—του Γιάννη Παπαθεοδώρου για τη στήλη Ανώμαλα Ρήματα—
Στην πρόσφατη κοινοβουλευτική κόντρα του με την κ. Μπακογιάννη, ο πρωθυπουργός ανέφερε τα εξής : «θα ήταν δικαιολογημένη μια μικρή οίηση σε κάποιον που δεν προέρχεται από «τζάκι»» και κατάφερε στα σαράντα του να γίνει πρωθυπουργός». Τα λόγια του έχουν ιδιαίτερο ενδιαφέρον ακριβώς επειδή στη σύντομη βιογραφική αυτοπροβολή του, ο πρωθυπουργός εκφράστηκε —σε τρίτο πρόσωπο— με μια διατύπωση αρκετά θολή και προβληματική. Γιατί άραγε «θα ήταν δικαιολογημένη» και κυρίως από ποιους και πόσους, αυτή η «μικρή οίηση»; Επίσης, επειδή σύμφωνα με τα λεξικά, η οίηση είναι συνδυασμένη με την έπαρση και την αλαζονεία είναι μάλλον σίγουρο ότι δεν υπάρχει η έννοια της «μικρής οίησης», που επικαλέστηκε ο κ. Τσίπρας. Τέλος, η αναφορά στην ηλικία συνιστά από μόνη της όχι μόνο ένα φραστικό αλλά και ένα θεσμικό ατόπημα : το έτος γέννησης του κ. Τσίπρα αφορά το ληξιαρχείο αλλά δεν αφορά την επίσημη εκπροσώπηση της χώρας από τον εκάστοτε πρωθυπουργό της. Η χώρα άλλωστε γνώρισε και άλλους επίδοξους πρωθυπουργούς που ηλικιακά διένυαν τη «δεκαετία των σαράντα» και εξελέγησαν όταν πενηντάρισαν — με τα γνωστά αποτελέσματα. Θα έφταιγε, βέβαια, το γεγονός ότι αυτοί ήταν από «τζάκι», ενώ ο κ. Τσίπρας είναι μάλλον το «παιδί του λαού»? αυτού του «λαού» που διαρκώς επικαλείται ο ίδιος, όταν πρόκειται να τον μετατρέψει σε αντικείμενο της δημαγωγικής ρητορείας του.
Προφανώς είναι και νόμιμη και θεμιτή η ατομική περηφάνια ενός πολιτικού, που από οποιαδήποτε θέση υπηρετεί τη βούληση των πολιτών και τα κρίσιμα συμφέροντα της χώρας του. Αλλά η περηφάνια δεν έχει καμία σχέση με την οίηση. Η οίηση δεν δικαιολογείται και, πάντως, δεν μπορεί να ανήκει στο ήθος της αριστεράς. Δεν ξέρω βέβαια αν ο κ. Τσίπρας αναγνωρίζει αυτό το ήθος. Παιδί του κομματικού σωλήνα ο ίδιος, διέπρεψε στον «κομματικό συνδικαλισμό»? γεγονός που του επέτρεψε τη γρήγορη άνοδο στην ηγεσία ενός παλαιοημερολογίτικου κόμματος, το οποίο μετά το τέλος του «υπαρκτού σοσιαλισμού» άλλοτε κοιτούσε προς την «αντιπαγκοσμιοποίηση», άλλοτε προς τον τσαβισμό και άλλοτε προς το νεοκομμουνισμό…
Διαβάστε τη συνέχεια στο dim/art