Την ώρα που εμείς ασχολούμαστε, με το αν θα πρέπει να επιλέξουμε πρόεδρο της Δημοκρατίας “κατεψυγμένο ή νωπό” στην αυγουστιάτικη Ευρώπη, συνεχίζουν να τρέχουν εξελίξεις που θα μπορούσαν να μας φέρουν μπροστά σε ένα φθινοπωρινό τοπίο, πολύ διαφορετικό από εκείνο που είχαμε στη φαντασία μας. Ο πρόεδρος της ΕΚΤ ρίχνει κάποιες μπηχτές για την ανάγκη ενός μεγάλου σχεδίου επενδύσεων στην Ευρώπη και εξαγριώνει το Βερολίνο, που βλέπει πίσω από αυτό τις γαλλο-ιταλικές επιθυμίες για χαλάρωση της πολιτικής λιτότητας.
Η κυβέρνηση της Γαλλίας διαλύεται επειδή ο υπουργός Οικονομικών της δεν σταματούσε να στηλιτεύει την γερμανική εμμονή στην περίφημη “δημοσιονομική προσαρμογή”, που όχι μόνο δεν μειώνει τα χρέη των χωρών του Νότου αλλά οδηγεί τις κοινωνίες στα πρόθυρα ενός ιδιότυπου εμφύλιου πολέμου, όπου μοναδική έγνοια ανθρώπων φτωχοποιημένων και απελπισμένων είναι η καθημερινή τους επιβίωση.
Και την ίδια στιγμή η Σκωτία ετοιμάζεται για ένα δημοψήφισμα, που θα κρίνει την αποχώρηση της από τη Μεγάλη Βρετανία, η οποία από τη μεριά της επιμένει ότι θα προχωρήσει σε άλλο δημοψήφισμα για να επαναδιαπραγματευτεί τη σχέση της με την ΕΕ, χωρίς και αυτή να αποκλείει την πλήρη αποχώρηση.
Το δημοψήφισμα στη Σκωτία που απέχει μόλις τρεις εβδομάδες έχει και ένα πρόσθετο ενδιαφέρον επειδή σε μια Ευρώπη, όπου οι αποσχιστικές τάσεις έχουν γίνει μόδα, μπορεί να αποτελέσει ένα “προηγούμενο”, για το οποίο οι Βρυξέλλες δείχνουν μέχρι τώρα ότι δεν έχουν ακριβώς σχέδιο για να το αντιμετωπίσουν. Κανείς δεν έχει καταλάβει για παράδειγμα αν η Σκωτία στην περίπτωση που αποφάσιζε ότι χωρίζουν οι δρόμοι της με την Αγγλία θα γινόταν αυτομάτως το επόμενο 29ο μέλος της ΕΕ. Ή τέλος πάντων ποιά ακριβώς θα είναι η διαδικασία που θα τηρηθεί, αφού στο Εδιμβούργο έχουν αποσαφηνίσει από πολύ νωρίς ότι θέλουν να παραμείνουν σε κάθε περίπτωση μέλος της Ενωσης. Το μόνο που φαίνεται να ελπίζει η Κομισιόν του κυρίου Μπαρόζο είναι ότι τελικά θα δικαιωθούν τα προγνωστικά, που δείχνουν ένα προβάδισμα του “ΟΧΙ” στην ανεξαρτησία και έτσι δεν θα χρειαστεί να πιάσουν στα χέρια τους μια ακόμα καυτή πατάτα.
Εμφανίζονται πάντως και κάποιες παραδοξότητες όπως για παράδειγμα να ιδρύονται οργανώσεις Πολωνών και Ιταλών μεταναστών, που τάσσονται υπέρ της ανεξαρτησίας με το σκεπτικό ότι θα προτιμούσαν να ζουν ως Ευρωπαίοι πολίτες σε μια ευρωπαϊκή Σκωτία, από το να βρεθούν ως “πολίτες δεύτερης κατηγορίας” σε ένα Ηνωμένο Βασίλειο εκτός ΕΕ. Αυτά και άλλα ενδιάφεροντα είναι οι “νωπές ειδήσεις” από την Ευρώπη, που θυμίζει ένα παλιό βαρύ χαλί με όμορφα σχέδια που έχει αρχίσει να ξεφτίζει και να ξηλώνεται στις άκρες του, χωρίς κανείς να μπορεί να βρει τρόπο να το συντηρήσει.
Αλλά εμείς προτιμάμε κατεψυγμένες αντιπαραθέσεις, που μας κρατάνε φρέσκους στον υπέροχο μικρόκοσμό μας. Βγάζουμε σέλφις σε ελληνικά νησιά και σε ευρωπαϊκά κτήρια που τα επισκεπτόμαστε ως τουρίστες και περιμένουμε τις (εσωτερικές) εξελίξεις του φθινοπώρου, όπως ακριβώς περιμέναμε και τις εξελίξεις της άνοιξης και τις εξελίξεις του καλοκαιριού και όπως θα περιμένουμε και τις εξελίξεις του ερχόμενου χειμώνα. Περιμένουμε γενικώς, απαθώς και ανεξόδως. Μέχρι κάποια στιγμή να καταλάβουμε ότι τελικά οι μεγάλες απώλειες συμβαίνουν σιωπηλά και απαρατήρητα.