Είναι ανομολόγητο πάθος το έλλειμμά μας. Πολλά ελλείμματα, του προϋπολογισμού ίσως το επιτακτικότερο. Όσο δεν το ομολογούμε ως τη θηλειά μας των διακοσαετών οι βρόγχοι τής φεουδαρχίας και του κρατισμού θα αλληλοσυμπληρώνουν την άφωνη ακόμη κλαγγή τού ανεύρετου τραπεζικού μας συστήματος. Η πανδημία μάς κρατά, γιατί γενικώς.. καθυστερεί. Κι αν, οπόταν οι άλλοι αναδιατάσσονται, αυτό γίνεται ερήμην μας −αν εξαιρέσουμε βέβαια τις στρατιωτικές δαπάνες.
Η Ευρώπη έλαβε αποφάσεις. Ορισμένοι μιλούν για ότι ξεπέρασε μάλιστα τη διστακτικότητά της και πως επέλεξε δίχως ιδεοληπτικούς λεονταρισμούς να μην εγκαταλείψει την όποια συνοχή της και κυρίως το πρότυπο ευημερίας που εκφράζει τις τελευταίες δεκαετίες. Δεν είναι του παρόντος οι διαφωνίες, αν και πρόκειται για περισσότερο από εικασία πως το διακύβευμα σήμερα αγκαλιάζει συνολικά τη Δύση. Κιμπάρισσα Ευρώπη κι ανοιχτοχέρης Μπάιντεν δε σώζουν, κινούμενοι ανεξάρτητα, ασυντόνιστα ή ανταγωνιστικά μεταξύ τους το παγκόσμιο αστικό προβάδισμα όσο αυτό βάλλεται πανταχόθεν και υποχωρεί. Ακόμη κι η καινοτομία δε συνιστά πλέον ειδολογικό πλεονέκτημα των δυτικών κοινωνιών.
Από εκεί η ανάγκη να προετοιμαστούμε. Η ψηφιοποίηση της οικονομίας και του συναλλάγματος σύντομα, συντομότατα θα ασθμαίνει μπροστά σε βασιμότερες μεταβολές/επαναστάσεις στην έννοια και τη χρήση των αξιών πίστωσης και ανταλλαγής. Τα διάφορα ψηφιακά νομίσματα είναι, από καιρό, εδώ. Με πολλές ονομασίες, πολλαπλές εκδοχές ανταλλαξιμότητας και πλέον με κρατική στήριξη από τον κολοσσό Κίνα. Όσο κι αν αμφισβητούνται εν σχέσει με το ενεργειακό κόστος παραγωγής/υποστήριξής τους, δεν αναιρείται η διείσδυσή τους σε μικρό αλλά διογκούμενο ποσοστό και στην αγορά συναλλάγματος ως μιας εναλλακτικής (προς το παρόν) τοποθέτησης.
Και τα κράτη; Οι κοινωνίες; Με δικαιοσύνη ή με πολλή αδικία η παγκόσμια οικονομία έχει επιβάλει κανόνες νομιμότητας και ορισμένης αναδιανομής με τους όρους της προηγούμενης δεκαετίας. Επίσης, η σημασία, η δύναμη και ο ρόλος τού κράτους δύσκολα μπορεί να νοηθεί πέρα από τις δύο καίριες και προνομιακές δυνατότητές του: τη δυνατότητα έκδοσης ομολογιών και τη δύναμη της φορολογίας. Υπάρχει σχέδιο για τη διεθνική αλλά και την εθνική λειτουργία με αξίες που θα εγκυρώνονται πλέον «ανοικονομικά» ή έστω παντελώς αποκομμένα προς τα υλικά προσδόκιμα της παραγωγής;
Το συντομότερο επιβάλλεται οι οργανωμένες κοινωνίες να αντιμετωπίσουν την πρόκληση. Να την «νομιμοποιήσουν» δηλαδή. Και για να ωφεληθούν αλλά κυρίως για να μην καταρρεύσουν. Η παγκοσμιοποίηση της φορολογίας ίσως είναι μόνη λύση, πριν βιώσουμε τις πυραμίδες και το χάος που θα πληρωθεί από όσους έχουν παρά από όσους θα θέλουν να αποκτήσουν.
Και για την ΕΕ: σχεδιασμός, για ενιαία φορολόγηση, ίσως και κατάργηση του φόρου εισοδήματος με πλήρη αντικατάσταση από φόρο επί των συναλλαγών. Δεν έχω χωριό. Αν είχα, εκεί την ανάλογη εξέλιξη θα την έλεγαν ΟΜΟΣΠΟΝΔΙΑ. Αλλιώς Φίερι.