Νεοθεοί (3/3) Woke δκαιωματισμός και Ανθρώπινα Δικαιώματα

Κώστας Πετρουλάς 24 Ιαν 2025

Είναι κάτι παραπάνω από φανερό πως, ο δικαιωματισμός των woke έχει εισχωρήσει στο κάστρο της Δημοκρατίας ως Δούρειος Ίππος. Ένα αθώο αλογάκι, που ζητάει, τι ζητάει; «Δικαιώματα». Και ποιους καλεί να συμμαχήσουν μαζί του; Μα, εκείνους που είναι ορκισμένοι υποστηριχτές των Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων: Τα προοδευτικά κόμματα τα οποία τους υπολογίζουν ως ψηφοφόρους. Αυτά καθεαυτά τα συγκεκριμένα δικαιώματα, ίσως τα βρίσκουν αμφίβολα, ενδεχομένως και λίγο περιττά, αλλά αφού το κόμμα τους έχει τόσα να προσφέρει στην κοινωνία σε όλους τους άλλους τομείς, δεν γίνονται και σχολαστικοί. Επείγονται να κυβερνήσουν και τέλος πάντων έχουν και επιχειρήματα: Αφού οι συντηρητικοί και οι θρησκόληπτοι μάχονται τα «νέα δικαιώματα», αυτοί οφείλουν να τα υποδεχτούν. Δεν θα χαλάσουν τη φιλία τους μ’ ένα ποσοστό ψηφοφόρων για κάτι ψιλουπερβολές αφυλίας, τριτοφυλίας, πολυφυλίας και πάσης επιθυμιοφυλίας. Άλλωστε, ο χάρτης των Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων έχει περιθώρια να συμπληρώνεται. Ίσως να έρχεται ένα καινούργιο λαμπρό μέλλον με μπροστάρηδες τους ΛΟΑΤΚΙ+, ίσως το κόμμα και ο ηγέτης να δοξαστούν σαν διορατικοί πρωτοπόροι της διεύρυνσης των Δικαιωμάτων του Ανθρώπου.

  Λολ; Λολ, αλλά οι λωλοί ψηφίζουν και οι νουνεχείς της προόδου ρίχνουν νερό στο κρασί τους για να πάρουν την εξουσία.

  Και οι πολίτες; Είναι πρόθυμοι να δώσουν την ψήφο τους σε ένα κόμμα που θα καταργήσει το προφανές της βιολογικής τους πραγματικότητας, την επιστημονική αλήθεια, τον Θεό, την Αιτία της ύπαρξής τους; Είναι πρόθυμοι να δώσουν σκήπτρο εξουσίας στην επιθυμία αυτοπροσδιορισμού των μεταμοντέρνων Νοθεών, στην ίδρυση ενός φύλου που δεν υπάρχει;

  Η γνώμη μας είναι πως οι πολύ λιγότεροι αποδέχονται το μακάβριο αφήγημα των δικαιωματιστών. Οι περισσότεροι υποκύπτουν στον εκβιασμό. Η ψήφος δίνεται σε ένα πολιτικό μενού. Δεν έχει έρθει η ώρα εκείνης της δημοκρατίας, που θα έχουμε υπηρεσιακό πολιτικό προσωπικό και την πολυτέλεια της α λα καρτ ψήφου, με τη μορφή δημοψηφισμάτων. Ενώπιον του μενού, το δίλημμα είναι βαρύ για τον καθένα. Προσωπικά, Ομπάμα, Μπάιντεν και Χάρις θα ψήφιζα, αν ήμουν πολίτης των ΗΠΑ, και μάλλον θα έμπαινα ολόκληρος στην κάλπη, διατηρώντας την άποψη για την woke τερατογέννηση. Ο Ομπάμα όμως, ήταν (νομίζω) ο πρώτος πρόεδρος που δίπλα στις αντωνυμίες, αυτή και αυτός, πρόσθεσε και την αντωνυμία αυτ@. Αποδέχτηκε και ανέδειξε την ύπαρξη τρίτου φύλου το οποίο χωράει όλη την ποικιλία των ΛΟΑΤΚΙ. Το ίδιο έκανε και ο Μπάιντεν και η Χάρις ως αντιπρόεδρος. Η συνέχεια; Το 2021 το Στέιτ Ντιπάρτμεντ αποφάσισε να δώσει την επιλογή Χ στα δημόσια έγγραφα. Το 2022, το πέρασε και στα διαβατήρια.

  Και γιατί θα τους ψήφιζα, έχοντας επίγνωση της επερχόμενης δυστοπίας; Επειδή στο αντίπαλο στρατόπεδο των συντηρητικών ηγείται ο Τράμπ, ο οποίος είναι υπέρ της κατάργησης των αμβλώσεων, υπέρ της κατάργησης της Ουκρανίας, υπέρ της κατάργησης της κλιματικής αλλαγής, επειδή απειλεί την ανθρωπότητα. Θα είχα δώσει την ψήφο μου, η οποία προκειμένου να σώσει τη χώρα από όσα τραγικά πρεσβεύει ο Τραμπ, θα είχε συμβάλλει στην τραγική καθιέρωση των Χ και στις τραγικότερες συνέπειες που θα έρθουν. 

  Βεβαίως, αναρωτιόμαστε αν οι ηγέτες των προοδευτικών κομμάτων αγωνιούν κι αυτοί να σώσουν τις χώρες τους από τους Τραμπ, αν πιστεύουν πως όντως οι Νεοθεοί δικαιούνται να επιβάλλουν ένα ανύπαρκτο φύλο, ή αν το μείζον είναι η προσωπική φιλοδοξία να αποχτήσουν την ποθητή εξουσία. Τρέχα γύρευε, τι γίνεται στο μυαλό τους. Το αποτέλεσμα ωστόσο είναι, πως την ύπαρξη των Χ την νομοθέτησαν προοδευτικές κυβερνήσεις. Όμως, ακόμη κι αν υποθέσουμε την όποια δόση υστεροβουλίας, μάλλον – περισσότερο ή λιγότερο - συμμερίστηκαν την άδικη περιθωριοποίηση μιας μερίδας πολιτών οι οποίοι έχουν σεξουαλικές προτιμήσεις προς το δικό τους φύλο. Συμμερίστηκαν επίσης την σφοδρή επιθυμία τους να μετέχουν στην κοινωνία με διαφορετικό φύλο από το γενετικό τους. Συμμερίστηκαν εν τέλει και την επιθυμία τους να συμπεριφέρονται σαν να έχουν ένα τρίτο φύλο, αλλιώτικο, παράξενο, ή και κανένα.

  Ως εδώ, όλα καλά. Κι εμείς τα συμμεριζόμαστε όλα αυτά, με την έννοια πως ο

καθένας είναι ελεύθερος κάθε γνώμης για τον εαυτό του και κάθε συμπεριφοράς, χωρίς ηθικά προαπαιτούμενα, εφόσον δεν βλάπτει τους άλλους. Επίσης, δεν είναι ανεκτή καμιά παρέκκλιση από την ισονομία, για κανέναν πολίτη.  

  Η κοινωνική αποδοχή, όμως, είναι άλλο θέμα από εκείνο της ισότητας ενώπιον του νόμου. Ο χλευασμός και η περιθωριοποίηση είναι πράγματι ανθρωποφάγος πολιτισμός, αλλά η διόρθωσή του δεν επιβάλλεται με διοικητικά μέτρα. Χτίζεται από την παιδεία του σεβασμού στις προσωπικές επιλογές των άλλων. Ο νόμος είναι επαρκής για την τιμωρία εκείνων που ξεπερνούν το όριο και φτάνουν σε συμπεριφορές παραβατικές εναντίον τους. Οι δημοκρατίες διαθέτουν το απαραίτητο νομικό οπλοστάσιο ώστε να υπερασπίζονται τους πάντες χωρίς διακρίσεις.

  Αλλά οι προοδευτικές κυβερνήσεις, δεν το είδαν έτσι. Έκαναν άλλους συλλογισμούς και απέδωσαν στην επιθυμία των ΛΟΑΤΚΙ+ νομική υπόσταση‧ την επέβαλαν ως υποκατάστατο της βιολογικής πραγματικότητας. Αφού είχε προηγηθεί η (ανύπαρκτη) αλλαγή φύλου, ο δρόμος ήταν ανοιχτός για την ίδρυση του (ανύπαρκτου) τρίτου φύλου. Και; Τελειώσαμε; Όχι βέβαια. Το «τρίτο» φύλο είναι καρπερό, όσο και οι επιθυμίες. Γέννησε κι άλλα φύλα, επιμέρους φύλα, πολλά φύλα. Απαιτεί την κατάργηση της κατηγοριοποίησης σε φύλα αφού «υπάρχουν» όσα θέλουμε και επιθυμούμε. Απαιτεί αποποιηθούμε την επιστημονική αλήθεια,  πραγματικότητα της ύπαρξης δύο και μόνο φύλων, να είμαστε όλοι ουδέτεροι για να εξαφανιστούν οι «ρατσιστικές» διακρίσεις απέναντι στα υπόλοιπα (ανύπαρκτα) φύλα. Απαιτεί να είμαστε όλοι, το, τα, αυτό, αυτά.

  Τι έφερε η συγκεκριμένη «πρόοδος» στις κοινωνίες; Απώλεια στο δικαίωμα ελεύθερης σκέψης και λόγου, εξαναγκασμό να παίξουν το ρόλο του άφυλου στο νομοθετημένο εφιαλτικό σενάριο (αντι)επιστημονικής φαντασίας.

  Αλλά, θα πει κάποιος, είναι δυνατόν τόσο αγαθές προθέσεις να οδηγήσουν σε μια τέτοια δυστοπία;

  Ναι, είναι, επειδή κάτι λείπει από τους συλλογισμούς της «προόδου». Λείπει η απάντηση σε ένα θεμελιώδες ερώτημα: Είναι Ανθρώπινο Δικαίωμα αυτό που διεκδικούν οι ΛΟΑΤΚΙ;

  Ο Τόμας Χόμπς, ψιλιασμένος για το εύκολο λάθος στο οποίο μπορεί να οδηγηθεί η σκέψη, όχι μόνο τού πρόχειρα συλλογιζόμενου, αλλά και του επίμονου στοχαστή, λέει το εξής: «Όταν λογιζόμαστε με λέξεις γενικής σημασίας, το συμπέρασμα δεν είναι ακριβώς σφάλμα, είναι άτοπο». Εξυπακούεται πως, όταν με βάση αυτό το συμπέρασμα προβαίνουμε σε ανάλογες πράξεις, τότε οδηγούμαστε, όχι στην ουτοπία, αλλά στη δυστοπία.

  Είναι οι λέξεις «ανθρώπινα δικαιώματα» γενικής σημασίας; Όχι, αλλά εύκολα μπορεί κανένας να τις κάνει λαπά για τη γρίπη του. Όμως, έχει οριστεί το νόημά τους: Ανθρώπινο Δικαίωμα είναι εκείνο που αφ’ ενός ανταποκρίνεται σε ανάλογες υποχρεώσεις και αφ’ ετέρου δεν αφαιρεί τα δικαιώματα κανενός άλλου. Ο Χάρτης των Θεμελιωδών Δικαιωμάτων της Ευρωπαϊκής Ένωσης, λέει: «η απόλαυση των δικαιωμάτων συνεπάγεται ευθύνες και καθήκοντα έναντι, τόσο τρίτων, όσο και της ανθρώπινης κοινότητας και των μελλοντικών γενεών.» Λέει επίσης: «κάθε πρόσωπο έχει δικαίωμα ελευθερίας σκέψης… κλπ»

  Ας μην το παιδεύουμε άλλο. Οι νόμοι οι οποίοι καταργούν την βιολογική υπόσταση των ανθρώπων και την αντικαθιστούν με την επιθυμία μιας μειονότητας, δεν αποδίδουν ισότητα. Αποδίδουν την θυματοποίηση του κοινωνικού συνόλου με θύτες τα πρώην θύματα περιθωριοποίησης, τα οποία δεν επιδιώκουν την ισότιμη ένταξή τους αλλά την εξουσία τους σε βάρος του συνόλου. Πρόκειται για νόμους που ακυρώνουν τα Ανθρώπινα Δικαιώματα.

  Όταν μας έδειχναν τα δόντια τους οι woke Νεοθεοί, τους ρωτούσαμε που ψωνίζουν οδοντόκρεμες. Τώρα που άρχισαν να μας δαγκώνουν, δεν έχουμε την πολυτέλεια να κάνουμε πως δεν καταλαβαίνουμε. Το πώς και πού  θα ματώσουν τη ζωή μας, μπορεί ο καθένας να το φανταστεί. Ενδεικτικά: Οι ενήλικες θα χρησιμοποιούν αρσενικά και θηλυκά άρθρα και αντωνυμίες, στα κρυφά, όπως τραγουδούσαμε Θεοδωράκη επί Χούντας. Και στα παιδιά τι θα λέμε; Την προφανή απάντηση η οποία θα τα εκθέσει αφού δεν θα τηρήσουν τον νόμο; Ή την απάντηση τατατοτοτατα, κάνοντας το μυαλό τους χυλό; Κι αυτά μέχρι να ξεκατηγοριοποιήσουν τα φύλα και στο σχολείο, πρόταση που έχει πέσει στο τραπέζι εδώ και χρόνια, οπότε, τότε, θα γίνουμε μαλλιά κουβάρια, δάσκαλοι, μαθητές, γονείς, και όλη η κοινωνία.

  Και με τις τεκνοθεσίες τι θα γίνει; Επειδή η επιθυμία δεν έχει μήτρα για να γεννήσει παιδιά, θα τα διεκδικήσουν από τους οπαδούς των «στερεότυπων» τους οποίους ψέγουν και περιφρονούν. Θα καταργηθεί παντελώς η επιστημονική ως τώρα άποψη για την ανάγκη του παιδιού να μεγαλώνει με πρότυπο τα δύο φύλα και θα αντικατασταθεί με ένα άλλο προαπαιτούμενο: Την… αγάπη. Την οποία ήδη προβάλλουν ως προνομιακή δική τους δεξιοτεχνία, πιστοποιημένη απ’ τη σχολή της Επιθυμίας. Θα λέγαμε ότι αυτό το προσόν, της αγάπης, το διεκδικούν ισότιμα και αναλογικά όλοι οι πολίτες μιας κοινωνίας, αλλά μπαίνουμε στον πειρασμό να πούμε κάτι ακόμα: Όταν κάποιος δεν αγαπάει τον εαυτό του γι’ αυτό που είναι, όταν δυσφορεί για τη φυσική ύπαρξή του, μάλλον έχει λιγότερες πιθανότητες να σταθεί στον μέσο όρο των αγαπησιάρηδων. Ούτως ή άλλως, για την αγάπη δεν υπάρχει μονάδα μέτρησης ώστε να την μετρήσουμε σαν προϋπόθεση, οπότε μένει μονάχη της η επιθυμία. Αλλά το επίδικο είναι η ευτυχία των παιδιών και όχι των επιθυμούντων να έχουν παιδιά.

  Ο δρόμος προς την δυστοπία, ανοίγεται με ταχείς ρυθμούς. Επιστρέφουμε σ’ εκείνη την πρωτόγονη κατάσταση του ανθρώπου όπου ο καθένας έπαιρνε από τους άλλους αυτό που επιθυμούσε για τον εαυτό του. Τότε, με σφαγές των γειτόνων που διεκδικούσαν την ίδια τροφή και στέγη για να επιβιώσουν. Τώρα με πνευματικές σφαγές εκείνων που ζουν με τον αυτονόητο σεβασμό στη φύση τους. Τότε, με τη μυϊκή δύναμη και τη δύναμη των όπλων. Τώρα, με τη δύναμη του νόμου.

  Ασφαλώς, δεν ισχυριζόμαστε πως εκείνοι νίκησαν κι εμείς έχουμε ηττηθεί, οριστικά. Σίγουρα όμως έχει ξεκινήσει ένας «εμφύλιος πόλεμος» σε παγκόσμια κλίμακα, ανάμεσα στον κανιβαλισμό της «απεριόριστης επιθυμίας» απ’ τη μια, και στα θύματά τους ή τα υποψήφια θύματά τους, απ’ την άλλη. Ένας πόλεμος ο οποίος θα κρίνει αν οι Νεοθεοί θα καταφέρουν να προσβάλουν τη φυσική τάξη της ανθρωπότητας, να νικήσουν, και στη συνέχεια να έρθει η τιμωρία για όλους μας. Μια τιμωρία παρόμοια με εκείνη της κλιματικής αλλαγής, την οποία μας έχει στείλει η Φύση επειδή τη μεταχειριστήκαμε άπληστα προκειμένου να της πάρουμε το μέγιστο της επιθυμίας μας.

  Η άμυνα, ωστόσο, είναι πλέον μια δύσκολη υπόθεση. Πολύ φοβόμαστε πως, η ανατροπή του στάτους και η ανακοπή του ρεύματος των ΛΟΑΤΚΙ – Νεοθεών, έχει λιγότερες πιθανότητες να έρθει ομαλά και περισσότερες να έρθει με ακρότητες και παράπλευρες απώλειες. Αν οι προοδευτικές παρατάξεις αντιληφθούν το είδος της περιπέτειας στην οποία έχουν εμπλέξει τις κοινωνίες τους και αλλάξουν ρότα, θα έχει επιτευχθεί μια κοινωνική σύμπνοια, ανεξάρτητη από τις πολιτικές διαφορές. Αν όχι, αν εμμείνουν στον εναγκαλισμό με την δυστοπία, τότε οι πολίτες θα στραφούν στις συντηρητικές παρατάξεις, ακόμη και στις ακραίες. Αυτό θα σημάνει πόλωση και διχασμό. Η ακροδεξιά θα συμπεριλάβει το αντί – woke κεφάλαιο στην αναχρονιστική ατζέντα της, η οποία βρίθει, οπισθοδρομικών, ρατσιστικών και απάνθρωπων αντιλήψεων.

  Έχουμε διαβάσει πολλές αναλύσεις για τους λόγους επικράτησης του Τράμπ. Μοιάζει να συμμετέχουν πολλοί παράγοντες, αλλά μας πείθουν οι ισχυρισμοί, πως το τελικό αποτέλεσμα οφείλεται στο κρίσιμο ποσοστό, που τρόμαξε από την καταιγίδα woke. Το ζουν οι πολίτες των ΗΠΑ, είναι η καθημερινότητά τους. Η έννομη τάξη τούς έχει υποχρεώσει σε λογοκρισία και σε παρανοϊκή υποταγή στην εξουσία του «ουδέτερου» φύλου. Είχαν σημαντικό κίνητρο να δώσουν αρνητική ψήφο στη δυστοπία.

  Όλα αυτά λένε, φωνάζουν εκκωφαντικά, πως δεν υπάρχουν ενδιάμεσες λύσεις αλλά μόνο μία: Υπεράσπιση των εργοστασιακών ρυθμίσεων της Φύσης. Επιστροφή στην αποδοχή τους στις χώρες που έχουν εκτεθεί στην ύβρη, προστατευτικό τείχος σε όσες πιέζονται να παραδοθούν στη woke παράνοια. Πρακτικά, αυτό σημαίνει πως, κάθε δημόσιο έγγραφο οφείλει να καταγράφει το γενετικό φύλο εκάστου. Αν πούμε πως η δημόσια εμφάνιση κάποιου δεν ταιριάζει στο φύλο της ταυτότητάς του, υπάρχει λύση: Ας δοθεί η δυνατότητα να σημειώνουν την επιθυμία τους για την εμφάνισή τους, η οποία μαζί με την φωτογραφία τους θα τους διευκολύνει στις δημόσιες συναλλαγές, στους έλεγχους διαβατηρίων κλπ. Αυτό και τίποτε άλλο. Αν τους αρέσει να θεωρούν πως έχουν οποιοδήποτε «κοινωνικό φύλο», δικαίωμά τους, εφ’ όσον δεν μας υποχρεώνουν να δεχτούμε πως υπάρχουν άλλα φύλα πλην των δύο βιολογικών. Θα σεβαστούμε την επιθυμία εκάστου να πλασάρεται κοινωνικά όπως θέλει‧ όχι όμως να την υποστούμε εξαναγκασμένοι από το νόμο.

  Έτσι οφείλει να κλείσει το κεφάλαιο των Νεοθεών, όσο απ’ την άλλη, οφείλει να είναι πάντα ανοιχτό το κεφάλαιο του σεβασμού της διαφορετικότητας και της κοινωνικής αποπεριθωριοποίησης των μειονοτήτων.