Η εκλεγμένη κυβέρνηση της χώρας – μόνο οι αφελείς δεν το βλέπουν αυτό – μένει προσηλωμένη στον στόχο της: την επιδίωξη της καθολικής εξουσίας. Ετσι δεν θα την απασχολήσει ποτέ η απάντηση στο ερώτημα «πώς δημιουργείται μια νέα θέση εργασίας» ούτε ποιες είναι οι αληθινές προϋποθέσεις βελτίωσης της ζωής των ανθρώπων. Η καθυστερημένη πολιτική της συνείδηση μόνο την εξουσία αναγνωρίζει ως αίτημα και μόνο γι’ αυτό εργάζεται. Η πολιτική αυτή αντίληψη κυριαρχίας διαποτίζει τον κυβερνητικό λόγο και τις κυβερνητικές πράξεις. Το σύνολο των κυβερνητικών πρακτικών εμπεριέχει συνειδητά μια επιλογή προσβολής και ταπείνωσης των ανθρώπων. Πρόκειται για ένα υπέρτερο στάδιο πολιτικής παρακμής στο οποίο αργά, σταθερά και οδυνηρά εγκαθίσταται η χώρα.

Χύδην μαρξιστές οι κυβερνώντες, έχουν πάντως από τη θεωρία συγκρατήσει ότι χρειάζεται πάντοτε ένα «πομπώδες συμπλήρωμα δικαίωσης». Με δεδομένη την ιδεολογική και πολιτική ανεπάρκεια της σύνολης αντιπολίτευσης, εύκολα συντηρείται το σαθρό κυβερνητικό πομπώδες συμπλήρωμα δικαίωσης: πάταξη της διαπλοκής, υπεράσπιση του δημοσίου συμφέροντος, διαφάνεια, νομιμότητα.

Γνωρίζουμε ότι η αλήθεια βρίσκεται πάντοτε στον αντίποδα των λεγομένων της εξουσίας. Ετσι εδώ η κυριαρχία, κρυπτόμενη πίσω από το πομπώδες συμπλήρωμα, επιδιώκει την επιβολή της. Το σχέδιο είναι η μετάπλαση της διαπλοκής, η κατάργηση της διαφάνειας και η μεταποίηση εν τέλει της νομιμότητας.

Η ψευδοεπαναστατική μέθη που χαρακτηρίζει τους κυβερνητικούς είναι μια κατάσταση παραζάλης. Νομίζουν ότι αυτό που διακηρύσσουν αυτό και υπάρχει. Ως  χύδην μαρξιστές δεν κατανόησαν ποτέ τι σημαίνει ψευδής συνείδηση. Δίπλα, όπως συμβαίνει πάντα, η πραγματικότητα κρατάει τα δικαιώματά της. Και η πραγματικότητα αυτή είναι που, ως βίωμα και ως εμπειρία των πραγματικών ανθρώπων οι οποίοι πάσχουν και πασχίζουν στην Ελλάδα του 2016, θα καθορίσει και στον μικρό και στον μεγάλο χρόνο τη ροή των πραγμάτων.

Η κυβέρνηση αργά ή γρήγορα θα κατανοήσει και αυτή ότι υπάρχουν νίκες που φέρουν μέσα τους την ήττα.