Και φανταζόμουν πως η ΝΕΡΙΤ (η νέα τηλεόραση) ξαναστήθηκε για να δώσει, λέει, νέα δύναμη και νέα αισθητική κατεύθυνση στα κρατικά ΜΜΕ κατά τη νέα εποχή. Γι αυτό (λέγανε πως) κλείσανε την πρώην ΕΡΤ και δεν δίστασαν να ρίξουν το ιστορικό μαύρο σε οθόνες και ραδιοφωνικές συχνότητες… Η ζωή όμως συνεχίζεται. Η Γιουροβίζιον είναι και πάλι εδώ! Με όλα της τα… κάλλη και τα λαϊκίστικα χαρακτηριστικά της. Η συμμετοχή τής Ελλάδας για άλλη μια φορά είναι α π α ρ ά δ ε κ τ η και επιεικώς κ α κ ο μ ο ί ρ ι κ η…
Τι να λέμε τώρα; Κάθε χρονιά καυτηριάζουμε και βάζουμε μπροστά σε λαϊκά δικαστήρια τη συμμετοχή τής Ελλάδας σ’ αυτόν τον ευρωπαϊκό θεσμό. Όχι με την έννοια της λαϊκής αντίθεσης προς την αισθητική τής ελληνικής συμμετοχής. Αστειεύεσαι; Σε μια εποχή που το κοινό ενδιαφέρον έχει να κάνει με τα φορολογικά και την εξέλιξη της οικονομίας, το θέμα τής Γιουροβίζιον δεν απασχολεί πλέον σε μεγάλο βαθμό το πόπολο, άσε που δεν ξέρω αν αντιτίθεται σε τέτοια θεάματα-ακροάματα…
Το πρόβλημα είναι η ΝΕΡΙΤ και η διαφοροποίησή της από εκείνη την «αμαρτωλή» ΕΡΤ όπως δήλωναν ο πρωθυπουργός και ο κυβερνητικός εκπρόσωπος. Τώρα, εδώ που τα λέμε, όλοι εμείς παρατηρούμε με πολλή προσοχή το «νέο» που κυοφορείται στη νέα εποχή τής δημόσιας τηλεόρασης. Και το ερώτημα είναι αυτονόητο: Τί το νέο επιτέλους περιέχει αυτό το ετήσιο φεστιβαλικό μόρφωμα που κατακρεουργεί την αισθητική, και ντροπιάζει την ελληνική τραγουδιστική τέχνη; Και αν κάποιες χώρες αντιλαμβάνονται έτσι το τραγούδι τους, είναι αυτονόητο πως σε χώρες όπως η Ελλάδα (με ισχυρή τραγουδιστική παράδοση και στη σύγχρονη ιστορία) θα ήταν πολύ καλή λύση η αποχή μας από έναν τόσο αρνητικά στιγματισμένο ευρωπαϊκό θεσμό. Ποιος ωφελείται από την συμμετοχή μας; Ίσως μόνο τα κυκλώματα της διαφήμισης, και το αλισβερίσι τών επιτροπών, άντε και ο τηλεοπτικός χαβαλές όπου προβάλλεται αυτό το μόρφωμα. Είναι ένα μιντιακό κατασκεύασμα με απόλυτη προτεραιότητα στην εικόνα και ουδόλως ενδιαφέρεται για τη μουσική. Η μουσική είναι το άλλοθι. Γι αυτό βλέπουμε χρονιά με τη χρονιά το μουσικό μέρος να γελοιοποιείται, να αποσυντίθεται και να ταπεινώνει την «εκπροσώπηση» της χώρας μας.
Αλήθεια, ποια είναι τα «κέρδη» από τη συμμετοχή μας, ώστε να αντιληφθούμε γιατί εμμένει η δημόσια τηλεόραση σ’ αυτό το απεχθές θέαμα; Μήπως το πρόβλημα ξεκινάει από το ότι οι ιθύνοντες έχουν μαύρα μεσάνυχτα για την αισθητική, την στιβαρότητα και την ιστορία τού ελληνικού τραγουδιού; Μήπως το έχουν τοποθετημένο στα παλιά τους τα παπούτσια και αδιαφορούν αν παρουσιάζουν προς τα έξω την κάκιστη πλευρά τού ελληνικού (λέμε τώρα) τραγουδιού; Εκείνη που απαξιώνει γλώσσα-ήχο και εικόνα, ακυρώνοντας οποιονδήποτε πολιτισμό διαθέτει αυτή η χώρα; Που ποδοπατεί τις δυνάμεις που πάλεψαν για να τονίσουν την ισχύ του στο πέρασμα των δεκαετιών; Η διοίκηση της ΝΕΡΙΤ είναι εκτεθειμένη. Με τη συμμετοχή της στη Γιουροβίζιον, δείχνει, μεταξύ άλλων, πως το πνευματικό πλαίσιο, μέσα στο οποίο προτίθεται να κινηθεί και η πολιτιστική κατεύθυνση που θέλει να ακολουθήσει, είναι το ίδιο με της παλιάς «αμαρτωλής», που κατηγορούσε και που μέσα σε λίγες ώρες την διέλυσε την 11η Ιουνίου τού 2013. Μπέρδεμα(;) και σίγουρα ντροπή…