Το Ποτάμι γιόρτασε το Σάββατο τα τρία χρόνια από την ίδρυσή του με κόσμο που ούτε οι διοργανωτές της εκδήλωσης δεν περίμεναν ότι θα μαζευτεί. Φαίνεται παράξενο όταν οι δημοσκοπήσεις δείχνουν το κόμμα που δημιούργησε ο Σταύρος Θεοδωράκης να κινείται χαμηλά, ενώ του έχουν φύγει οι πέντε από τους έντεκα βουλευτές. Δεν είναι όμως και τόσο παράξενο αν αναλογιστεί κανείς ότι το Ποτάμι επιμένει σε έναν μεταρρυθμιστικό-εκσυγχρονιστικό λόγο τον οποίο δεν αρθρώνει με τέτοια καθαρότητα καμία άλλη πολιτική δύναμη. Ζητούν ευθέως την άρση της μονιμότητας στο Δημόσιο, καταδικάζουν ανοιχτά κάθε κινητοποίηση που έχει στοιχεία τραμπουκισμού ή προσβάλλει βάναυσα τα δικαιώματα της κοινωνική πλειοψηφίας, δεν χαϊδεύουν συντεχνίες, δεν κολακεύουν συγκεκριμένες επαγγελματικές ομάδες, με άλλα λόγια σπάνε τον παραδοσιακό πελατειακό κώδικα. Ολα αυτά γονιμοποιούν τη δημόσια σφαίρα και κάνουν πιο εύφορη την πολιτική συζήτηση αλλά και την κοινοβουλευτική ζωή στην οποία οποία οι βουλευτές του Ποταμιού κινούνται με μεγάλη αξιοπρέπεια.
Ο Σταύρος Θεοδωράκης δείχνει να πιστεύει ότι μπορεί να πετύχει την επανεκκίνηση και να αποφύγει τη μοίρα της ΔΗΜΑΡ, δηλαδή τη διαρκή συρρίκνωση μέχρι τελικής εξαϋλωσης. Βρίσκεται σε διάλογο και σε προσέγγιση με τους τρεις πρώην υπουργούς του ΠΑΣΟΚ (Διαμαντοπούλου-Φλωρίδη-Ραγκούση) που έχουν σχηματίσει μια δική τους πολιτική κίνηση (Ωρα αποφάσεων) και διαμηνύει ότι δεν πρόκειται να προσαρτηθεί στην Δημοκρατική Συμπαράταξη ούτε να απορροφηθεί από την ΝΔ. Φτάνουν αυτά για το restart; Δεν φτάνουν. Ο ιδρυτής και επικεφαλής του Ποταμιού καλείται να αποδείξει ότι έμαθε από τα λάθη του, ότι εξελίσσεται, ότι δεν έχει ιδιοκτησιακή αντίληψη για το κόμμα του ούτε έγινε καριερίστας της πολιτικής.
Τρία παραδείγματα:
-Το Ποτάμι χρειάζεται μια νέα ηγετική ομάδα με πρόσωπα που θα έχουν αυτονομία και δεν θα λειτουργούν σαν ακόλουθοι του αρχηγού. Αυτό σημαίνει ότι θα πάψει ο συγκεντρωτισμός και ο αρχηγικός χαρακτήρας του κόμματος.
-Το Ποτάμι θα αναγκαστεί να ξεκαθαρίσει την ιδεολογική του αναφορά γιατί η θεωρία ότι δεν υπάρχει αριστερά/δεξιά αλλά μόνο λαϊκισμός/αντιλαϊκισμός δεν είναι πειστική αφού υπάρχουν αριστερές και δεξιές μεταρρυθμίσεις. Δεν είναι επίσης συμβατή με την ευρωπαϊκή πραγματικότητα όπου η σοσιαλδημοκρατία προσπαθεί να ανασυνταχθεί ξεκαθαρίζοντας τους λογαριασμούς της με την κεντροδεξιά. Ακόμη και αν κανείς προτιμήσει το αποϊδεολογικοποιημένο παράδειγμα του Μακρόν ως σημείου αναφοράς, το σχετικό debate έχει ενδιαφέρον και πρέπει να γίνει.
-Οσο και αν η λογική των μηχανισμών και των σκληρών δομών είναι ταυτισμένη με το “παλιό”, το Ποτάμι δεν θα έχει μέλλον αν δεν αποκτήσει διαδικασίες διαμόρφωσης συλλογικών αποφάσεων και αν δεν εγκαταλειφθεί η μονοπρόσωπη διαχείριση του κομματικού γίγνεσθαι.
Το Ποτάμι γεννήθηκε με το σύνθημα “να τα αλλάξουμε όλα χωρίς να γκρεμίσουμε τη χώρα” και τώρα βρίσκεται στην ανάγκη να αλλάξει σε όλα χωρίς να γκρεμιστεί.
Δημοσιεύθηκε στον Ελεύθερο Τύπο