Γεννήθηκε στις 5 Νοεμβρίου του 1883. Αυστηρός καί λιτός στρατιωτικός στα, προ της Κατοχής, χρόνια εντάχθηκε πολιτικά στο βενιζελικό στρατόπεδο και ήταν επικεφαλής εκστρατευτικού σώματος στην Ουκρανία, το 1922 με το προσωνύμιο Μαύρος Καβαλάρης. Ήταν φανατικός αντιβασιλικός κι αυτό συχνά τον οδηγούσε σε πρώιμες υπερβολές. Μαζί με τον Στ. Γονατά ήταν οι πρωτεργάτες και οι δημιουργοί της Επαναστατικής Επιτροπής, η οποία με την ανοχή του Βενιζέλου ανέλαβε την χώρα για σύντομο διάστημα μετά την Μικρασιατική Καταστροφή και κύρια εργασία της, τον γρήγορο καταλογισμό ευθυνών και τον κολασμό των υπευθύνων. Έτσι προέκυψε η εκτέλεση των 6, πράξη που τα πρώτα χρόνια θεωρήθηκε θεία Νέμεσις , αργότερα όμως η ιστορική ανάγνωση την κατέταξε στα πλαίσια του αμφιλεγόμενου και της πρόκλησης ενός νέου Διχασμού. Φλέρταρε ιδεολογικά, κατα διαστήματα , με την ιδέα μιας σύντομης δικτατορίας αλλά χωρίς περισσότερα. Το 1935, προσπάθησε δια της βίας να επαναφέρει τον Βενιζέλο, αποτυγχάνοντας . Ήταν και το κύκνειο άσμα μιας φανατικής ιδεοληψίας υπέρ ενός αντιβασιλικού και αντισυναινετικού βενιζελισμού.
Έζησε επί μακρόν αυτοεξόριστος στην Γαλλία, όπου διήνυσε και το πιο μεγάλο μέρος της Ελληνικής Κατοχής, ενώ οι φήμες έλεγαν πως ήταν ο καθοδηγητής του ΕΔΕΣ, κυρίως εξαιτίας της παρουσίας σ΄αυτόν του στενού πολιτικού φίλου Κομνηνού Πυρομάγλου, κάτι που έμεινε, όμως εσσαεί νεφελώδες.
Η όποια πολιτική συμβολοποίησή του αναφέρεται στα μετακατοχικά χρόνια, όπου με το προοδευτικό κεντρώο κόμμα του, την ΕΠΕΚ,έγινε πρωθυπουργός, κήρυκας των δημοκρατικών αλλαγών και πολιτικός της επίμονης συνδιαλλαγής, συναίνεσης και ειρήνευσης. Το βασιλικό παρακράτος κυριολεκτικά σαμποτάρισε την πολιτική καταλαγιασμού των εμφυλιοπολεμικών παθών, ουσιαστικά ακυρώνοντάς τον με την εκτέλεση Μπελογιάννη, Μπάτση και των άλλων.
Στην πολιτικά κερματισμένη δεκαετία του 1950, η ΕΠΕΚ τού Πλαστήρα μάζεψε τα προοδευτικότερα στοιχεία του Κέντρου και συνεργάστηκε με τον Σβώλο, τον Τσιριμώκο, τον Ηλιόπουλο και άλλους αντιστασιακούς Σ/Δημοκράτες, εκινείτο δε τηρουμένων των αναλογιών και της εποχής, στις παρυφές μιας πρωτόλειας εκδοχής ενός ριζοσπαστικού Σ/δημοκρατικού Κέντρου, αντίθετα με τους συντηρητικότερους Σ.Βενιζέλο και Γ. Παπανδρέου. Πέθανε σε ράντζο εκστρατείας στο σπίτι του στην Λυκόβρυση, ολοκληρώνοντας την λιτή ζωή του.
Μεγάλες πολιτικές επιτυχίες δεν πρόλαβε να έχει, ωστόσο η ώριμη και ενοχλητική στο Παλάτι, μετριοπάθειά του εξόργιζε τους Άνακτες και το παράλληλο κράτος τους.
Αγάπησε την πατρίδα του, την Καρδίτσα, ουσιαστικά κι όχι τοπικιστικά και φρόντισε για την κατασκευή του Φράγματος και την δημιουργία της τεχνητής Λίμνης Πλαστήρα.
Το έργο του δυσανάλογο με την συμβολοποίησή του, ωστόσο ήταν από τους πολύ λίγους κορυφαίους εκείνων των καιρών, που επιζητούσε συναινέσεις κι όχι καινούργιους διχασμούς, στην ύστερη μεταβενιζελική ζωή του.
————————————————————————-
Υ.Γ. Κατά διαστήματα πολύ προπολεμικά φλέρταρε με τον Μουσουλινικό φασισμό της περιόδου των εθνών – κρατών, ως μεταβατικής δικτατορίας προς την Δημοκρατία και την αποπομπή της Βασιλείας….Δεν ήταν φασίστας ποτέ του, όμως, απλώς καμιά φορά είχε πρώιμες αφελείς απόψεις για το πως θα θεμελιώνονταν η Αβασίλευτη Δημοκρατία…Πρωτογενείς σκέψεις, που ποτέ δεν προώθησε …το αντίθετο μάλιστα…..Ένας καλοπροαίρετος μπρουτάλ και – ίσως – απαίδευτος δημοκράτης με στρατιωτική παιδεία εκείνων των χρόνων.