Το γεγονός ότι θα αρχίσουμε την κουβέντα περί Νεοθεών από τα εντελώς βασικά και αυτονόητα, είναι ίσως περιττό. Όμως, έτσι που έχουμε μπλέξει με την «ίδρυση» του επιθυμητού φύλου, δεν θα το αποφύγουμε.

  Ο άνθρωπος δεν εφευρίσκει φυσικούς και βιολογικούς νόμους. Ανακαλύπτει αυτούς που υπάρχουν. Ουδείς ισχυρίζεται ότι έχει εφευρεθεί κάποιος νόμος ο οποίος θα προστεθεί στους υπάρχοντες - φυσικούς και βιολογικούς - ή που θα τους αντικαταστήσει. Ότι πχ θα αλλάξει την ταχύτητα του φωτός, ή ότι θα έλκονται στο εξής τα ομώνυμα, ή ότι θα βλέπουμε με τα νύχια, ή ότι θα αναπαράγονται τα θηλαστικά με αυγά.

  Όλη η δουλειά της επιστήμης είναι να ανακαλύψει τους νόμους που διέπουν τη ζωή. Σε ό,τι αφορά τα βιολογικά χαρακτηριστικά του ανθρώπου, έχει καταλήξει σε αποδεδειγμένα συμπεράσματα και εμβαθύνει ερευνώντας. Σχετικά με το φύλο, η απάντηση είναι σαφής: Κάθε άτομο γεννιέται με συγκεκριμένα χρωμοσώματα. Είτε ΧΧ οπότε είναι θηλυκό, είτε ΧΥ οπότε είναι αρσενικό.

   Υπάρχει βεβαίως ένα μικρό ποσοστό γεννήσεων στο οποίο παρουσιάζονται παραλλαγές πάνω σε κάθε ένα από τα δύο βασικά πρότυπα. Πρόκειται για τους intersex (διαφυλικοί) οι οποίοι, περισσότερο ή λιγότερο, παρουσιάζουν μικτά χαρακτηριστικά. Όμως, κι αυτά τα άτομα έχουν συγκεκριμένα χρωμοσώματα που δηλώνουν αρσενικό ή θηλυκό.

  Υπάρχει επίσης, σε κάποιες σπάνιες περιπτώσεις, η τρισωμία, δηλαδή, ένα παραπάνω χρωμόσωμα. Αλλά κι αυτό δεν αλλάζει κάτι στο φύλλο, καθώς οι συνδυασμοί παραμένουν οι βασικοί. ΧΧΧ, ΧΧΥ, ΧΥΥ. Τα άτομα με τρισωμία, παρουσιάζουν μόνο μεγάλες ή μικρές επιπλοκές στη γενική υγεία τους. 

  Στο ζωικό βασίλειο συναντάμε όντως κάποιες εξαιρέσεις στον κανόνα των δύο φύλων. Η μία αφορά τα σαλιγκάρια, κάποια είδη ψαριών και μερικά ζωντανά ακόμα, τα οποία είναι ερμαφρόδιτα. Η άλλη, εκείνα στα οποία αλλάζει το φύλο με το οποίο γεννήθηκαν.  Αφορά μερικά είδη βατράχων, τον αστερία, κλπ.

  Στον άνθρωπο δεν υπάρχει καμιά απ’ τις δύο αυτές εκδοχές.

  Δεν είναι του παρόντος να ασχοληθούμε με το λόγο για τον οποίο μπορεί να έχει κάποιος σεξουαλική προτίμηση στο δικό του φύλο. Όμως, είτε είναι βιολογική η προδιάθεση και έχει να κάνει με τις ορμόνες, είτε είναι κοινωνικά τα αίτια, τα χρωμοσώματα είναι γενετική προίκα, δεν αλλάζουν.

  Εκείνο που έχει σημασία για το θέμα μας είναι, πως κάποιοι απλά συμφιλιώνονται με την προτίμησή τους και αποδέχονται την ομοφυλοφιλία τους, κάποιοι άλλοι, όχι. Δυσφορούν με τις γενετικές προδιαγραφές τους και επιθυμούν να μεταλλαχτούν στο αντίθετο φύλο από το δικό τους. Η επιστήμη έχει επιχειρήσει τα πάντα για να φτάσει στον σκοπό της μεταλλαγής, με το νυστέρι, με τη λήψη ορμονών, κλπ. Είναι αλήθεια πως έχει καταφέρει να μετατρέψει την εξωτερική εικόνα του δυσφορούντα, τόσο, ώστε να μην ξεχωρίζεις το αρχικό του φύλο. Όμως, καμιά γυναίκα δεν απέκτησε λειτουργικούς όρχεις με σπερματοζωάρια, κανένας άντρας ωάριο, σάλπιγγες και μήτρα.

  Αυτά, είναι γνωστά στους πάντες. Ο γράφων δεν είναι βιολόγος και ούτε σχετικός επιστήμονας, αλλά οι πηγές αυτής της γνώσης είναι προσβάσιμες σε όλους μας. Άλλο τόσο θα ήταν προσβάσιμες οι πηγές που θα έφερναν στο φώς μιαν άλλη επιστημονική αποκάλυψη. Η οποία, ασφαλώς, δεν υπάρχει.

  Άρα, ποια είναι η υποχρέωση κάθε δομημένης θεσμικά κοινωνίας, κάθε δημοκρατίας, απέναντι στα μέλη της; Να πιστοποιήσει νομικά τη φυσική πραγματικότητα που αφορά τους πολίτες της. Ή μήπως υπάρχει κι άλλη εκδοχή;

  Φτάσαμε λοιπόν στο ζητούμενο.

  Το κίνημα της εναντίωσης στην αποτύπωση της φύσης μας με βάση τα επιστημονικά δεδομένα, της εναντίωσης στην προφανή αλήθεια για την ύπαρξη δύο και μόνο φύλων, έχει άλλη άποψη: «Ό,τι δηλώσεις είσαι, αφού αυτό επιθυμείς να είσαι». Δηλαδή, ό,τι του φανεί του λωλο - Στεφανή. Καμιά αντίρρηση δεν θα είχαμε αν ο Στεφανής εξαντλούσε το θέμα του με δηλώσεις για το τι είναι. Θεωρούμε απόλυτο δικαίωμα του καθενός να ισχυρίζεται για την εξοχότητά του ό,τι θέλει, να προβάλει την επιθυμία και την πεποίθηση για τον εαυτό του όπως νομίζει. Αυτό είναι κάτι που ούτως ή άλλως συμβαίνει σε όλους μας, γενικώς. Αυτοπροσδιοριζόμαστε κατά το δοκούν και είναι αναφαίρετο δικαίωμά μας.

  Τι δεν είναι δικαίωμα κανενός;

  Να υποχρεώνει τα υπόλοιπα μέλη της κοινωνίας να δεχτούν την επιθυμία του ως πραγματικότητα. Δηλαδή, να κατοχυρώνει νομικά τον αυτοπροσδιορισμό του. Όμως, Γιώργο, χάσαμε. Όχι τώρα τελευταία, αλλά πριν από πολλά χρόνια. Το κίνημα της «αλλαγής» φύλου, νίκησε και κατοχύρωσε νομικά την επιθυμητή ταυτότητα σε πάρα πολλές χώρες, και στη δική μας.

  «Και τι μας πειράζει εμάς;» θα μπορούσε να πει κάποιος καλοπροαίρετος. «Έτσι κι αλλιώς, με τον χρόνο, η κοινωνία θα συνηθίσει την τυπική μεταλλαγή του φυσικού φύλου κάποιων συμπολιτών/τριών και δεν θα έχει λόγο να μην τους αποκαλεί όπως επιθυμούν, αφού αυτό είναι το ζητούμενο».

  Αλλά, φίλε, υπάρχει μια τεράστια διαφορά ανάμεσα στον σεβασμό του διαφορετικού και στην κατάργηση δια νόμου της διαφορετικότητας. Διότι, περί αυτού πρόκειται. Άλλο γεγονός ο σεβασμός μας στην επιθυμία μιας γυναίκας να συμπεριφέρεται σαν άντρας ή το αντίστροφο, και άλλο ο εξαναγκασμός να δεχτούμε πως κάποιος είναι άντρας ή γυναίκα, ενώ δεν είναι. Ο κάθε νόμος οφείλει να βασίζεται πάνω στην αλήθεια για την φύση μας, όχι να την παραποιεί. Ο νομικός προσδιορισμός μιας ομάδας για οτιδήποτε, ετεροπροσδιορίζει με τα ρέστα της τους υπόλοιπους και το σύνολο της κοινωνίας. Ο νόμος δεν είναι προαιρετικός. Είναι αναγκαστικός. Εφόσον μας υποχρεώνει να παραδεχτούμε ως φύση του ανθρώπου τον υποκειμενισμό της επιθυμίας και όχι την πραγματικότητα, μας μετατρέπει σε είλωτες μιάς κάστας που κατάφερε να αποχτήσει δύναμη εξουσίας πάνω μας, τρυπώνοντας στη δημοκρατία. Πλέον, είμαστε αιχμάλωτοι σε μια τερατώδη στρέβλωση της οποίας οι συνέπειες – τρέχουσες και μελλοντικές - είναι ανυπολόγιστες. Η υποταγή στο δόγμα της επιθυμίας έχει πάρει τις αναμενόμενες διαστάσεις σε κάποιες χώρες, θα πάρει μεγαλύτερες, ενώ έχει φτάσει ήδη στο χωριό μας και μας δείχνει το κρεβατάκι του Προκρούστη.

  Αλλά, πως και δεν πήραν το μήνυμα για το νόημα της μεγάλης απάτης, οι πολίτες; Πως πέρασε στα δημόσια έγγραφα η «αλλαγή» φύλου, ως αυθεντικό φύλο; Δυστυχώς, είναι εύκολα εξηγήσιμο. Επειδή αυτό επηρέασε μερικές συγκεκριμένες ομάδες συμπολιτών και όχι όλους. Επειδή καιγόταν το σπίτι του γείτονα και εφησυχάσαμε πως δεν θα αρπάξει και το δικό μας. Επειδή δεν αξιολογήσαμε ως πρόβλημα τον λίγο καπνό που μας μουτζούρωνε όλους.

  Οι συνέπειες σε βάρος της γυναίκας είναι κραυγαλέες στην περίπτωση της «αλλαγής» φύλου ενός άντρα σε γυναίκα. Η αρσενική μυϊκή δύναμη συντέλεσε σε πλείστες όσες αδικίες. Ο «μεταλλαγμένος» παύει να έχει τις υποχρεώσεις που προβλέπονται για το αληθινό του φύλο (μικρό το κακό), ενώ ταυτόχρονα αφαιρεί κεκτημένα και αυτονόητα δικαιώματα από τις γυναίκες (μεγάλο το κακό). Δεν έχει υποχρέωση πχ να πηγαίνει στον στρατό, αλλά έχει – κατά κανόνα – το ύψος και τις αθλητικές επιδόσεις, τα οποία είναι προαπαιτούμενα για την πρόσληψη σε ορισμένα επαγγέλματα, όπως πχ στην αστυνομία.

  Ας μην αναλωθούμε ωστόσο σε τέτοια, ας πάμε στα πολύ σοβαρότερα που προέρχονται από το γεγονός ό,τι οι λεγόμενοι φυλομεταβατικοί, μοιράζονται – με την ταυτότητα στο χέρι -τους αποκλειστικά γυναικείους χώρους. Αν πούμε πως είναι σχετικά ανώδυνο ή πως ξεπερνιέται, να συνευρίσκονται οι γυναίκες με τρανς, σε τουαλέτες, νοσοκομεία, γυναικείες συγκεντρώσεις κλπ, υπάρχουν δύο κατηγορίες στις οποίες δεν έχουμε περιθώρια να αγνοήσουμε τις επιπτώσεις.

  Η μία είναι ο αθλητισμός. Πολλά τα παραδείγματα στον ομαδικό και ατομικό αθλητισμό, όπου οι φυλομεταβατικοί άντρες μάζεψαν όλα τα χρυσά γυναικεία μετάλλια. Χαρακτηριστικό και διάσημο, εκείνο στους Ολυμπιακούς Αγώνες όπου ο Αλγερινός παίδαρος κέρδισε χρυσό μετάλλιο δέρνοντας ανελέητα τα θηλυκά με τα οποία αγωνίστηκε.

  Η άλλη είναι, οι φυλακές. Γνωστό το τελευταίο σκάνδαλο στις ΗΠΑ, όπου ο καταδικασμένος για βιασμούς κρεμανταλάς, δήλωσε δυσφορία φύλου και η δικαστίνα τον έστειλε σε γυναικείες φυλακές. Στην Αγγλία, για τα ίδιο θέμα, οι γυναικείες οργανώσεις διαμαρτυρήθηκαν έντονα και πέτυχαν να μιλήσουν στο Κοινοβούλιο για τον κίνδυνο που διέτρεχαν οι κρατούμενες. Επίσης, δύο καθηγητές πανεπιστημίου έδωσαν στοιχεία που αποδείκνυαν πως οι μισές τρανς κρατούμενες είχαν κάνει σοβαρές σεξουαλικές παραβάσεις.

  Παρόμοια γεγονότα έχουν συμβεί σε όλες τις φυλακές στις οποίες οι τρανς συγκατοικούν με γυναίκες. Δεν το χωράει ο νους του ανθρώπου, πως μπορεί κάποιος να καταδικαστεί για βιασμό γυναικών και να τον κλείσουν σε γυναικείες φυλακές. Αλλά για ό,τι κι αν έχει καταδικαστεί, ο κίνδυνος να φτάσει σε σεξουαλικά εγκλήματα είναι προφανής. Όμως, όταν η ταυτότητα λέει πως είναι γυναίκα ή όταν  ο καθένας μπορεί να «δυσφορήσει» όποτε θέλει και να «μεταβεί» στο άλλο φύλο (δια νόμου παρακαλώ), τότε, δεν υπάρχει σωτηρία.

  Όλα αυτά περνάνε απαρατήρητα στην κοινωνία; Τώρα πια, όχι. Αλλά είναι αργά, ή καλύτερα, ο βαθμός δυσκολίας προκειμένου να διορθωθεί το μοιραίο λάθος, είναι πολύ μεγάλος. Ίσως βρούμε τον μίτο της Αριάδνης προκειμένου να βγούμε από τον λαβύρινθο, εφόσον απαντήσουμε στο απαραίτητο ερώτημα: Πώς φτάσαμε ως εδώ;  Τι συνέβη στη σκέψη του ανθρώπου ώστε να προσφέρει εξουσία στην επιθυμία, έναντι της πραγματικότητας που πιστοποιεί η επιστήμη;

  Κατά τη γνώμη μας, το κλειδί βρίσκεται στο ξεχείλωμα του μεταμοντέρνου υποκειμενισμού, το οποίο έφτασε στην ύβρη. Προκειμένου να εξοντώσουμε τους θρησκευτικούς καταναγκασμούς, εξοντώσαμε – νομίσαμε – και τον Θεό. Δεν εννοούμε τον συγκεκριμένο Θεό που αναγνωρίζει η κάθε θρησκεία. Σ’ αυτόν τον Θεό έχουμε κάθε δικαίωμα κριτικής, αμφισβήτησης, απόρριψης. Όσο βέβαια έχουν κάθε δικαίωμα να τον ακολουθούν οι πιστοί του, ακυρώνοντας συνήθως στην πράξη τις περισσότερες θρησκευτικές απαγορεύσεις που τους καταπιέζουν. Μιλάμε για την Αιτία της συμπαντικής Δημιουργίας, για το συμπαντικό Σύνταγμα από το οποίο προέρχονται οι φυσικοί και βιολογικοί νόμοι που διέπουν τη ζωή μας.

  Το όχημα της μετάβασης από το παλιό αφήγημα περί Θεού στο νέο αφήγημα περί Θεού - Αιτίας, είναι η επιστήμη. Η πρόοδος της ανακάλυψης των φυσικών και βιολογικών νόμων, είναι τεράστια, αλλά υπολείπεται από το να φωτίσει την πλήρη Μηχανή, την υπόσταση της Αιτίας. Δηλαδή, τον απώτερο σκοπό της ύπαρξής μας.    

  Αυτό, δεν εμποδίζει ένα μέρος της ανθρωπότητας να αποδέχεται την επιστήμη και τις όποιες όσες αποκαλύψεις της, συμφιλιωμένος με την άγνοιά του για τα περαιτέρω της ύπαρξής του. Ακολουθεί τους κανόνες που έχει θέσει η Αιτία της δημιουργίας μας – μεταξύ αυτών και τις θεμελιώδεις αξίες συνύπαρξης - και βαδίζει πρίμα στο συμπαντικό ρεύμα.

  Ένα άλλο μέρος όμως, ένα πλήθος που δεν είμαστε σε θέση να το μετρήσουμε σε ποσοστά αλλά είναι μεγάλο, έχει πάρει άλλο δρόμο. Περιπλανιέται λοξά ή ανάποδα από το ρεύμα των φυσικών και βιολογικών κανόνων. Είτε συνειδητά, έχοντας ένα θεώρημα γενικής ανεξαρτησίας από θεούς και πλαίσια, είτε ασυνείδητα με πρόχειρο γνώμονα την καλοπέραση, χωρίς αναζητήσεις. Δυσκολεύεται να παραδεχτεί πως η Αιτία υπάρχει, παρ’ όλο που δεν μας έχει συστηθεί ώστε να γνωρίζουμε τα συστατικά της. Δυσκολεύεται να αποδεχτεί πως πρέπει να ζήσει με τους κανόνες που έχει θέσει η Αιτία για το ταξίδι του στη ζωή, επειδή δεν ξέρει που τον πηγαίνει το λεωφορείο και ούτε αν τον πηγαίνει κάπου. Κάπως έτσι, αντί να δεχτεί την μετάβαση από τον θρησκευτικό Θεό, προς τον άγνωστο Θεό – Αιτία με όχημα την επιστήμη, κάνει ωτοστόπ στις επιθυμίες του κι όπου τον βγάλουν.

  Εκείνοι λοιπόν που επιχειρούν  την επανίδρυση της ζωής με το μαγικό ραβδί της επιθυμίας, εκείνοι που έχουν την έπαρση να προάγουν τον εαυτό τους σε Νεοθεό, δεν είναι τέρατα που έπεσαν από τα σύννεφα. Δεν μας έπιασαν αιχμάλωτους δια της βίας. Ακούμπησαν στην αμηχανία της μεταμοντέρνας υποκειμενικότητας που έχει φτάσει να αμφιβάλλει για τη συμπαντική τάξη ή και να την λοιδορεί. Να την εκλαμβάνει ως κοινωνικό στερεότυπο. Αυτό το πλήθος έδωσε την σιωπηλή έγκρισή του στο παράλογο, αν όχι και τη ρητή αποδοχή του. Αυτό το πλήθος επέτρεψε στους Νεοθεούς να ανέβουν στον Όλυμπο ως προστάτες της Επιθυμίας, η οποία θεραπεύει τη δυσφορία και αλλάζει φύλα στους ανθρώπους. Όχι, θρησκευτικά, αλλά με τη βούλα του νόμου. Το οποίο πλήθος, για να εντοπίσουμε που βρίσκεται, καλύτερα να μην κοιτάζουμε απέναντι, αλλά ανάμεσά μας.

  Και τώρα, αφού έχουν κλείσει το συμβόλαιο της εξουσίας τους, πού έχουν σκοπό να φτάσουν, ή πού έχουν φτάσει; Επόμενος σταθμός τους, το δικαίωμα στην «αφυλία». Μεθεπόμενος, η υποχρέωση να γίνουμε όλοι «άφυλοι».

   --Η συνέχεια στο δικό μας επόμενο: Νεοθεοί (2/3)--