athensvoice.gr
Επόμενος σταθμός Ευαγγελισμός. Next station Evagelismos. Όπως και να το σκεφτείς, έχει κάτι καθησυχαστικό αυτή η συζήτηση που μας απασχόλησε τις προηγούμενες μέρες. Δείχνει ότι παρά τα ακόμα πολύ σοβαρά προβλήματα, αρχίζουμε να έχουμε την πολυτέλεια να συζητάμε και για πράγματα που δεν είναι κρίσιμα για την ίδια τη ζωή μας. Περάσαμε μια δεκαετία συνεχώς στα όρια. Η άτακτη χρεοκοπία, η έξοδος από την Ευρωπαϊκή Ένωση, η επιστροφή στη δραχμή, τα μαγαζιά που κλείνουν, οι δουλειές μας που χάνονται, καμένα κτίρια, νεκροί, «προδότες και εχθροί του λαού». Είναι μια ανακούφιση ότι μπορούμε πάλι να τσακωνόμαστε για τα ονόματα των σταθμών. Θυμάμαι τα φλογερά άρθρα που δημοσίευαν οι εφημερίδες τη δεκαετία του ’90 για το αν το Γουδί γράφεται με γιώτα ή με ήτα. Δεν ξέραμε τότε σε πόσο ανέμελες εποχές ζούσαμε. Τώρα το ξέρουμε, μπορούμε να νιώθουμε σχεδόν ευγνωμοσύνη για τέτοιες συζητήσεις «πολυτελείας». Κανείς δεν αντέχει αυτή την αίσθηση του «κατεπείγοντος» για τόσο πολλά χρόνια.
Το δεύτερο, όμως, ακόμη πιο καθησυχαστικό συμπέρασμα είναι ότι αυτή, τη μετά την κρίση φορά, όλοι είναι πιο ώριμοι. Και τις «συζητήσεις πολυτελείας» ακόμα, τις κάνουμε με σοβαρότητα. Κανείς δεν λέει, και τι έγινε, πάντα συνέβαιναν αυτά, την Πανεπιστημίου τη λένε Ελ. Βενιζέλου και την Πατησίων 28η Οκτωβρίου. Η κρίση μάς ενηλικίωσε αρκετά, τόσο ώστε να υποψιαζόμαστε τα παιχνίδια των συμβολισμών. Τώρα δεν είναι πειστική η δικαιολογία «πάντα έτσι κάναμε». Γιατί από το πάντα μέχρι το σήμερα μεσολάβησε η χρεοκοπία. Ακριβώς επειδή έτσι «πάντα» κάναμε. Τώρα πρέπει να τα κάνουμε αλλιώς. Με μεγαλύτερη προσοχή, περισσότερη σκέψη. Με λιγότερες επιγραφές και περισσότερη δουλειά. Τα Μέσα Μαζικής Μεταφοράς απαξιώθηκαν αυτά τα χρόνια, χρεοκόπησαν, δεν εκσυγχρονίστηκαν, εγκαταλείφθηκαν. Το μετρό της Αθήνας που ξεκίνησε λαμπερό τα χρόνια του 2000, το καμάρι της πόλης, έμεινε εκεί, χωρίς νέες γραμμές, χωρίς νέους σταθμούς. Ακολούθησε τη γενική τάση της παρακμής μιας ολόκληρης χώρας. Σκάνδαλα, εκδοτήρια ανύπαρκτα, εκδοτήρια μουσαμαδένια στη Θεσσαλονίκη, ακόμα συζητάνε για τα ηλεκτρονικά εισιτήρια και τα μηχανήματα στις εισόδους. Όταν δεν τα σπάνε πολύ βολικά, μετά από κάθε αποκάλυψη σκανδάλου πλαστών εισιτηρίων. Η ανάταξη της χώρας μετά την κρίση θα αρχίσει με σκληρή δουλειά για να προλάβουμε τον χαμένο χρόνο, όχι με ιδεολογικές αψιμαχίες στις ταμπέλες. Θα υπάρξουν νέοι δρόμοι, νέα στάδια, γέφυρες, αεροδρόμια, για να ονοματίσουμε και να τιμήσουμε την ιστορία μας. Δεν χρειάζεται να ξαναγράφουμε την παλιά, μπερδεύοντας και δυσκολεύοντας τους ανθρώπους. Δεν θα αλλάξουμε τα ονόματα των σταθμών, θα φτιάξουμε καινούργιους. Στα σχολεία «καμίνια που σφυρηλατούν την ταξική συνείδηση», δεν θα αντιπαραβάλλουμε τα σχολεία που χτίζουν την «εθνική συνείδηση». Αλλά τα σχολεία που καταπολεμούν τον μαθητικό αναλφαβητισμό, έναν από τους μεγαλύτερους της Ευρώπης. Τους ανεπάγγελτους πολιτικούς που «περπάτησαν στα κινηματικά μονοπάτια» δεν αρκεί να διαδεχτούν πολιτικοί που θα περιφέρουν πτυχία και διδακτορικά «αριστείας» στα τηλεοπτικά παράθυρα. Αλλά πολιτικοί με καινοτόμες και εκσυγχρονιστικές ιδέες που θα μπορούν να τις υλοποιήσουν χωρίς να φοβούνται το πολιτικό κόστος.
Το τρίτο και επίσης καθησυχαστικό συμπέρασμα από αυτές τις μέρες είναι ότι όλα αυτά μπορούμε τώρα να τα λέμε. Να συμφωνούμε, να διαφωνούμε, να κάνουμε κριτική, να έχουμε δίκιο, να είμαστε υπερβολικοί, άδικοι καμιά φορά, χωρίς κανένας να μας λέει ότι είμαστε του Σύριζα, εφημερίδες του Αλέξη, θεραπαινίδες των αφεντικών, άνθρωποι του Σόρος, εχθροί του λαού, εντεταλμένοι, εξωνημένοι, προδότες που θα μας χώσουν τρία μέτρα στο χώμα. Είναι ακόμα πιο σημαντικό ότι αυτή η ελεύθερη κριτική προέρχεται συνήθως από Μέσα ενημέρωσης που δεν υποστηρίζουν την αντιπολίτευση. Τι κριτική να κάνουν άλλωστε τα Μέσα ενημέρωσης και οι δημοσιογράφοι που υποστήριξαν το μνημείο των «νεκρών της ΕΡΤ»;
Οι επιγραφές στο μετρό, τα πτυχία των γενικών γραμματέων, το νομοσχέδιο για τον αιγιαλό, το γραφείο πρωθυπουργού στη Θεσσαλονίκη, η «εθνική συνείδηση» στο μάθημα της Ιστορίας και αρκετά άλλα ακόμα αποτέλεσαν ήδη αντικείμενο κριτικής κι ας μετράει μόνο δύο μήνες ζωής η κυβέρνηση. Έτσι είναι τα Μέσα ενημέρωσης, άλλοτε καλά, άλλοτε χειρότερα, άλλοτε σωστά, άλλοτε λάθος, όταν δεν είναι κομματικά στρατευμένα ασκούν κριτική. Αυτή τη δεκαετία, τα ελληνικά Μέσα ενημέρωσης υπέστησαν ένα απίστευτο bullying με στόχο να παρεμποδιστεί ο ανεξάρτητος ρόλος τους. Η επίθεση αυτή δεν ήταν εναντίον των δημοσιογράφων, ήταν εναντίον της κοινής γνώμης, είχε στόχο την παρεμπόδιση της πληροφόρησης. Η ελληνική κοινή γνώμη δεν ξέρει με πόση παραπληροφόρηση, άγνοια και σκοτάδι πλήρωσε αυτόν τον εκφοβισμό των Μέσων ενημέρωσης και των δημοσιογράφων. Δεν αντιλήφθηκε καν ότι κομματικές εξουσίες και παρακράτος στοχοποίησαν τον Τύπο όπως ο Τραμπ, για να εξουδετερώσουν τον ρόλο του. Η επιστροφή στην κανονικότητα συνεπάγεται, αλλά και εξαρτάται, και από αυτή τη συνειδητοποίηση. Με άλλα λόγια, η εκτελεστική εξουσία μπορεί να διορθώνει τα λάθη της, όπως έκανε ήδη, επειδή μπορεί να ακούει την κριτική των πολιτών και των media χωρίς να τα φοβάται και χωρίς να τα στοχοποιεί. Έτσι γίνεται στις ευρωπαϊκές δημοκρατίες.