Στην νομοθετική αργκό «νόμοι κουρελούδες» ονομάζονται εκείνοι οι νόμοι οι οποίοι δεν ρυθμίζουν ένα θέμα από την αρχή μέχρι το τέλος και δεν έχουν μια συνεκτική γραμμή σκέψης που να συνδέει μεταξύ τους όλες τις διατάξεις. Πρόκειται για νόμους που λειτουργούν σαν κάδοι απορριμμάτων στους οποίους ο Υπουργός ρίχνει ό,τι διάταξη θέλει να περάσει, χωρίς όμως να θέλει να προτείνει ολοκληρωμένο νομοσχέδιο για το θέμα. Συνήθως οι διατάξεις αυτές «χάνονται» μέσα στον σκουπιδοντενεκέ, κάτι που είναι ιδιαίτερα ελκυστικό για τον εκάστοτε υπουργό, μιας κι εκεί μπορεί σχετικά εύκολα να κρύψει πελατειακές εξυπηρετήσεις.
Σαν να μην ήταν, λοιπόν, ήδη αρκετή η ζημιά με τους «νόμους κουρελούδες», τώρα είναι στη νομοθετική μόδα της κυβέρνησης και οι «τροπολογίες – κουρελούδες». Κάποτε βλέπαμε νόμους που είχαν συγκολημένες διατάξεις άσχετες και φωνάζαμε για προχειρότητα, αντισυνταγματικότητα, κακή νομοθέτηση. Τώρα πια τα standards ποιότητας της νομοθεσίας έχουν πέσει τόσο χαμηλά, που θεωρείται δεδομένο ότι ένας νόμος θα είναι καλάθι που θα ρίξει μέσα κάθε υπουργείο ό,τι διάταξη του έχει ξεμείνει, όσο άσχετες κι αν είναι αυτές οι διατάξεις μεταξύ τους.
Οι ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ ανέβηκαν πίστα στον αγώνα κακής νομοθέτησης στον οποίο επιδίδονται οι ελληνικές κυβερνήσεις εδώ και χρόνια: Πλέον, έρχονται και τροπολογίες που είναι από μόνες τους ένα ξεχωριστό τέτοιο νομοθέτημα-κουρελού, δίχως συνοχή. Όπως, για παράδειγμα, η 20σέλιδη τροπολογία του υπουργείου Εσωτερικών που κατατέθηκε στο νομοσχέδιο του Υπουργείου Άμυνας, η οποία ρυθμίζει: θέματα υπηρεσιακών συμβουλίων, θέματα για τις αμοιβές των καθαριστριών των σχολείων, θέματα για τη θεώρηση μελετών που κάνουν οι Δήμοι, θέματα που αφορούν στην παράταση συμβάσεων εργασίας των εργαζομένων σε «Κέντρα Ρομά» κ.ο.κ. Αντιλαμβάνεται κανείς ότι ο νόμος που θα προκύψει θα είναι ένα τερατούργημα ατάκτως ερριμμένων διατάξεων, μιας και σε όλα τα παραπάνω θα προστεθούν οι διατάξεις για το στράτευμα, τις εξετάσεις των αξιωματικών, τον συνδικαλισμό στο στρατό κλπ.
Αυτή η νομοθέτηση είναι το πανηγύρι του πελατειακού κράτους: νομοθέτηση χωρίς ειρμό, χωρίς σχέδιο εφαρμογής με μόνο χαρακτηριστικό το ότι είναι ένα συμπίλημα μικρών και μεγάλων ρουσφετιών.