Εάν πάλι ο γραπτός νόμος είναι ευνοϊκός προς την άποψη την οποία υποστηρίζουμε,πρέπει να ισχυριζόμαστε ότι το κρίνειν κατά συνείδησιν δεν θεσπίστηκε για να μπορεί ο δικαστής να παραβιάζει το νόμο αλλά για να μη γίνεται επίορκος εάν συμβεί ν’ αγνοεί την έννοια του νόμου…Επίσης σε τίποτα δεν διαφέρει το να μην υπάρχει νόμος από το να μην εφαρμόζεται ο υπάρχων

Αριστοτέλης, Ρητορική Τέχνη Α,16-20

Συμφωνούμε με τις ιδεο-ηθικές αρχές που ενυπάρχουν στη συνταγματική τάξη,ανάμεσα στις οποίες και η νομιμοποίηση του δικαστή, ως φορέα της δικαστικής εξουσίας και ως ανεξάρτητου οργάνου της δικαιοδοτικής λειτουργίας;Θεωρούμε τη Δικαιοσύνη ως την κύρια θεσμική ασπίδα απόκρουσης οποιασδήποτε εκτροπής του Πολιτεύματος;

Ο δικαστής διορθώνει ερμηνευτικά τα σφάλματα του γραπτού νόμου[secundum legem,corrigendi causa κλπ] δίνοντας περιεχόμενο στις αόριστες έννοιες[χωρίς όμως να υποκαθιστά το νομοθέτη] ή υπ-ακούει στις απόψεις πολιτικών παραγόντων ή και ‘βαρώνων’των ΜΜΕ;

Ως γνωστόν το Σύνταγμα ορίζει τις ελευθερίες ,τις οποίες εγγυάται ο δικαστής ,αλλά η Δημοκρατία θέτει το πλαίσιο λειτουργίας  όλων των θεσμών.Με την έννοια αυτή η Δημοκρατία δημιουργεί τις συνθήκες ηρεμίας μέσα στις οποίες απονέμεται το δίκαιο.

Η Δικαιοσύνη, ως ηθική αρετή της Αλήθειας, δεν ετεροπροσδιορίζεται από πολιτικές ή κοινωνικές σκοπιμότητες γι’αυτό και η ανεξαρτησία των δικαστών δεν συνιστά προνόμιο αλλά χρέος υπηρέτησης ελευθεριών και αναχαίτησης άλλων εξουσιών.

Η αμεροληψία του δικαστηρίου και ο δίκαιος δικαστής αποτελούν την καλύτερη απόδειξη ότι η Δικαιοσύνη δεν’’συναλλάσσεται’’και δεν υπο-τάσσεται.

Ο Νόμος ιδρύει τα δικαστήρια,ο δικαστής εφαρμόζει το Νόμο και η Κυβέρνηση,όπως και κάθε πολίτης,οφείλουν να σέβονται τις δικαστικές αποφάσεις[είτε συμφωνούν ,είτε όχι με το περιεχόμενό τους].

Τόσο απλά στον πολιτισμένο κόσμο και τόσο περίπλοκα για όσους πιστεύουν ότι’’Έγκλημα είναι ό,τι βλάπτει το καθεστώς’’[όπως προέβλεπε ο ποινικός κώδικας της ΕΣΣΔ],άρα [κατα]δικάζεται εξ αρχής ως ένοχος  όποιος δεν υιοθετεί τη μία και μοναδική εκδοχή.Το ίδιο προφανώς ισχύει για όποιους ισχυρίζονται ότι δικαιούνται να πάρουν το νόμο στα χέρια τους.

ΥΓ. Οι δίκες που καθυστερούν αδικαιολόγητα[λόγω αντικρουόμενων πολιτικών παρεμβάσεων ή και ανίερων συμφωνιών],οι πολιτικές μίζες που δικάζονται[συχνά ερήμην των μιζαδόρων],οι δικαστές που απειλούνται[ από γνωστούς/άγνωστους κι από το παρακράτος],τα δόλια νομοθετικά πραξικοπήματα[που σπεύδουν να επικυρώσουν εντεταλμένοι υπηρέτες(και της Θέμιδος;)]όλο αυτό το σκηνικό γενικευμένης θεσμικής ανομίας και γενικής εκκαθάρισης λογαριασμών δεν τιμά τον πολιτισμό [νομικό και άλλο]της χώρας και δημιουργεί [μη αναστρέψιμες;] προ’υ’ποθέσεις εκτροπών.

Κράτος Δικαίου δεν είναι το [παρα]κράτος οποιουδήποτε μηχανισμού παραγωγής νόμων  και απειλής θεματοφυλάκων,στο όνομα ή με την πρόφαση οποιασδήποτε εμμονής και ιδεολογικής προπαγάνδας.

Όσο πιο γρήγορα το καταλάβουμε όλοι τόσο το καλύτερο για τη Δημοκρατία.