατάντια του Δικαίου στο Αφγανιστάν δεν είναι παρά η κατάντια του Δικαίου στην Υεμένη και στο Αξούμ. Όσο επαίτια, σίγουρα όχι αναίτια, αρνούμαστε ρεαλιστικά να εργαστούμε (τη Δύση εννοώ) για την ειρήνη, επιτρέποντας σε εμίρηδες και μουλάδες να παραχαράσσουν το χώρο Δικαίου που οφείλαμε να διεκδικούμε τα ίδια θα παθαίνουμε.
Δεν είναι η ήττα. Όσοι βροντοφωνάζουν για τα δικαιώματα αλλά αρνούνται τα προσφυγικά κύματα, πρέπει να υποχρεωθούν σε διάλογο με την Τουρκία. Όσοι αποτασσόμαστε την ιρανική δικτατορία και την πυρηνική της απειλή, δεν πρέπει να ξεχνάμε πως δεν μπορούμε να την παραμερίσουμε ούτε αυτήν ούτε το σιιτικό κόσμο ενόψει μιας ασφαλούς μετάβασης και σταδιακής προόδου από τη Λιβύη έως την Ινδική υποήπειρο. Τι χειρότερο άλλωστε εκπροσωπεί από τις χρυσοποίκιλτες φυλακές ψυχών της Αραβικής χερσονήσου και των γύρω νήσων και μικρονήσων; Μήπως και οι χρηματοδότες της ευμάρειας και του θεάματός μας όσο και των αερομεταφορών μας δεν πασάρουν και την περίσσεια σε βόμβες και επιθέσεις σε συναυλίες ενάντια σε μικρά παιδιά που χαίρονται τα νιάτα τους ή εξοπλίζουν τους αντάρτες που πολεμούν τους φαντάρους μας σε Λιβύη, Τσαντ και Νίγηρα;
Κι εγώ θεωρώ ότι βομβιστής της παγκόσμιας ειρήνης είναι ο Πούτιν και οι συνεργάτες του. Τον βλέπω πώς ανησυχεί μήπως και οι Ταλιμπάν βρουν ανταγωνιστές στο πρόσωπο του Σάλε και των ακολούθων της οικογένειας Ντόστουν. Δεν μπορώ όμως να μη διαπιστώσω το πρόδηλο: την έντονη στρατιωτικοποίηση του καθεστώτος στην Κίνα και τη συμβολή του στην εγκαθίδρυση της κυριαρχίας των Ταλιμπάν. Την ίδια αρνητική και αιματηρή επίνευση κάποτε τη ζήσαμε στο Νταρφούρ, τώρα επαναλαμβάνεται στην Αξώμη εις βάρος των Τίγκρε.
Δεν μπορεί περίκλειστη η δημοκρατία να γίνει το πολυτελές γκουλάγκ ενός κόσμου υποταγμένου στον ολοκληρωτισμό. Ούτε αξίζει σε δημοκράτες να πιστεύουν ότι η ευημερία τους θα στηρίζεται στα γκουλάγκ των άλλων. Αλλαγή συσχετισμών τώρα. Δυτική συνεννόηση, ευρωπαϊκός προσεταιρισμός της Ρωσίας μέσω της τόσο αναγκαίας χρηματοδότησής της. Αυτό άλλωστε ζητά, ήδη από από τότε που τα πακέτα βοήθειας θα είχαν αποτρέψει τα αίματα μπροστά στο ρωσικό κοινοβούλιο.
Μπορούμε και υπό το βάρος της κλιματικής αλλαγής να μιλήσουμε ειλικρινά με όσους μας δεσμεύουν στην Αραβική χερσόνησο; Αυτό θα έμοιαζε επανάσταση.