Δεν νομίζω να υπάρχει άλλη χώρα στον πολιτισμένο κόσμο σαν τη δική μας, όπου επί χρόνια έχει δεχθεί και έχει ανεχθεί τόση ανομία, τόση βία, τόσα εγκλήματα δίχως να κάνει μια προγραμματισμένη, ψύχραιμη και αποφασιστική πολιτική καταπολέμησης των αποτρόπαιων φαινομένων.
Η επιτομή αυτής της απραξίας είναι μια φράση του ανεκδιήγητου Παπουτσή: «Προτιμώ ένα σπασμένο μάρμαρο από ένα σπασμένο κεφάλι» Ωσάν ο μόνος τρόπος για να μην καταστραφεί μια πόλη είναι να ανοίγεις κεφάλια. Και ακολούθησε η επωδός-ανάσα: «Ευτυχώς δεν θρηνήσαμε νεκρούς» Σοβαρά, σπουδαίοι μου; Και οι νεκροί της Marfin τι ήταν; Αυτοκτόνοι;
Πιστεύω ότι σήμερα είμαστε μια κοινοβουλευτική δημοκρατία και μια κοινωνία που έχει πλέον ενσωματώσει και δέχεται, με μισόλογα αποδοκιμασίας, την καθημερινή, ωμή βία σε όλους τους χώρους. Και φοβάμαι ότι έχει πάψει ουσιαστικά να είναι ευνομούμενη αυτή η χώρα, έχοντας δώσει την ευκαιρία σε έκνομους με γραβάτα ή με κουκούλα να την μετατρέψουν σε ένα τόπο όπου ο καθένας από αυτούς φωνάζει και εφαρμόζει ανεμπόδιστα το σύνθημά του: «Νόμος είναι το δίκιο το δικό μου»!
Το δικό τους δίκιο απόκτησαν οι χούλιγκανς, οι παλληκαράδες του συνδικαλισμού που διαλύουν όποια θεσμική έκφραση δεν τους γουστάρει, οι μπαχαλάκηδες της γνωστής προέλευσης, τα φίδια της Χρυσής Αυγής, οι ντεσπεράδος κάθε λογής που προπηλακίζουν και κακοποιούν απρόσκοπτα πολιτικούς, απλούς πολίτες, καλλιτέχνες, δρώντες θεσμικούς που είχαν την ατυχία να έχουν απλώς άλλη άποψη. Αυτοί οι πολέμιοι των δημοκρατικών κανόνων πήραν άλλωστε ένα καλό παράδειγμα από τους γνωστούς πρυτάνεις – επιστήμες άνθρωποι! – που δεν προστάτευσαν συναδέλφους τους πανεπιστημιακούς από τους εγκάθετους. Όλοι αυτοί, λοιπόν, έχουν το δικό τους, εφαρμοσμένο πλέον, δίκαιο.
Οι μόνοι που δεν έχουν κανένα δίκιο παρέμειναν οι εκατοντάδες χιλιάδες απλοί πολίτες που βλέπουν να καταρρέουν τα πάντα γύρω τους και να διαλύεται ένα πολεοδομικό συγκρότημα πέντε εκατομμυρίων ψυχών. Οι μόνοι που δεν βρίσκουν το δίκιο τους είναι αυτοί που θέλουν να πάνε ήσυχα στις δουλειές τους, αυτοί που θέλουν να διαδηλώσουν ή να μετάσχουν σε μια κοινωνική εκδήλωση δίχως να κινδυνεύουν, αυτοί που υποφέρουν και θέλουν να διαμαρτυρηθούν μαζικά αλλά κόσμια, αυτοί που είδαν τους κόπους μιας ζωής τυλιγμένους στις φλόγες. Αυτοί ωστόσο είναι η πλειοψηφία. Και τι κάνει η συντεταγμένη πολιτεία που στηρίζεται στη συνταγματική λαϊκή κυριαρχία, δηλαδή ακριβώς στη δύναμη της πλειοψηφίας; Επιτρέψτε μου να πω: Σχεδόν τίποτα!
Τα κόμματα που κυβέρνησαν –αφήστε τα άλλα- είτε από ανικανότητα είτε από μικροκομματικούς υπολογισμούς απέφυγαν κάθε τι που θα χτυπούσε τη ρίζα του κακού, δείχνοντας αυτοκτονικές τάσεις και δολοφονική αδιαφορία προς τη δημοκρατική τάξη. Ποιος πολίτης στ’ αλήθεια, οποιασδήποτε δημοκρατικής ιδεολογίας, δεν θα στήριζε μια προσπάθεια, που με απαράβατο όρο την προστασία των δημοκρατικών και προσωπικών δικαιωμάτων, θα προγραμμάτιζε κατά των εγκληματικών ενεργειών, μια οργανωμένη πρόληψη, μια συνετή και αποτελεσματική καταστολή και αυστηρές ποινές σε διαπιστωμένες παραβατικές συμπεριφορές;
Ακούω και διαβάζω συχνά ότι προϋπόθεση για την εξαφάνιση όλων των ανομιών είναι ένα δικαιότερο κράτος, η ουσιαστική βοήθεια στις ομάδες του πληθυσμού που υποφέρουν, η ακεραιότητα των πολιτικών, η αξιοκρατία, η διαφάνεια στη δημόσια σφαίρα κλπ.
Συμφωνώ απολύτως-πως αλλιώς; Αλλά αναρωτιέμαι: Μήπως έως κατακτηθούν όλα αυτά, πρέπει να συμφωνήσουμε να γίνει κάτι τώρα; Τώρα που έφθασε και η προεκλογική περίοδος, ιδανικό προσάναμμα για κάθε είδους έκνομη ενέργεια; Διότι είναι αλήθεια ότι τη βία την νοιώθεις αληθινά μόνο όταν χτυπήσει τη δική σου πόρτα- και ακούω όλο και περισσότερα χτυπήματα σε πόρτες.
Υ.Γ.: Βούιζε μέρες το Διαδίκτυο για τις προθέσεις της αλητείας κατά του Νταλάρα. Οι μόνες που αγνόησαν την επερχόμενη βία ήταν οι δυνάμεις. «Προστασίας του πολίτη». Όσοι είναι αισιόδοξοι, να κάνουν ένα βήμα μπροστά.