Η αλλαγή στην ηγεσία του ΚΚΕ, τρίτη στη σειρά στη διάρκεια της νόμιμης λειτουργίας του από το 1974, ήρθε να καταδείξει το μεγάλο αδιέξοδο με το οποίο βρίσκεται αντιμέτωπο – και – αυτό το κόμμα.
.
Θα ήταν λάθος να επιχειρήσει κανείς να εντοπίσει αυτό το αδιέξοδο μόνο στις δύο πρόσφατες εκλογικές ήττες τον Μάιο και τον Ιούνιο του 2012. Αυτές, ίσως να επιτάχυναν την αποχώρηση της Αλέκας Παπαρήγα από την ηγεσία του κόμματός της, μετά από 22 χρόνια παραμονής σ’ αυτήν, γεγονός που την είχε καταστήσει μακροβιότερο αρχηγό κόμματος – με διαφορά κάποιων μηνών από τον Ανδρέα Παπανδρέου!
.
Το αδιέξοδο στο οποίο αναφέρθηκα πιο πάνω και με το οποίο είναι αντιμέτωπο όλα τα τελευταία χρόνια το ΚΚΕ, δεν είναι άλλο από την μεγάλη αντίφαση την οποία βιώνει από το 1989, όταν μετά την παταγώδη κατάρρευση της Σοβιετικής Ενωσης και του συνασπισμού που είχε εγκαθιδρύσει στην Ευρώπη, βρέθηκε να είναι ένα κόμμα που αντί να συνεγείρει προς κάτι καινούργιο, δημιουργικό, παρέπεμπε ευθέως στην κατάρρευση, στη συντριβή ενός καθεστώτος, κατ’ επίφαση πλέον «λαϊκού», τραγικό κατάλοιπο ενός επαναστατικού οράματος που αποτέλεσε πηγή έμπνευσης για τους καταπιεσμένους λαούς ολόκληρο τον 20ο αιώνα.
.
Ωστόσο, το θλιβερό συμπέρασμα που προκύπτει μετά το τελευταίο Συνέδριο του ΚΚΕ, είναι ότι η Αλέκα Παπαρήγα αντικαταστάθηκε ως υπεύθυνη για τις εκλογικές ήττες και όχι γιατί επί 22 χρόνια κράτησε για το κόμμα της το ρόλο του οικτρού απολογητή του σοβιετικού καθεστώτος και το οδήγησε στην περιχαράκωση, την απομόνωση, την ιδεολογική αφυδάτωση και την πολιτική γύμνια, όλα αυτά που αποτυπώθηκαν εντέλει στα εκλογικά αποτελέσματα του 2012:
.
Δύο χρονολογίες ορόσημο στην πορεία της Αλέκας Παπαρήγα:
.
.
- 1993: Στην πρώτη εκλογική αναμέτρηση που συμμετέχει η Αλέκα Παπαρήγα ως επικεφαλής του ΚΚΕ, το κόμμα συγκέντρωσε ποσοστό 4,54%.
.
- 2012: Στην τελευταία εκλογική αναμέτρηση με επικεφαλής την Αλέκα Παπαρήγα, το ΚΚΕ συγκέντρωσε ποσοστό 4,50% !!
.
.
.
Να που μερικές φορές οι αριθμοί λένε την αλήθεια…
.
Και μόνο το γεγονός, ότι την ώρα που κορυφωνόταν στην Ελλάδα μια πρωτοφανής οικονομική κρίση, που γρήγορα εξελίχθηκε σε κοινωνική και πολιτική, το ΚΚΕ από τη μια επαναλάμβανε μονότονα τα τετριμμένα αντικαπιταλιστικά, αντιευρωπαϊκά κλισέ, που δεν απαντούσαν στα οξυμένα προβλήματα που αντιμετώπιζε ο ελληνικός λαός και από την άλλη, σε μια αποθέωση σεχταρισμού* -για να χρησιμοποιήσω κι εγώ μια προσφιλή στο ΚΚΕ ορολογία!- προχωρούσε στην …αποκατάσταση του Στάλιν και του Ζαχαριάδη!!
.
Κάποιος που δεν παρακολουθεί τις εξελίξεις στο ΚΚΕ από κοντά, θα μπορούσε να υποθέσει ότι η αλλαγή ηγεσίας θα οδηγούσε και σε αλλαγή πολιτικής. Ωστόσο, σχολιαστές που γνωρίζουν πρόσωπα, πράγματα, συσχετισμούς, όπως π. χ. ο Μάκης Κοψίδης, πρώην μέλος της Κ.Ε. και υπεύθυνος Τύπου του ΚΚΕ, βεβαιώνει ότι ο νέος γραμματέας του κόμματος, τον οποίο χαρακτηρίζει «γέννημα θρέμμα των μηχανισμών», δεν θα συνεχίσει απλώς την ως σήμερα πολιτική «που αποξενώνει το κόμμα από ευρύτερα στρώματα της κοινωνίας, ενώ δαιμονοποιεί κάθε πολιτική συμμαχία», αλλά αντίθετα θα την εντείνει. Ο Δ. Κουτσούμπας, κατά τον Μάκη Κοψίδη, θα κινηθεί στη σκιά των μηχανισμών που τον ανέδειξαν, ήδη αποκλείστηκαν από την Κεντρική Επιτροπή γνωστά στελέχη όπως ο Σπύρος Χαλβατζής, κοινοβουλευτικός εκπρόσωπος – ως σήμερα – του κόμματος, ενώ αναμένεται περιθωριοποίηση ή και διαγραφή των στελεχών που διαφώνησαν ανοιχτά με βασικές επιλογές της ηγεσίας.
.
Όλα αυτά, θα μπορούσε να πει κανείς, αφορούν τον κλειστό κόσμο του Περισσού. Θα παρέβλεπε, ωστόσο, το γεγονός ότι το ΚΚΕ υπό την ηγεσία του Χαρίλαου Φλωράκη, πριν περιχαρακωθεί στον εαυτό του, μετείχε ενεργά στην πολιτική ζωή, αναλάμβανε κρίσιμες ευθύνες, δεν απέκλειε συνεργασίες. Αντίθετα:
.
*Δύο φορές συνέπραξε με άλλα κόμματα της Αριστεράς, την πρώτη στις εκλογές του 1974 με το ΚΚΕ Εσωτερικού και την ΕΔΑ στο σχήμα της Ενωμένης Αριστεράς και τη δεύτερη, το 1989, όταν με την Ελληνική Αριστερά δημιουργούσαν το Συνασπισμό της Αριστεράς και της Προόδου.
.
*Δύο φορές επίσης συμμετείχε σε κυβέρνηση συνεργασίας, την πρώτη φορά τον Ιούνιο του 1989, στη συγκυβέρνηση με τη Νέα Δημοκρατία (για την παραπομπή του Ανδρέα Παπανδρέου στο Ειδικό Δικαστήριο, με κατήγορο τον Νίκο Κωνσταντόπουλο) και τη δεύτερη, το Νοέμβρη του 89, στην Οικουμενική Κυβέρνηση με τη Ν. Δ. και το ΠΑΣΟΚ.
.
Και ύστερα, ήρθε η Αλέκα Παπαρήγα. Που αναδείχτηκε το 1991γενική γραμματέας του ΚΚΕ και η πρώτη της «δουλειά» ήταν να διασπάσει το Συνασπισμό αποχωρώντας από αυτόν, να έρθει σε σύγκρουση με δεκάδες στελέχη κυρίως της νεότερης γενιάς (Αλαβάνος, Δαμανάκη, Ανδρουλάκης, Λαφαζάνης κ. ά., που παρέμειναν στο Συνασπισμό), για να αποδυθεί σ’ έναν ατέρμονο αγώνα ιδεολογικής «καθαρότητας» και πολιτικής αδιαλλαξίας, του στιλ «όλοι τους και μόνοι μας».
.
Υπό την ηγεσία της Αλέκας Παπαρήγα είναι που το ΚΚΕ κατόρθωσε να μην αφορά κανέναν άλλο η ύπαρξή του παρά μόνο το ίδιο και τον μικρόκοσμό του. Από την άλλη, θα ήταν παράλειψη να μην επισημάνει κανείς μια άλλη, απόλυτα θετική πλευρά της Αλέκας Παπαρήγα. Αυτή της άψογης κοινοβουλευτικής παρουσίας! Όσο κι αν φαίνεται ή και να είναι αντιφατικό για ένα κόμμα που έχει ως στόχο του την ανατροπή του αστικού / καπιταλιστικού καθεστώτος, το ΚΚΕ λειτούργησε με πλήρη σεβασμό της – αστικής – κοινοβουλευτικής λειτουργίας.
.
Διατηρώντας πάντα την πολιτική αδιαλλαξία του κόμματός της, κάνοντας απόλυτα διακριτή τη δική της άποψη για όλα τα ζητήματα, η Αλέκα Παπαρήγα, αλλά και τα άλλα κοινοβουλευτικά στελέχη του ΚΚΕ, αντιπαρατέθηκε πολιτικά και δεν κατέφυγε σε προσωπικές επιθέσεις, δεν υιοθέτησε τη χυδαία συνθηματολογία της «πλατείας», που μετέφεραν στην αίθουσα του Κοινοβουλίου άλλα κόμματα, ακόμη και της «αριστεράς», ενώ και εκτός Βουλής είναι γνωστό ότι μέλη και στελέχη του ΚΚΕ είναι που απέκρουσαν και απέτρεψαν επιθέσεις για «ντου» στο Κοινοβούλιο, στις οποίες πρωτοστάτησε το ακροδεξιό/ακροαριστερό αμάλγαμα της «άνω πλατείας»…
.
Μπορεί η Αλέκα Παπαρήγα να μη διέθετε τη ρητορική ευφράδεια ιστορικών ηγετών της Αριστεράς, όπως ο Ηλίας Ηλιού ή ο Λεωνίδας Κύρκος, ή και τη λαϊκή σοφία του Χαρίλαου Φλωράκη, κληρονόμησε όμως το κοινοβουλευτικό ήθος τους που τους έκανε σεβαστούς στους πολιτικούς τους αντιπάλους. Και από αυτή την άποψη, είναι θετικό που η Αλέκα Παπαρήγα παραμένει στο Κοινοβούλιο ως εκπρόσωπος του κόμματός της σ’ αυτή τη μεταβατική φάση που διέρχεται το ΚΚΕ, μέχρις ότου η νέα ηγεσία του διαμορφώσει τα δικά της πολιτικά χαρακτηριστικά.
.
Και κάτι τελευταίο, όχι και τόσο άσχετο όπως από πρώτη άποψη μπορεί να φανεί. Πριν από αρκετές ημέρες και πάντως πριν από το Συνέδριο του ΚΚΕ, παρακολούθησα μια συνεδρίαση της Βουλής, στην αρχή της οποίας συζητήθηκαν επίκαιρες ερωτήσεις και όπως συμβαίνει συνήθως στην αίθουσα ήσαν μόνο οι βουλευτές που μετείχαν στη συζήτηση. Στη συνέχεια, καθώς το επόμενο θέμα της ημερήσιας διάταξης αφορούσε τη συζήτηση νομοσχεδίου για την προσέλκυση επενδύσεων, η προσέλευση των βουλευτών άρχισε να γίνεται πυκνότερη και τα έδρανα σιγά-σιγά να γεμίζουν.
.
Στο πρώτο έδρανο της «πτέρυγας» της αξιωματικής αντιπολίτευσης, εκεί που κάθεται ο Πρόεδρος της Κοινοβουλευτικής Ομάδας, με το που μπήκε στην αίθουσα εγκαταστάθηκε η κ. Ζωή Κωνσταντοπούλου… Δίπλα ακριβώς, το έδρανο στο οποίο κάθεται η Πρόεδρος της Κοινοβουλευτικής Ομάδας του ΚΚΕ, ήταν άδειο. Η κ. Λιάνα Κανέλλη, με αρκετά χρόνια κοινοβουλευτικής παρουσίας, που επίσης εκείνη της στιγμή μπήκε στην αίθουσα, κάθισε στο πίσω έδρανο…
.
Τελικά, τίποτε δεν είναι τυχαίο και άνευ σημασίας…
.
Υ.Γ. Είχα ολοκληρώσει το γράψιμο, όταν διάβασα την πρώτη συνέντευξη του νέου γ.γ. της Κ.Ε. του ΚΚΕ στον Κυριακάτικο Ριζοσπάστη. Όπου, ο κ. Κουτσούμπας καλείται να διευκρινίσει τι σημαίνει η θέση του Συνεδρίου, να γίνει το ΚΚΕ «κόμμα παντός καιρού» και εξηγεί:
.
* «Το κόμμα θα πρέπει να είναι ικανό να παλεύει κάτω από οποιεσδήποτε συνθήκες, με στόχο τη συγκέντρωση δυνάμεων, προετοιμασμένο για τη στιγμή που η πορεία των εξελίξεων και της ταξικής πάλης θα θέσουν στην ημερήσια διάταξη το ζήτημα της κατάκτησης της εξουσίας από την εργατική τάξη, με τη στήριξη ή ανοχή των άλλων σύμμαχων λαϊκών στρωμάτων, για την οριστική απαλλαγή τους από την εκμετάλλευση και την καταπίεση…»
.
.
Λίγο μεταφυσικό μου φαίνεται αυτό το, «συγκεντρώνουμε δυνάμεις ώστε να είμαστε έτοιμοι όταν η πορεία των εξελίξεων και της ταξικής πάλης θέσουν το ζήτημα της κατάκτησης της εξουσίας» !! Κάτι σαν, με νηστεία και προσευχή – μέρες που ’ναι – να είμαστε έτοιμοι όταν έλθει εν τη Βασιλεία Του…
.
.
.
.
*Σεχταρισμός: Όρος που χρησιμοποιείται στο εργατικό κίνημα και δηλώνει την απόσπαση ή απομόνωση των επαναστατικών εργατικών οργανώσεων ή κομμάτων από τις εργατικές μάζες (Μείζον Ελληνικό Λεξικό Τεγόπουλου – Φυτράκη).