Για άλλη μια φορά! Σ’ αυτή τη χώρα δεν πλήττεις ποτέ! Μαζί με το… Μακεδονικό ήρθαν το συλλαλητήρια και οι δηλώσεις τού Μίκη, τις οποίες εξέλαβα ως… θεατρική, επιθεωρησιακή παραγωγή «κατάρριψης των εθνικών διχασμών» μέσα από τις παράφορες δηλώσεις του. Σειρά τώρα, έχει η Nov-ART-is!
Επίτηδες τοποθετώ το ART με κεφαλαία, για να αναρωτηθούμε πώς στο διάολο έμπλεξε η… Τέχνη μέσα σ’ αυτό το σκάνδαλο.
Να λοιπόν που άλλοι φροντίζουν για μας χωρίς εμάς, όπως λέει και το άσμα, προκειμένου να μας… διασκεδάζουν ποικιλοτρόπως με την επικαιρότητα…
Εγώ θα σταθώ στο ενδιάμεσο της λέξης. Αυτό το art με ξεπερνάει. Και καθότι στον προφορικό λόγο εκείνο το art τονίζεται ιδιαιτέρως και μένει στο αφτί ως κυρίαρχο στοιχείο τής λέξης, με τους συνειρμούς να έρχονται για να φτιάξουν το δικό τους «παιχνίδι»… Μα, σκέφτομαι, πώς είναι δυνατόν να εμπλέκεται η art (η Τέχνη) σε ένα φαρμακοβιομηχανικό διεθνές σκάνδαλο που εμπλέκει έμμεσα και άμεσα υψηλά πολιτικά πρόσωπα, πρώην πρωθυπουργούς-υπουργούς και γραμματείς, οι οποίοι-βεβαίως-θα καταθέσουν μηνύσεις για να προστατεύσουν την υπόληψή τους από τη λασπολογία εις βάρος τού καθαρού και τιμίου προσώπου τους.
Μμμμμμ… Και πάλι αντιπαλότητες, πόλεμος, ιαχές και οσμή σκανδάλων, πάνω σε υπαρκτά γεγονότα, καταγγελίες εκατέρωθεν και ξεκίνημα μιας μεγάλης δικαστικής υπόθεσης, η οποία θα κρατήσει καμιά… δεκαριά χρόνια, θα κριθεί (κι αυτή) με βάση τις πολιτικές ισορροπίες και θα προστατευθούν, για άλλη μια φορά, εκείνοι που ίσως υποπτευόμαστε από τώρα, με κριτήριο κατά βάση, τη συμπάθεια ή αντιπάθεια που τρέφουμε για τον κάθε πολιτικό ξεχωριστά, πέρα από τα ντοκουμέντα…

Ασχολούμαι με την Novartis, παρόλο που είναι υπόθεση την οποία δεν κατέχω παρά μόνο χοντρικά σημεία της εδώ και αρκετούς μήνες, δίχως να ενδιαφερθώ να μάθω περισσότερα. Έτσι, ομολογώ πως δεν γνωρίζω σε βάθος όλα τα στοιχεία ώστε να είμαι απόλυτα βέβαιος ότι όντως είναι ένα καραμπινάτο οικονομικό σκάνδαλο, από τη δεξιά δεξαμενή. Δεν μπορώ να χώνομαι εγώ, ένας καλλιτέχνης τής μουσικής, σε τέτοιου είδους πολιτικές διαμάχες και να καταναλώνω εργατοώρες για μια υπόθεση που με οδηγεί να περιστρέφομαι γύρω από το ίδιο σημείο. Ό,τι και να γίνει, οποιαδήποτε έκβαση κι αν πάρει η υπόθεση, ο παρονομαστής του κλάσματος θα είναι ο ίδιος. Δεν θα βοηθήσει η αποκάλυψη ακόμη ενός οικονομικού σκανδάλου όπου, το μόνο που ίσως συμβεί στο τέλος, θα είναι η μεταφορά κάποιων ψήφων από τη Ν. Δημοκρατία, στον ΣΥΡΙΖΑ… Τίποτα άλλο. Δεν θα βοηθήσει τη χώρα να κάνει βήματα εμπρός. Θυμηθείτε την πλημμυρίδα σκανδάλων που έλαβαν χώρα σ’ αυτά τα μεταπολιτευτικά χρόνια (Κοσκωτάς, η δίκη τού αιώνα, το «βρώμικο» ’89, το Βατοπέδι, Ζήμενς, χρηματιστήριο, μίζες για τα οπλικά συστήματα κ.α.).
Και τι έγινε; Ποιο το ουσιαστικό αποτέλεσμα μετά απ’ όλα αυτά; Καθόμασταν στις πολυθρόνες μας παραγγέλνοντας σουβλάκια, πίτσες και μπύρες, παρακολουθώντας τις τηλεοπτικές αντεγκλήσεις και ξεκατινιάσματα που πρέπει να παραδεχτούμε πως κινήθηκαν μέσα στο γνώριμο εμφύλιο κλίμα του… περιούσιου λαού μας. Πνευματική φτώχια και μιζέρια είναι όταν παρακολουθείς πολιτικές (δήθεν) συζητήσεις με την λογική και την αντίληψη ποδοσφαιρόφιλου…

Πού θα μας πάει λοιπόν άλλη μια σκανδαλοϋπόθεση;
Στα ίδια και απαράλλαχτα μονοπάτια. Θα τροφοδοτήσει τον ριζωμένο από παλιά διχασμό, τη σκανδαλοθηρία, το κομματικό μίσος, το οποίο ανέκαθεν ήταν και θα είναι τ ο ξ ι κ ό σ’ αυτή την ανατολικοδυτική χώρα!
Εν τάξει, δεν θα υποστήριζα πως πρέπει να ακυρωθεί ή να κουκουλωθεί ένα τέτοιο υπαρκτό θέμα, που δεν είναι της φαντασίας, αλλά, πρέπει να παραδεχτούμε παράλληλα πως η εμφάνιση τέτοιων υποθέσεων, εν τέλει, δεν αφήνουν περιθώρια για αναγκαίες συναινέσεις, συμμαχίες και στοιχειώδη ομόνοια του ελληνικού λαού, όταν θα χρειαστούν οι πολιτικές δυνάμεις για να συμφωνήσουν πάνω σε σοβαρά εθνικά θέματα.
Αυτή την σημαντική πολιτική στιγμή σκέφτομαι κάθε φορά που οι κομματικοί αρχηγοί τσακώνονται σαν τα κοκόρια στο κοτέτσι… Σκέφτομαι ότι είναι αναγκαίο να βρεθεί μια φόρμουλα, ένας τρόπος, ένας κώδικας συνεννόησης για την αντιμετώπιση των σκανδάλων. Είναι,νομίζω, θέμα ομαλότερης λειτουργίας τού κρατικού μηχανισμού, γύρω από τις αναγκαίες και απαραίτητες ενέργειες περί ομαλών συνεννοήσεων που θα πρέπει να θεσμοθετηθούν. Η κομματική, παραταξιακή… αντεκδίκηση πάνω σε τέτοια σκάνδαλα, μόνο καταστροφή μπορεί να φέρει.
Το θέμα Nov-art-is μας περίμενε και τώρα ήρθε για να προσφέρει περισσότερη πίεση στον ανελέητο ανταγωνισμό τής ανηθικότητας  των σκανδάλων. Ανταγωνισμοί που βραχυκυκλώνουν την πορεία τής χώρας και την καταντάνε «αυτιστική», περιορίζοντάς την στον μικρόκοσμό της μέσα στα στενά και ασφυκτικά όρια και ορίζοντές της. Το σκάνδαλο αυτό θα απασχολήσει όλη τη… βιομηχανία προπαγάνδας από κάθε μεριά. Τα ΜΜΕ σύσσωμα είναι ήδη ετοιμοπόλεμα για κομματικές μάχες σε κάθε επίπεδο και η μεσαία λέξη που υποδηλώνει Τέχνη (art) εξαφανίζεται δίχως καν συμβολικό λόγο και ρόλο.

Φαίνεται πως τα υπεύθυνα πολιτικά πρόσωπα, όσα κυβερνούν και όσα αντιπολιτεύονται, θεωρούν πως υπάρχει χρόνος και χώρος για να ξετυλιχτούν και να αποκαλυφθούν οι σκοτεινές πλευρές τού αμαρτωλού συστήματος σε κάθε επίπεδο και σε κάθε κρυφή γωνία. Η art τής πολιτικής, θεωρώ πως είναι το ζύγισμα του κάθε δεδομένου με στόχο να λειτουργήσει μακροπρόθεσμα και όχι βραχυπρόθεσμα. Η σκανδαλοθηρία ήταν και είναι ένα… καλό μέσον για εκφοβισμό, για παραδειγματισμό, ένα μέσον απειλής που παραμονεύει να εμφανιστεί την κατάλληλη στιγμή, για να χτυπήσει τον αντίπαλο την κατάλληλη στιγμή.
Η κυβέρνηση είναι υποχρεωμένη να ξεπεράσει (όχι να κρύψει) τα εφήμερα «κέρδη» από ένα σκάνδαλο, έστω κι αν αυτό μπορεί να την δικαιώσει στον δικό της κόσμο. Θα πρέπει, αυτό περιμένουμε από κείνη, να θωρακίσει με τους κατάλληλους νόμους και θεσμούς την Δημοκρατία μας, ώστε, στο μέλλον, το όποιο χέρι κινηθεί προς το… βάζο με το μέλι να κόβεται σύριζα πριν… μπει μέσα. Ο ζημιογόνος βίος και πολιτεία τής Novartis, εις βάρος τής οικονομίας, καταλήγει σε εμάς τους πολίτες, αλλά η τιμωρία των υπευθύνων θα πρέπει να γίνεται με στοιχεία στις δικαστικές αίθουσες, γιατί διαφορετικά θα προσθέσει επιπλέον γκρίζες πινελιές στο πολιτικό σύστημα, το οποίο μακροπρόθεσμα θα δυσκολέψει τις επικοινωνίες μεταξύ των πολιτικών κομμάτων και της κοινωνίας. Ήδη αισθάνομαι την ατμόσφαιρα βαριά.
Έχουμε περιθώρια για περισσότερες a priori τιμωρητικές «ποινές»; Ήδη ολόκληρο κίνημα, με τη σημαία τού παλαιού κραταιού ΠΑΣΟΚ, τιμωρήθηκε από τον λαό και τον χρόνο όπως θα έπρεπε. Βέβαια μαζί με τα ξερά, κάηκαν και τα χλωρά. Το μαζικό κίνημα του ’81, πλέον δυσκολεύεται να ξαναστήσει τα κομμάτια του. Τώρα η απειλή πολιτικής συρρίκνωσης θα έχει άλλον παραλήπτη, που εκπροσωπεί ένα μεγάλο κομμάτι τού ελληνικού λαού. Πάμε σαν άλλοτε; Η εξέλιξη θα είναι αντίστοιχη; Θα θυμίσει παρελθόν;
Πραγματικά δεν ξέρω. Γνωρίζω μόνο το ότι η κυβερνητική Αριστερά (με όποια…  δεξιά μορφή κι αν συνυπάρχει) βρίσκεται μπροστά σε μια υπόθεση την οποία, εάν δεν την χειριστεί με σύνεση και διαύγεια, πολύ φοβούμαι πως θα της γυρίσει μπούμερανγκ.
Θα πρέπει να παίξει στο πολιτικό σκάκι τη σωστή κίνηση, για να «σώσει» την πατρίδα περισσότερο από μια παρτίδα…
Η art τής πολιτικής σκέψης, θα πρέπει να πρυτανεύσει στο σκάνδαλο Novartis.